Alle inzendingen van Guy Aarts

een overbewolkte hemel kraakt maar raak. bliksems spelen schering met inslag. het huis davert. ‘geen nood', vader de grote beschermer spreekt. moeder bidt om heilige Donatus, waarna luide bons op deur. vreemd. 'Donatus, jij?', (ik, met grapje). bijna een klap voor mijn kop van vader. afkoelen mag buiten in ijsbolletjesregen.…

zo ligt zij, sunny side up, door god geraakt, starend naar sterren. als vaandelvluchtige breekt zij lansen voor een woord van liefde. ze huilt naar een te hoge maan, ze dooft haar sigaret. ze zal haar lichaam schenken aan hel of hemel. onder haar huid leeft Galatea streeltjeszacht, hard als glas. (ik wou dat ik haar troosten kon…

landschap Bruegelt naar winter naar het spel van verre verten, haasje-over voorbij de horizon en terug. verloren wegen glooien. ze plooien naar paarse stilte tot ze dwalen. en kijk, ginds, in het laatste huis de ongeschonden winterochtend, de geur van spek en koffie. daar trekt de kachel aan het langste eind, daar soezel ik de dagen…

de zon strooit spiegeltjes van 't zuiverste licht op het lachende water snoepjeskleurenmeisjes vangen mijn blik alsof het eindeloos zondag is…

terwijl jij droomt van vederlicht hucklebuck ik stoer de kamer in. wat zijn we nietsverhullend en we dijenkletsen wat af, waarna we zoenen. met open armen sluiten we. zullen we aan liefde doen met alle gekheid op een stokje? achter de luiken het landschap van het eeuwig groene gras. we lachen tot we huilen om alles wat ooit komen zal…

huis-tuin-en-keukerig vertoeven ze bij me, de hersenspinnen. ze zijn niet bang. ze zijn nooit bang in het donker, o neen. geleedpotig zullen ze alles verkennen.…

bomen in coalitie met bloemen maar wat kleuren ze heerlijk buiten de lijntjes in mijn immer groeiende tuin het oorstrelend geluid van vogels, een zootje opvliegers zonder papieren als loyale expats. een Vlaamse Gaai vliegt naast zijn vleugels, prikt en graait naar de kleinen maar lonkt liefelijk naar de groten. ik jaag hem naar De…

lente bijt gulzig in de dagen. het gaat van hup en pak ’m beet! onder reuzenparasol een ‘meisje’ dat blond neerstrijkt. ze zoekt een plekje tussen mijn aanhalingstekens en wat wordt ze mooi als ze langoureus aan haar mojito nipt. ik maak mezelf langzaam. het wordt zo’n dag, zo’n heerlijke, zonder liegjes (eigenlijk leugentjes,…

ik ben een vluchtdier. net als paarden. ze willen altijd graag naar huis. soms ren ik een eindje met ze mee doch mijn galop lijkt nergens op. ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

het is vreemd hoe alles zich langzaam oplost, hoe elke zonnegloed verdwijnt in eigen halo. hallo, zeg je…

zeg nooit, mijn lief, 'zal ik maar van je houden?' maar hou van me laat je hemelse zinnen zinnelijk zijn als vrije regelvallen. in je hand de spelregels die niet bij je passen, te veel ogen, zeg je, en je gooit de dobbelsteen naar de nieuwe dag. in de kamer groeien geen woorden meer zal ik nu spelen om jouw goddelijk wezen…

o ja, ik maak het kleiner. als gedachten in gedichtjes maak ik van Hoop hoopjes, van Liefde liefjes, maar in Geloof geloof ik, al schuilen duizend leugentjes in elke Grote Waarheid. met een Lady in Red, red ik het niet. doe mij maar een onderonsje met een Juffertje-in-'t-groen. ooit zei een wijs man: 'het mooie aan kleine vrouwen…

in mijn Hof van Eden flirten met het licht van Haagse Schoolschilders. en de nobele nimf Eva vereert mijn adamsappel en slikken wordt moeilijk en praten lukt niet meer en ik verlies alle puntjes op alle i'tjes, maar vind er twee terug om te plaatsen op de 'ij' van het woordje 'paradijs' waar Eva en ik zijn aanbeland. en het…

daar rust zij, de eeuwenoude pastorie omsloten door het groene water beschermd door te hoge drempels. waar witte zwanen dwalen langs blinde paden tussen groen een heer in zwarte soutane breviert zal hij ons weer groeten? mijn hand in grootvaders hand ik ben het kind uit stille dagen in de tuin van altijd zomer bomen groeien naar de hemel…

het wordt nooit meer meer dan dit vermaledijde leven op een veel te slappe koord. hoor je het hels verlangen van herfst en winter? zij zullen in hun spel het licht weer uit de dagen halen en als angst mij omarmen wil, doen zij stiekem vuistje vuistje. zij willen me eenzaam maken maar dat ben ik al en ha! daar heb ik ze tuk! ik zal…

een pimpelmeisje met twee grootborstjes samen in vogeltjesdans…

wat ben je als je zestig wordt en het voelt als veertig? een verdwaalde enkelganger? het kind van de rekening met blauwe restjes jeugd? van verdrietjes naar verdriet is slechts de afstand tussen jou en mij, mijn lief, waarbij ‘jou’ steeds verder en ‘mij’ dichter bij de dichter die ik graag wou zijn om het woordje palfrenier onsterfelijk…

ik zag een stukje hemel in Averbode, de abdij, een poort naar hoger leven droomde ik mezelf in het hart en alles werd zwart door zoveel wit. de grandeur van barok en de gedachte aan de rok die je ooit kocht, waarin jij beeldig, waarop ik dolletjes was maar überhaupt veel te duur, vond je. het orgel dreunde hemelen open, mannenstemmen…

ach, daar komt hij weer, de herfst waarin dichters strijden om schoonheidsprijzen. in geel en goud en rood verhullen bomen kaalheid en het regent uit natte luierluchten. een late spin verzilvert…

de zee had een zee van tijd. met haar golfgewijs verlangen naar het eeuwige strand liet zij meeuwen schreeuwen als in een oud cliché. het grijze water verzoende zich met laatste straaltjes horizon en jij mijn lief werd liefde, een liefde voor het leven. toch?…

ik ik ben ik ben alleen ik ben alleen met haar - ik ben alleen met haargroeimiddelen aan de slag gegaan en van dan af is het enkel nog gek scheren geblazen…

jij, mijn lieve maangodin…

zal ik eens het leven bij de lurven vatten en nagels met koppen slaan? of zal ik wat zoden zetten aan de dijk en het ijzer smeden nu het heet is? en zal ik de koe bij de horens grijpen en alle bruggen verbranden? ...... zou je dan misschien, heel even, mijn handschoenen willen geven? ja? o, dank je!…

de dagen dat ik jonger word en mijn verlangen ouder, dat ijsheiligen verdwijnen, een langzame zon mijn terras vertedert, een lijster mijn tuin vol zomer zingt, een blauwe lucht op het groene land ligt, mijn lome lijf weer zwichten zal voor een nonchalante ligstoel in markieslinnenlijntjesstof én schoonheid liefde wordt, die dagen…

in het stiltegebied dat sprakeloos maakt wentelen woorden naar oppervlak. kwetsbaar. gedachten nog bladstil, moet ik wennen aan een wereld van breekbare zinnen, aan het platgetreden pad. in een ongebonden vlucht en de loop van verre sterren het eeuwig verlangen naar verleden.…

Er is iets met me. Dat rebushoofd bijvoorbeeld. Met plaatjes zonder woorden en raadsels zonder beeld. Ben jij een dichter? een vraag als een andere. Er wordt verteld wat me te doen staat en de kwintessens van mijn arme schrijfsels verbeurd verklaard. Godzijdank daalt geest in deemoed neer. Mijn oprechte dank bij dezen,…

Soms reik je me je hand als ik in de spiegel enkel angst lees. Zalf jij de woorden die mijn lippen nooit verlaten. Soms geef je me de tijd, ben jij de klok waar wijzers ontbreken. Wijzers breken waardigheid, zeg je. Soms schenk je me je borsten die de mooiste zijn en je lacht als ik zeg dat ze een plaatsje waard zijn op de Werelderfgoedlijst…

Wonderlijk hoe dat gekke woord in een dichtje opduikt. Het valt uit de lucht met een vlucht van ganzen, op weg naar groene verten, naar de vallei. Burlen, wat bronstige herten doen, lijkt evenzo onwerkelijk. Lang getwijfeld aan de juistheid van dat woord. En het bekt niet, burlen. Of je moet een hert zijn. Zit ik nog met een haan die kraait…

Fonkelsterren aan het nachtzwarte uitspansel bevriezen uren die ik niet meer tellen kan. Zij weet dat dit beeld en deze naam, voor eeuwig staan geëtst, in mijn papieren hart. Ergens, hoog aan de hemel, in deze onmetelijke nacht, ben jij op weg... ... en ik wacht...…

Noblesse oblige, zegt ze in haar Land van Loon. Ze adelt mijn lijf en mijn leven en zingt een lied van koketterie en handje zwaai. Zij kan mijn dromen lezen. Het lustige land van vijftig tinten groen gehoorzaamt aan haar lichte tred, aan de gratie om haar ruisende rokken. In huizen en kastelen van ooit, van ergens toen tijd nog…