Alle inzendingen van Dirk

Kamer, leeg salon. Twee zetels staan er. Aan de haak: een harnas, een nachtjapon. De keuze die zij waren vergaat er. Non Si Non La: het motto was een bron. Het schilderijtje is een liaison, hechter dan zij waren, vals voor elkaar. Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar. De haard smeult nog, dat is maar beter zo: je mag de hoop niet doven…

1. SPECCHIO FALLACE, INGRATO (MARINO) Taalknoet, dwangvers, tres van larie die zichzelf benijdt. Raster dat het licht wil splijten, de adem horten doet en perst haar letteretter in de wonden. Bedrieglijke spiegel, lieflijke schijn van schone waan, lege lijst met bladgoud belegd, niets dat aast op eeuwigheid: zwijg tot je ziet wat je zegt…

Een volte van eenvoud keert zich in haar. Het licht verschuift, stralen dagen het uit. Donkere tranen parelen gevaar en schaduw glijdt dreigend af van haar huid. Het git wordt wit, de kleuren breken uit, hun weelde laait op lippen, vlammenzucht. Handen doorwoelen een witte wolkenlucht, de lijven wentelen van zij op zij. De zang komt los, het…

Het is haar het, van nietigheid heelal, der stelsels sluier vliedend van het nu: het is het, een niets en van niets het al. De tijd is teken slechts, een residu, want eeuwigheid is nu, niet continu. Waarheid omarmt het als een warm gebeuren. Schoonheid zweet en danst in zang en geuren. Het is haar poort, van vrede het gebaar, het is de code…

Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften. Geen pen met inkt krast door het perkament. Zo’n scherm is een kleed om op te lichten. Het typt het uit: is het zo’n nare vent? ‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven. Het telt…

LAIS is stil, haar klank is visueel: het hoort haar met de snelheid van het licht. Het ziet haar in de klank van het geheel. De vingers typen haar, zij wordt gedicht. In tijdloosheid maakt het haar speels en licht. Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren, en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren. Het is haar lijf, zintuiglijk één met haar…

De bevrijding was een goede zaak. Het lag te rotten in een vaste slaap terwijl er Duitsers in hem kropen en de buren waren Belg en kwaad. En alle talen zwegen, vielen stil. Geen woord hield toon noch stand. De letters braken slonzig open, alom moedwil heerste, en de middenstand. Het verkocht zich graag, uit vrije wil aan eender wie het…

Het zegt de dingen zakelijk vaarwel, er is een lijk present dat het verlaten wil. Banden ontbinden, ankers vergaan: het kan alleen in het als het bestaan. Het is atol, zijn aders zijn koralen. het is een wegen op het wiegen van de zilte zee, onmachtig drijven in het oog van de brullende zon. Het spreekt zichzelf niet langer tegen, het…

Onaantastbaar is het donker van het zinken, ongenaakbaar hoe het rotten zinkt in grond, onweerstaanbaar is de lust dat het er voelt. Het sijpelt van begane grond naar diepe zee. Het brengt de dingen zilt in lome golf teweeg. Het woeden barst en parelt, woelt in zand. In droeve stromen bruisen gele liefdeskernen. De gedachten slierten tastbaar…

Het wil nu langzaam uit de woorden treden, verlaten deze schelp, spiraal van het bestaan. Het geeft haar taaie spieren, hart en ziel. zijn steelse vingers worden wandeling, besluit. Werelden zal het in haar lijf vernietigen, goden vergrijzen in de krullen van heur haar. Maanlicht wil het in haar mond verbergen: tong die vuur wordt, aarde, water…

Te neer, op de sofa van het verlangen, geveld, log in de zwaarte van de droom, omarmt het dwaasheid en zijn zonden en het vlijt zich neer bij het verdriet. Het weet niet meer wat eerst begon: was het honger, dorst, ontbering of de lust? Het wil de hoge treden op en hier vandaan, het wil een ster die twinkelt als ze lacht. En dat er stilte…

Wind woei haar naam. Adem was begeerte, gedeelde lust naar eenvoud van bestaan. Er was te veel dat het haar zeggen wou, de kracht ontbrak om te beschrijven wat het zag in haar. Sterren waren ogen binnen handbereik, zee was waar het strandde, land verraad van het deinen in de volmaaktheid van hun tijdelijk bestand. Het kreeg een…

LAIS is louter golf en stralen. Ruimte neemt de vorm aan van haar ogenblik. Tijd gebeurt wanneer het klopt en klikt: LAIS licht op in dansende gebaren. Ziet het alleen wat zij hier lijflijk doet? Haar handen vergeven met handen het falen. Haar voeten betreden met voeten de gratie. Haar ogen geven de ogen zicht op het ware. O gij allen met…

Het geheugen is een hoer die je betaalt met je geweten. Hij is erg professioneel. Het is zomer en het speelt pétanque met zijn vader. Zijn lach is schoon en waar. Het staat op zeven stranden Normandië te bevrijden. Het heerst, want ’t is nu daar. Zand glijdt door de vingers en het kucht. De hoest geeft bloed, dat kan geen kwaad. Het is dat…

Zij wordt onwezenlijke klaarte, licht dat zich enkel aan het licht wil laven. Het wankelt als het denkt aan haar. Het snakt naar lip en tong, het wil weer tastbaar zijn. Het is een lied dat niets verwezenlijkt. Het weet zich donker, droef en stram. Het schuift het onbepaalde laag na laag in ’t nimmermeer. Het is voos en arm en lam. Het…

Goede stille Nacht, wil het nu omarmen. Het ziet Uw schouders, naakt en frêle. Uw jurk is blauwe zijde en verglijdt. Goede, stille Nacht, heb met het erbarmen. Geef het zachte weerschijn van de maan, geef het wolken die gelaten drijven in de kille lucht van uw bestaan, kleedt dit naakte leven met uw Duister aan. Goede stille Nacht, het wil…

De aanvang van de stilte likt de stilte open met een zucht. De val van het duister splijt de dijen van het licht. Duisternis bevrucht. De drang van het heden om verleden te zijn, nu en in de toekomst, wordt onhoudbaar wanneer het haar jurk oplicht. Ze spreekt het aan met open ogen, onvoldaan. Het graaft verwoed in haar, zoekt een reden van…

“I dream of journeys repeatedly: Of flying like a bat deep into a narrowing tunnel Of driving alone, without luggage, out a long peninsula” Theodore Roethke – The Far Field Het open veld is weergaloos. De aarde raakt de aarde aan alsof het aarde was, stof van het bestaan. De zee is zee alsof de zee bestond, maar niets daarvan is waar.…

Het weigert u haar verder te beschrijven. Het wil haar niet in letters zien vergaan, Het wil niet horen meer maar voelen hoe het licht haar op zijn tong vertaald tot woeker, brandmerk van bestaan. Het keert de woorden, egt het veld, en zeist de metaforen van het land: in het strelen zal haar omvang stralen. Het weigert u haar verder te beschrijven…

Elke daad is ooit een woord geweest gevangen in verlangen naar de daad. Elk woord is ooit een droom geweest, geofferd op het tipje van een tong. Dit lijf is vele werelden, een groots heelal. Zonlicht is de luister, duister is de vacht. Het hoort en spreekt zich uit in haar: er is geen weg terug, het is er, is er, al. Elk woord is ooit een…

het zag haar lang, heel lang geleden plots voor zich staan: een wulpse hinde, jong, onaangedaan. pretoogjes, wangen met kuiltjes, flarden jurk die speelden met de kindse wind. er was geen tijd om aan te raken, er was geen plaats om bij elkaar te zijn. maar elk moment maakt krullen in de tijd en ’t heeft alsnog haar lieflijkheid gevonden.…

haar lijf is koude vlam, heur haren vuur, haar lippen zee waarin ’t verdrinken wil haar ogen licht dat geselt en bestuurt haar huid is rein, dat maakt het aardse stil. het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn, het wil alleen in haar bestaan, het wil alleen haar zoenend het nog zijn, het wil in haar als het in haar vergaan. de krullen van…

‘Ante mare et terras et quod tegit omnia caelum’ Ovidius, Metamorphosen I, 5 chaos was alles, geen woord benoemde leven, dag was nacht, nacht dag, zee land, land zee, mateloos wit was alles één, en heerlijk om het even. verheven niets, geen ding dat deinde met iets mee. aarde kleefde niet in’t duister, geen zon was daar, geen kring van…

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

een zwerm gesternte er omheen en het is kern van niets, en niets is het heelal. ongezien is het er licht, de lege weg voorbij het einde van de weg. op doelloos draaiende spaken spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuil dat willoos waait, het stof op gore straten. stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de tong. het draagt de rotte…

er komt verlangen in de zee van het verlangen, een draaikolk van lust in het golven van de lust: enkels vormen enkels in het water en het zand. het treiterkleedje deint omhoog, en valt nat neer. nog half aan land omrandt het maanlicht vals haar zachte lijnen, werpt vage schaduw scherp op algen, schelpen en botte ribbels in het zand. het sleurt…

zal het haar dan nu met deze zomerdag vergelijken? eerst, verlaten in het donker, verlangt het naar het licht. het ziet hoe ratten vreten aan de wallen van de nacht. het glijdt altoos somber weg en verder nog naar nooit. daar staat zij plots, haar bloesje los, en stralende. het ziet hoe het in haar en hen de wijde hemel ziet. ziezo. ook al zijn…

het is goed om na het vrijen hoog de hemel in te kijken en te lachen om en met het licht. zo ook de kraaien kraaien om de bomen die vergeefs de luchten willen aaien. in het woelen heeft de wereld zich gekeerd. het werd een zij, zij een het, kruis in het moment. zij werden nog, begonnen weer elkaar te zijn. de schoonheid was en had geen kleed…

[escapistische sensualiteit tijdens een lockdown] 1. “ontmasker mij, mijn lief, en geef jouw afstand prijs besmet mij met jouw lusten en ga mijn vlees te lijf.“ 2. haar lippen lijnden zich afgetekend uit in het linnen: er stulpte een tententuin van tongen om haar heen. 3. “won’t you be my number twenty?“ 4. “wel, dearie…

het werd een boom voor haar. zijn takken reikten hoger dan de piramiden en de stam greep dieper dan elk graf. twijgen raakten aan boezemwiegen en bloesem zoende mond. proef hoe donker, voel hoe hemels blauw, hoor hoe geel het zwart nog houdt van haar. en golven zee bezingen diep haar strand. en krabben schrijven epen in haar zand. als ’t…