Alle inzendingen van Anneke Haasnoot

En nu de steen is weggerold Ziet zij ze staan in de spelonk De vele vaten die hij dronk En die hem hebben uitgehold Nadat zij hem de huid vol schold Omdat de goddelijke vonk Niet langer in zijn ogen blonk Heeft zij in windsels zich gerold Verwijt zij hem de wilgentakken Waaraan hij het tuinieren hing Nu heeft hij dronkemansverdriet…

Ik zit met een gemis dat niet verjaart Wij werden er in wezen mee geboren Het rusteloze speuren naar de sporen Van tweezaamheid lag vast in onze aard Ons goddelijke lichaam was de taart Wat waren we speciaal en uitverkoren Gezegend en omringd door engelenkoren Wij waren slagroom in Gods witte baard Wat kan ik anders dan je te gedenken Eens…

Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken Ik kan het met de anderen niet vinden Mijn liefsten ligt allen te ontbinden In graven, andere armen of in boeken Of zijn gewikkeld weer in bakerdoeken Mijn oogleden zijn als gesloten blinden Waarachter vraagtekens ’t waarom verslinden En uitroeptekens het gemis vervloeken Ik zag je en je wou geen…

‘t Gedicht is als een toegestoken hand Het wil worden gedrukt en aangevoeld Het is op tegemoetkoming gestoeld Het kan verwijderen of schept een band Het schrijft zijn warmte diep in onze palm Is licht dat zich door mensenbloed verspreidt ‘t Kan wegzakken in de vergetelheid Liggen in een geheugenlade, kalm Herinnerd worden en verbroederen…

‘k Leg aan uw hart mijn koppeke Schreef Liezeke daags na de nacht Die ze met Jef had doorgebracht ’t Kleine, Vlaamse poppeke Voor het publiek een engeltje Zo zuiver en zo dicht bij God Hoe schikte zij zich in haar lot Niemand wist van het bengeltje Dat zich buiten het hospitaal Te goed deed aan het mannenvlees Flemende bedelbrieven stuurde…

Vier gaten in een lege muur Het ‘Pedicure’ is verdwenen Zeker te weinig eelt en tenen Of misschien gewoon te duur ‘t Is zondag zo rond negen uur De kerkklok luidt en in mijn genen Worden ze vederlicht, de stenen En voel ik me weer rein en puur Mijn kerkgebouw ligt in de polder Mijn hond kwispelt een prima preek Binnenin klinkt een oude…

Alle kleuren op ’t palet Zijn geworden een vuil grijs Grauw de winter en gekrijs Meeuwen in ontferm gebed Tevergeefs in gang gezet Want je bent al koud als ijs En het laatste eerbewijs Samen met een klein boeket Werd gebracht door een poëet Van wie ik de naam niet weet Schilder, dichter, kunstenaar Van de waanzin tekenaar Kerfde met…

Genietend zwemt ze rondjes In haar Wedgwoodkopje Nu en dan Leunt ze met beide armen Op de rand en kijkt verliefd Naar de reep tuin tussen de Schelfzeevitrage Pas in de avond Zal het glazen pad In golvend kant verdwijnen Geniet ze van het tikken Van haar Engelse staande Deelt gul de decanteerkaraf Met de doden op het bijzettafeltje…

Dat er studenten werden ingehuurd Om ‘t eerste kaf te scheiden van het koren Dat kregen we na afloop pas te horen Het heeft als zand in boxershorts geschuurd Wij, rijpe dichters, voelden ons gestuurd Met kluitjes in het riet door junioren Nog lang niet droog achter hun ezelsoren Heeft grut ons werk bepoteld en begluurd Wat weet een melkmuil…

Mijn terriër zet grommende zijn tanden In rijm dat door een schrijver is gemaakt Het heeft tienduizend euro buitgemaakt En maakt furore in de Lage Landen De haarbal door de maker uitgebraakt -De eerste kat ontsnapt al aan mijn handen- Laat mij bepaald niet snakkend watertanden Naar nog meer over pik en poedelnaakt Het vers kan dan wel lopen…

De moeder ging verzuurde paden Maar in het kapsel van de dochter Klavervier, op haar huid, aaiing Zomertortels ‘Wat kan ik voor je doen vandaag?’ Mensen veren zichtbaar op, hun ogen Vergroten Er danst pretlicht in haar kijk Haar huis spiegelt tevredenheid Ze heeft haar geest verkend met woorden Naar buiten kijkend, is ze binnen…

Is het halfvol, halfleeg het glas De keuze zal de kijk bepalen Zo ook de stand van beide schalen Die wikken over groener gras Ik weet het juiste antwoord pas Als ik geestdriftig met verhalen Haar aandacht vang en volle zalen Tref in haar blik, zij even kras Opveert bij het aloude KNIL De met de Gordel zo vervlochten Zwarte, nu witte orchidee…

Altijd een sterke vrouw Nu rond de tachtig jaar Gaat het niet goed met haar Ze vindt hem niet, haar mouw Haar ogen staan zo flauw Links heeft ze last van staar Ze krijgt haar maal niet gaar Iets drijft haar in het nauw De geur van gas, nerveuze handen Waarom loopt ze maar op één schoen Lukt het niet zelf het haar te doen Laten ze haar…

Lang niet altijd ging het soepel Zat ik in een tunnel klem Crashte ik, want had geen rem Sprong ik braaf door ieders hoepel Jouw hang naar de blauwe koepel Donker zwijgen, mijn woestijnstem Leidden niet tot carpe diem Onze levensstroom werd troebel Nu we aren leerden lezen Alle soorten vruchten proefden Zijn we weer in 't paradijs…

Bedekt ben ik met as, ijs en verleden De bloesem valt, maar ik ben ingesneeuwd Jij hebt je wanhoop zwijgend uitgeschreeuwd Ik voel geen toekomst en ik ken geen heden Het lot en God, zij kwamen tussenbeide En schopten alle plannen in de war Ik ben een pop van sneeuw in mei, bizar Mij rest een kruis, jou wateren en weide En zeer sporadisch…

Het gaat grotendeels aan haar voorbij Het vuurwerk, knallende champagnekurken Het feestgedruis, rumoer en cocktailjurken ‘t Komt allemaal op jachtschepen langszij Zij heeft alleen iets met het jaargetij En met tegen de eeuwigheid aan schurken Of soepel als een peuter op zijn hurken De tijdstroom zien met al zijn muiterij Zijn dokken, loodsen…

Uitgestapt in Zeeland; Nieuwerkerk Verdween ik in drie hartelijke kussen Er zaten ‘k weetniet hoeveel jaren tussen Het nu en het verleden nog met kerk De kinderen gingen naar dezelfde scholen ‘t Was werkelijk in een vorige eeuw Jij was nog Rotterdammer en geen Zeeuw Ik zat nog achter moeders rok verscholen We kijken met benodigd tijdsverschil…

Winterlichtfeest naar verluidt Maar ik vind het niet kloppen Zwavelstokjes in sloppen Kunstsneeuw op winkelruit Winterlichtfeest naar verluidt Massaal slaan we aan ’t shoppen Moslims en Christenen stoppen Glitters in dennen met kluit Eenzaamheid, droefenis Overgeërfde tranen Iets met een krib en een stal Heel de geschiedenis Van het…

Zou de Joodse voorzanger zich draaien In zijn verre massagraf misschien Als hij nu zijn bedehuis kon zien: Handen die verwoed in schaaltjes graaien Rode sterren die de boel verfraaien Kaarsen, zielencake van Halloween Wijn waarvan ook ik mij graag bedien (Net als indertijd Paul van Ostaijen) ‘k Huiver in de opgeknapte Sjoel Op een zondagmiddag…

Vanuit de Grote Beer en de Pleiaden Wordt de mens gevormd door zeven stralen Door in het stoffelijke af te dalen Worden plus en min goeden en kwaden Wij zijn de vruchten van kosmische zaden Meetbaar op louter dichterlijke schalen Langs de lat gelegd door het vertalen Van een begrip als helen en als schaden Het midden houdend tussen droom…

Als een rotsblok lig ik op de aarde Sinds Jean-Samuel ’t contact verbrak Ik vind bij Cagliostro onderdak Hij hecht aan Mesmers theorieën waarde Magnetiseert, iets wat mij zorgen baarde Maar tegelijkertijd een halm toestak De wetenschap hangt aan de wilgentak Zelfs Newton is niet meer van deze aarde De graaf, genezer, ziet mij vorsend aan…

Woest kapt ze de lianen Haar missie is een doel Zij, een al gevoel Wil zich koelbloedig wanen Haar witte vendelzwaaien Ontvangt de meute koel Ze heeft, zo denkt ze, smoel Zij zou niet overwaaien Als zijnde vis nog vlees Hoe kon ze zich verklaren Tekort schoot elke taal Toen het voor haar verrees Het simpelweg bedaren Had ze haar heilige…

De hemel hangt ontroerd Boven novemberweide Ik wijk niet van zijn zijde De doodsdrift is ontvoerd Met peperkoek gevoerd Niemand kwam tussenbeide Zij kreeg een vrijgeleide Die knibbel knabbel koert Ik voel me, hemel, zo content En kijk u zielsgelukkig aan Skeletten vol ontbladering Staan met mij in omkadering Van grenzen in een nieuw…

Het staat nu zwart op wit Geschrapt wordt het verbod Op lastering van God Wie delft het onderspit Zou ’t goddelijke Licht Even hebben geweend Of even zijn versteend Schreef het soms een gedicht Van Goliath op klompen In ’t Alziend Oog een muisje? Op een piepklein planeetje Verzuipt het en blijft pompen Negeert zijn bedehuisje Voert…

Luchtbel, uit lava glasdraad Waarvan alleen de blazer weet Welke bestemming Man en vrouw wellicht op het Gevaar af nooit te vervloeien Maar afgekoeld en losgeknipt Te stollen tot Swarovski zwanen Drijvend in separate vijvers Kristallnachtkinderen Door hun hoge loodgehalte kunnen Zij beter geen koppel vormen…

Guur is juli in de Lage Landen Als de Niets Vermoedend water maakt Overhelt, in al zijn voegen kraakt ‘t Logboek wegdrijft uit verdronken handen Nee, er is geen enkele hulp voorhanden Woest is wind bepaald niet welbespraakt Guur is juli in de Lage landen Als de Niets Vermoedend water maakt Brand een vuur en laat ook dit schip stranden Als je…

Je ogen schieten vuur Laaiend ben je Waarom juist zij Je voelt al de druk De anderen een lange rij Emmers water voor ogen Waarom geen vluchtplan De pastor pookt in de haard Uitgeblust was zij en nu Dat hete hangijzer Beklemming maar ook bevrijding Als straks uit haar as Onverschrokken een duif rijst Zul je de brand meester zijn…

Soms draaide hij muziek Walste met haar de kamer door Fluitte met opzet hard en vals De man die zich op schilderles Afzijdig hield bij het pauzeren Zij bracht de stille kunstenaar Dan altijd koffie Met verbazing zag ik Hoe hij tijdens reünies Kleurrijk en met open blik Tapijten conversatie knoopte Voor mij bleef hij gesloten boek Batik…

Doof was hij voor haar nederige smeken Al wist hij dat zij ‘s morgens zou gaan huwen Hij zag het bloed niet haar wangen stuwen Hij kon haar maken en hij kon haar breken Hij was de meester, hij bezat de zwepen Iedere slaaf kende daarvan het klappen Vooral wanneer hij trachtte te ontsnappen Menige rug had littekens en strepen En vele oorlogen…

Wat was dat toch met ons Onze wegen kruisten elkaar geregeld Mijn verlangen werd dan een beker Die ik niet ledigen kon Ik raakte verdwaald tussen Gethsémane En Calvarie, wilde mijn geest in je handen Bevelen, mij Ik noemde mijn eerstgeboren zoon naar je Hoewel je niet zijn vader was en al die tijd Bleef het bevatten uit Ik ging verder…