Netgedichten

netgedicht (nr. 81.013):

KOUDE VLAM

haar lijf is koude vlam, heur haren vuur,
haar lippen zee waarin ’t verdrinken wil
haar ogen licht dat geselt en bestuurt
haar huid is rein, dat maakt het aardse stil.

het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn,
het wil alleen in haar bestaan, het wil
alleen haar zoenend het nog zijn, het
wil in haar als het in haar vergaan.

de krullen van heur haren krullen in zijn mond.
de klanken van haar woorden zingen in het rond.
haar handen strelen het, het is als vuur en lont.

in de stilte, midden in het ruisen van de storm,
sluipt het naderbij. ze rilt en zweet, zo dicht is het nabij.
zij wordt heel tenger dan en maakt het innig blij en vrij.