Alle inzendingen van Günter Schulz

Mijn ziel, mijn diepste wezen woont tijdelijk in mijn eenvoudig stoffelijk omhulsel. Geen leeftijd, geen jaarringen; ooit ontsprongen uit de oerbron, steeds onderweg. Waarheen en met wie? Soms met een tweelingziel. Zij ontvangt eeuwig energie en voeding. Geen storing van de kringloop. Ooit is de oerbron weer tijdelijk gastheer…

de bewustheid van een ander bestaan projecteert nu al kristallen schaduwen naadloos transparant en zonder kleuren voorouders wachten lange eeuwigheden waar ooit ik ook wacht op mij misschien zelfs doen wij dit samen…

Vier jaar was ik, een dreumes die mentaal beschadigd bij jou liefde zocht en vond; de bindingsangst verdween. Jij was voortaan mijn moeder, steun en zek’re toeverlaat. Jij voedde mij op en loodste mij koersvast door het pub’ren heen. Ik was de oudste. Voor drie halfbroers was ik hun grote broeder. Zij maakten nooit, net als jij, enig…

Starend, omhoog naar twinkelende sterren in het enorme uitspansel, zag ik een vallende ster in een kortstondig lichtend spoor. Na een seconde was hij verdwenen. Het spoor dat kan leiden naar de plek waar hij belandde is uitgewist. Straalt zijn licht mogelijk straks onder dit gedicht? Misschien een ijdele hoop; ik was de enige die…

Een dichte wolk van klamme mist condenseert deels als druppels in ragfijne spinnenwebben, plooit zich sloom, als een vale kille deken, benauwd beklemmend om mijn oude, bange en warm kloppende hart, dat hunkerend en hoopvol wacht op de doorbraak van de eerste zonnestraal, die mij keer op keer weer nodigt door te gaan. In de herfst…

Weer jaagt gierend de storm door de vrijwel kale takken van de stokoude boom, die nu echt kraakt en steunt; de knoestige bast van zijn stam vertoont zeer diepe scheuren. Knarsend kreunend verliest hij uit zijn zwaar gehavende kruin de gebroken dorre twijgen. Het laatste blad valt en hij weet dat in het voorjaar geen nieuw groen meer…

Waarvoor zit die koop in mijn zakdoek? Mijn brein zoekt naarstig naar het hoe en waarom, in de trage, draaikolkende rivier van mijn gedachtestroom, waarin mijn flexibiliteit schijnt te zijn verdronken. Kalmte kan me redden, dus ontknoop ik de knoop in de hoop de vage herinnering alsnog opnieuw te activeren. Als troost…

Ooit, lang geleden, plukte ik voor jou de sterren uit de hemel. Je moest mij soms temperen en zette mij telkens weer met beide voeten op de grond. Maar nu help je mij omhoog, wanneer ik bukkend tracht op te rapen wat jij liet vallen. Er is nu niets meer over van de fysieke kracht waarmee wij eens elkaar behaagden. Misschien,…

Voor een peuter, die zich heeft bezeerd, leiden een aaiend gebaar over de pijnlijke plek én lieve woordjes tot minder pijn. Je bent op het juiste moment een wonderdoener, een tovenaar. Voor een persoon, met een intens verdriet, voelt jouw luisterend oor of het tonen van begrip als verzachtende balsem, of als troost. Je bent op het…

Voelend als een sprankelend opwellend kristalheldere bron, verlaten woorden en gevoelens quasi als vanzelf mijn brein. In plaats van door te stromen naar een doel, dat in gedachten werd verkozen tot mijn klankboord voor hetgeen ik wil verwoorden, verdampt de vermeende inspiratie. Krampachtig stapel ik mul zand waarin de bron spontaan…

“Kop op, mijn beste, zet je schouders eronder; je weet het: ‘willen is kunnen’ ”. ’t is makkelijk gezegd, we hoeven het zelf niet te doen maar het alleen maar te ‘kunnen willen’. Is onze inschatting juist, dat de ander, spontaan en mentaal het ook echt en oprecht ‘zou willen kunnen’? Dus gaan we mee op weg, houden voorlopig een oogje…

Lang geleden, beloofden wij elkaar trouw, in voor- en tegenspoed. Er voor elkaar zijn, voor elkaar te mogen zorgen als een van ons het nodig heeft. Nu, ongemerkt en ruim een halve eeuw later nog steeds hetzelfde geluksgevoel. Eens wordt die gelofte, conform de wetten der natuur, door jou of mij niet langer meer vervuld. Dan volg…

Geboren en de eerste twee decennia getogen als jonge oosterbuur, gevormd en als jong volwassen wijsneus het pad der liefde volgend alhier beland, verloofd, getrouwd en hier gevestigd; met nieuwe, jonge wortels, na 56 jaar stevig en blijvend goed verankerd. Verbaasd word ik tijdens elk bezoek aan mijn geboorteplek gewaar, dat de door mij…

Wanneer fysieke pijn voortdurend en dagelijks aan je knaagt, je alleen nog maar gromt en slechts zelden klaagt, dan weet je: dit zit niet alleen meer tussen de oren. Je denkt niets meer te kunnen doen, dat je vroeger fluitend nog deed. Wel kan je nog spontaan en met met een blij gevoel je liefde tonen en jouw emoties, zonder…

Van nature ben ik open, soms zo lek als een mandje en lijk ik pas dichter als ik dicht. Alle moeite ten spijt begint hier het probleem. Compact als mul zand verliezen mijn woorden vluchtend hun zeggingskracht. Hierdoor ontmoedigd gooi ik, soms voortijdig, de handdoek in de ring en denk: een ieder zijn gave, zijn ding… ik beperk me…

De mens is, als tussenstadium tijdens zijn bestaan, onderdeel van het geheel onsterfelijk. Hij was ooit sterrenstof, materie, element, zal vanaf dat moment vele stadia doorlopen. Zijn collectief geheugen, latent verbonden met het universum, vermoedt instinctief de werkelijke relatie met het grote geheel. De raakvlakken ervan openbaren…

Als de dagen weer gaan lengen, de wolken minder tranen plengen, als de klok weer wordt verzet, dan staan de schaatsen weer in ’t vet. Mensen wees dan op je hoede; moeder krijgt de schoonmaakwoede, zeult dagenlang met emmers sop - ‘Spic and Span’ knapt alles op. Als moeder weer is uitgerust en vader haar hartstocht’lijk kust, terwijl de…

De aarde schudt en beeft stuiptrekkend en schokkend over het land. Schrik en paniek krijgen de overhand bij een ieder die het heeft overleefd. Ontredderd zoekt men zijn liefste op plaatsen, die onherkenbaar zijn verminkt. De zee schuimt en stapelt zich als een muur van water, rolt met verpletterende kracht als tsunami aan land, overspoelt…

Jij was meestal streng, onbuigzaam hard, overtuigd van jouw gelijk. Jij strafte mij volgens jouw principes. Ik was vanaf mijn puberteit tegendraads, opstandig, vast overtuigd van mijn gelijk; ‘k vond jouw methodes hopeloos verouderd. In 34 jaar slechts heel sporadisch een vluchtig contact, zonder proberen nader tot elkaar te komen.…

Kijkend in de spiegel zie ik mijn gelaat diffuus en wazig zonder bril; een ochtendritueel vlak voor het scheren. Over mijn huid, ooit strak gespannen, glijden over rimpels tastend mijn vingers, die de weg voor het scherpe mes voor een lange haal in de juiste richting banen. Weer met zorg en netjes glad geschoren voel ik me altijd weer…

de poolkap ontdooit, door smeltend ijs rijst het peil in oceanen vermengd met zoute tranen; miljarden zijn het, bedroefd geplengd machteloos ervaar ik het verlies, en zelfs uit zuidelijke streken waait soms een kille bries tergend langzaam, we doen het rustig aan, helpen wij onze aarde uiteindelijk naar de maan…

Ik ben een spook, een geest, een entiteit; kan, gelijk een sliertje rook op deze site m'n ei niet kwijt! Elk item kan ik opwaarderen, mijn cijfer wordt geregistreerd. Door naar ''alles'' terug te keren is mijn bezoek prompt genegeerd. Het overzicht laat me dan weten dat ik in feite niet besta, en hoe dat kan, Joost mag het weten.…

onzeker, beperkt door metrum en ritme begeef ik mij op het ijs, met als enige steun de stoel van mijn gevoel laveer ik, intuïtief en handig rakelings langs jambe en trachee, dactylus en anapest, doe ik wanhopig steeds mijn best; omzeil, al doende, hexameter - om amfibrachus niet te raken mis ik zo ook alexandrijn - waarom moet…

Ik lees altijd gretig netgedichten; heb zelf géén dichterlijke ader geërfd van moeder of van vader die mij dit werk zouden verlichten. Zend ik iets in dan moet ik vrezen dat ik ’t niveau weer niet bereik, zodat het dan uiteindelijk redactioneel wordt afgewezen. Terecht, want dit hier wordt gevuld door échte dichters met talenten - dus,…

Advent, tropisch warm, overhemd met korte mouwen… Zwetend met een Kerstboom sjouwen. In m’n hoofd alarm - Ongekend! Sneeuw, dwarrelend wit bracht ons toen de Kerstmissfeer… Vadertje winter, wanneer kom je weer? Verdrijf met kille pit m’n geeuw! Kerstmis, malse konijnenbout; waar blijft de échte kerstgedachte? Feest van ’t Licht -…

Ongemerkt, toch weer een poosje is het verbazend stil in mij en komt niet eventjes voorbij, zoals een duveltje uit een doosje, de door mij gewenste inspiratie. Erato en Terpsichore bezochten zelden mijn gedachten, hoewel zij steeds een glimpje brachten als aanzet voor een goed idee; en goed genoeg voor publicatie. Dus geen gedichten op…

(toen: geen computer, wél pen en papier…) Zou men mij vragen toe te lichten wat ik beoog met mijn gedichten, geschrijf, onhandig rijmgestamel – niet dat ik oud papier verzamel. ’t Is een uitlaatklep bij nood, bij schaarste ook van ’t ''geest’lijk brood''; bij spanning, pijn, bij tegenspoed put ik, door dit te doen, weer moed. '…

Reeds schemert vaag het ochtendgloren als ik mijn schreden huiswaarts richt. Een nieuwe dag is weer geboren - vermoeidheid tekent mijn gezicht. Aarz’lend komt de natuur tot leven tussen het asfalt en ’t beton. De merels zingen: ''wacht nog even, nog even maar, dan komt de zon''. In deze prille ochtenduren draai ik m’n sleutel in het…

Gescheurd is de bast en uit de ruige stam sijpelt kleverig klam het sap van de berk; eens slank en rank wiegend, soepel en sterk reeds lang voordat ik ter wereld kwam. Even oud staat naast haar, nog stram en fier, zich traag krakend buigend bij harde wind de boom, die ik bewonderde als kind, een meer dan twintig meter hoge populier. Ze stonden…