Alle inzendingen van Cees Sleven

Als de dagen zwaar gaan tellen en herfstlicht langs mijn zielekrassen strijkt, dan kruipt de melancholie mee terug in bed. Als de tijd het lichaam in gaat halen en natuur nadrukkelijk het omhulsel roept, dan zullen tijd en stoffelijkheid hun oren spitsen en naar hun eigen echo luisteren.…

Kom zitten en warm je aan mijn haardvuur, nu buiten de late winterzon wegkruipt achter de kale takken en het bos in diepe slaap gewiegd wordt. Dit is het moment dat de magie aan zet is en het schemerland tot leven komt bij het schijnsel van de maan Het fluistert tussen de stenen op de heuveltop en het ruist rondom de open plekken in het…

De ‘Blauwe’ tram naar Zandvoort, de ‘Dubbeldik puur’ van Jamin. De caleidoscoop van mijn vader, het gouden licht van de Oude wijven zomer, dat dooft in Luscofusco, wanneer het licht het verliest van de duisternis en die strijd de hemel kleurt… Aan de winter die alle narigheid van de voorbije jaren met puurheid wist te bedekken en waar…

Niet af te wenden, zal ook jij in schoonheid sterven, mijn laatste, late novemberroos. Eens zo krachtig, nu zo broos, het is slechts een verwelkte bloem die ik zal erven. Ben jij het ideaal, dat wreedheid tegenover zich vindt? Pijn en schade en intens verdriet verblind door schoonheid, ik zie het niet. Ongeschonden, als de puurheid van een…

Gisteren ben je aangekomen, met tassen vol ervaring opgedaan, maar gelijk weer weggegaan, het glanzend instrument niet meer meegenomen. Jouw viool heb ik omzichtig daar geplaatst in die cirkel tussen mensen, niet ter vermaak maar om te wensen dat jouw klanken kunnen blijven, tot het laatst. Warm zijn zij, liefdevol en goudgerand, een terugverlangen…

Tenslotte, hier moet ik afscheid nemen. Het hoofd is moe, het hoofd is leeg, het lichaam opgebrand, het lijf is moegestreden. Bewaar wat ik achterlaat, koester mijn erfenis. Heb haar lief, vul haar aan, als wapentuig in een eeuwig durende strijd. Maar laat mij gaan en kom mij vooral niet achterna. Ik zal opgaan in de morgendauw, glinsterend…

Ik weet het welhaast zeker: in mijn diepste slaap zal de droom weer komen, en bezit nemen van mijn hele wezen. Al mijn krachten zullen aangesproken worden wanneer ik ten langen leste mijn stem ontmoet. Van waar komt zij toch, en juist waarom nu? Probeer ik te reiken naar waar ik thuishoor, zoals de zanger die op zoek is naar zijn lied?…

De stad springt gastvrij voor mij open, ligt onbeschaamd uitdagend aan mijn voet. Ben met de hond uit, dat altijd en eeuwig…, maar het moet, van stap voor stap, stoppen en dan weer opnieuw gaan lopen. Trillende zomerhitte ligt over eindeloze daken, van familievuurtjes kringelt rook omhoog vanuit het koele park tot aan de hemelboog. Het zijn…

Treurwilg Hoe treurig treurt de wilg, huilt katjestranen aan de waterkant. Het voorjaar komt eraan, echt! Al is het deze keer wat later… Knotwilg Ik draag het voorjaar in mijn afgezaagde armen, wacht nog even met het uit te strooien, tot een hoopvolle wind haar zal ontdooien en ons met rijke bloesem zal verwarmen.…

Onherroepelijk, het wordt weer zomer! Niet te stoppen na het wispelturig voorjaar met korte schemers en kille avonden nog zo voelbaar. Geef mij maar de dagen, eindeloos en lomer. Waarop de tijd schijnt stil te staan en de klok het genieten niet vermaalt noch zich in afgepaste stukjes steeds herhaalt. Hoe de strijd met een lege agenda aan te…

De vijver ligt er nu verlaten bij, na een lange dag van vallen en weer opstaan. Een gekraste ziel zie ik in de laatste zonnebanen, het was slechts één dag dat hij onze zorgen dragen kon. Een zware last, maar alles voor een kinderlach. De vijver zal zich nu ter ruste leggen en morgen tranen huilen om vergane winterpret.…

Alles nat nu de hemel breekt. Alles stil als plassen blijven liggen op omgeploegde aarde en het wankel evenwicht van verandering spreekt. Zoals na elke regen. In de verte hoor ik zingen, het is gedaan, de pandemie is over! Gooi de luiken open, het virus is verdronken! Door de aarde opgezogen. Laat nu je donkerste gedachten verlichten…

Naakt, slechts een wit kleed dat de spruit bedekt tot –door voorjaarswarmte afgelegd- nieuwe trots het hemels blauw omlijnt en de knop zich naar het leven strekt. Neerbuigend in winters laatste ademtocht groepen zij samen, schouder aan schouder, wachtend op lentes strelende warmte die in tijdloos ritme sneeuw en ijs bevocht. Zij, de gouden…

O noordenwind, die grijze regenluchten brengt en koud, de luidruchtige ganzen zuidwaarts drijft, het staartje zomer achterna, herinner mij dan aan warme zonnedagen en zwoele avondbries. Spoedig berijpt door kille winterhand het teer skelet van ’t herfstblad, als je even adempauze neemt en het te ruste legt, breekbaar als glas. Wanneer regen…

In je ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer, en -vochtbedauwd- het wuivend spinrag, dat in tijdloos ritme winter nog gevangen houdt. Wat blijft is naaktheid, wit kleed dat de wond bedekt, tot -door voorjaarswarmte afgelegd- de knop zich naar 't leven strekt, en een nieuwe tak het hemels hemels blauw omlijnt. Gedachteloos,…

Ik zie je door dikke druppels op de ramen, mijn engel van lijn 8. Jouw profiel zo afgetekend en toch zo zacht, slechts de spiegel en het donker brengt ons samen. Ik staar naar natte stadse straten, naar mijn buitenwereld, spiegelend vervormd. Een regenspoor dat mijn beeld misvormt laat ongemoeid het gezicht dat ik niet los kan laten. Neonlichten…

Zaterdagmiddag, Bournemouth Pier & Beaches Stad, geleund aan zee. Toch is het er rustig op het strand. Voorzichtig flaneren in de kou. Het is een late winter, het voorjaar nog ver van hier. Tussenseizoen. Koffiedrinken op de pier, maar de jas blijft aan. Rommelig plekje aan het raam, de koffie is lauw. Veilig achter glas tuur ik naar The…

…want er zullen koppen rollen, dat is waar het hier om gaat. Misschien te vroeg, zeker niet te laat, het systeem is niet om mee te sollen. De weerstand moet worden gebroken, geen tegenspraak geduld. Zelfs een laatste wens wordt niet vervuld. Opgespoord, losgerukt, zinloos weggedoken. Ze zullen komen, uit alle hoeken en uit alle gaten, zich…

Diepe voren in het land, van mijn voeten uit tot waar de einder is, in rechte lijnen, breeduit hier, naar daar alsmaar zwakker, heeft de ploeg zomerkluit gekeerd tot winterakker, klaar voor een vroege kou die nu snel aanstaande is. Neergestreken meeuwen op een veld gegroefde aarde, springende stippen van lijn naar lijn, als muzieknoten die afhankelijk…

Ik vond vijf engeltjes vandaag op een platenhoes bij de kringloop. Bolle buikjes, volle dijtjes, met vleugeltjes zo zijdezacht. Ingeklemd tussen BZN en Alle 13 goed keken zij mij meewarig aan, daar in die doos, afgedankt en van God en iedereen verlaten. Ik heb ze mee naar huis genomen hopend op een tweede, beter leven. En ze strategisch…

1. En dan heb ik hem in mijn handen. 2. Een veelkleurige meetlat kijkt mij verwachtingsvol aan. 3. ‘Wat ga je met me doen, wat KUN je met me doen?’ 4. ‘Ik kan je een rechte lijn geven, strak van A naar B.’ 5. ‘Of een kaarsrecht snijvlak, maar pas op dat je je niet bezeert.’ 6. ‘Ik heb andere plannen met je, ik leg je langs de tijd.’…

Raak me aan, reik naar me, ik ben genegen. Leg je arm om mij heen. En raak aan, raakte aan, aangeraakt. Kom bang kind, hier vind je warmte en geborgenheid. Hou vast mijn uitgestrekte hand en laat niet meer los. Zo overbrug je 1,5 meter. Kom dans met mij, hautnah… De zachtheid van je lichaam, de honger in mijn ziel. Je schoonheid…

Lyme Regis, onder aan de heuvel geplakt aan zee, ik wil bij je zijn in het schemerlicht. Laat de zon met okergele strepen nog getuigen van aanwezigheid, ver weg achter de horizon. Je warme kleuren van overdag, geschilderd in pastellen, verbleken met de tijd, als het eeuwig tij dat gaat, bij het vallen van de kille avond, als de eerste lichtjes…

Er waaien klanken over de dijk, de jasmijn stuurt haar zoete geuren. Het lage land ligt er in duizend kleuren, nederig, onder ‘t azuren hemelrijk. Ganzen boven, en een schip beneden, een spiegel gelijk, trekken V’s, die lucht en water openscheuren. Tot de stilte valt en de schilder het laat gebeuren: het in lijst gevangen rivierenland, van…

Woorden wachten wanhopig wegens wrange willekeur. Willen waarachtig weten waarom waarheid wijkt, waarom wijsheid weifelt waar woordkeus werkelijkheid wreekt, waardoor wankel wederwoord wroegend weent……

Loop de zeekant met mij en kus het zilt van mijn lippen. Laat tijd en ruimte door de vingers glippen, Jaag de horizon, als een vogel zo vrij. Trek sporen in het natte zand, die de zee onherroepelijk doet verdwijnen, als levenszorgen, de jouwe en ook de mijne. Vloedlijn, levenslijn, volgen wij hand in hand. Was het onrust die mij hierheen…

In de ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer die nog lang beste maatjes met de herfst was. Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land razen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor het blad geen houden meer aan. Nauwelijks tijd om te kleuren worden het in oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos…

Glimmend plaveisel, neons vloeien tot mijn voeten uit. De wind veegt regen in mijn gezicht. Jagend blad, kringelend naar de horizon.. Ik schurk tegen de einder aan, risico-bewust over de rand te kunnen vallen. En de glijbaan van de tijd af te moeten dalen. Eindigend in eeuwig zand, zonder enige verheffing. Met de horizon ver onder mij...…

Opgetogen en dronken van vrijheid, weet ik dat mijn tijd gekomen is. Ik tuimel en ik val, bestemming onbekend, nagewuifd door hen die nog blijven mogen. Het korte afscheid van de kalende takken Even heerlijk zweven in de grote leegte. Los van de boom aan wie ik was ontsproten, zal ik straks in herinnering vervagen. Nog plak ik mij krampachtig…

In 5 zinnen? Hele zinnen? Mijn hele leven in 5 zinnen? Echt mijn hele leven? Ik denk dat ik er niet eens aan ga beginnen.…