Alle inzendingen van Han Messie

Triest decemberweer; boerenwormkruid wiegt geurend als in de zomer. De vrouw krijgt weeën: kadetjes kauwen doet haar plezierig lijden. Het meer brult, schuimt woest: zeilen, wimpel en vlag slaan één trillende maat. Voor het zwarte raam staat een elektrische kaars, gloeit sierlijk schokkend. In de winterwei liggen schapen knus bijeen…

't Wereldgebeuren is een krioelende mensenstoet die luid roepend voortjaagt waarbij Gods stem soms klinkt als olifantengeschal door iedereen gehoord of de zang van een vogeltje beeldt wat enkelen verstaan.…

Hoge statige loverkruinen en jonge ranke bomen omhelzen vol heilzame adem Drachtens rustig maar arbeidzaam leven aan de gemoedelijke weg genoemd naar Smallingerlands geliefde burgervader oude bezadigde woningen staan broederlijk en zelfbewust naast huizen waarin vernuftig geld heerst steeds stuwend daadkrachtig denkwerk zetelt de grote…

Langs de knusse Burgemeester Wuiteweg waait koelte van dichte beukenkronen, die zich, statig als hechte groep, tonen, omgeven door een hoge, waakzame heg. Uit de bomen zakt reine adem weg op lager lover, verfraait de tonen van 't gevederde koor dat hier mag wonen, vol liefde zingend, of zwijgend _ aan de leg! Luchtig gras geeft alle zerken…

Op dik stalstro toeven honkvaste kloeken, krijgen van hun rappe kuikens trippeldrang. Gepiep, gekakel: één verkenningszang: "Hoenders, leven zien. Heel het erf doorzoeken!" Donzen en veren speurders bezoeken tuin, dan ruim land, voelen uitdagende dwang te spelen naast een boslucht zuigende koewang. Naar die tenten in roerige weidehoeken!…

Als onze aarbol meer land, minder water had, dan zou de wereld nóg ingewikkelder zijn, des te heviger twisten.…

"Here, Here," kringelt dikwijls lovend om de mond van menig' gelovige geest, als een klein, kortstondig, maar plechtig feest, sterke hoop en vertrouwen belovend. Het eerbetoon mag laaiend zijn, dan dovend... Wordt God uit liefde of ontzag gevreesd? Iemand, die steeds bidt en de bijbel leest, heeft veel gedachten: hard brandend, zacht stovend…

Dichte stormwolken tinten weiden en boszomen zwaar, donker, plechtig. Het rivierschip keert: fors - stervend klinkt een dwergstorm over pakhuizen. Er blaast geen wind, maar boomblaadjes schudden, klappen: vogels strijken neer. 's Morgens krabt mijn vrouw ijzel van de bushalte: tijden komen weer. Morgennevel ruist. Nadert langzaam…

Op de woeste zee van het leven al uitkijkend en hopend zwemmen moeizaam tegen waterbergen stijgen daarbij steeds weer neervallen tenslotte vertoont zich een hechte klip geeft nieuwe moed en veilig oponthoud de sterke rots is vol belofte van trouw en sterke bescherming stervend schuim spoelt tussen de blokken baart behouden rust - lijdzaam…

Elke dag voortgaan vol blije zin, gezegend door de goede God, is eveneens een dag door de duivel beloerd.…

Ik toef in een woud van rozenbomen. Witroze schemer verzacht een zangersmond, die overal klinkt, uit bloemen, op de grond. Broederschap tussen elfen en gnomen? Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen... Geurige rozenadem zweeft soezend rond, toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond, maar drijft me tevens naar de boszomen. Mijn reis…

Wat matig bevalt... Het willen bestrijden of liefdevol dulden? Een nieuwe levenskunst luidt: "Zoek strenge verdraagzaamheid!"…

Ik toef in een woud van rozenbomen. Witroze schemer verzacht een zangersmond, die overal klinkt, uit bloemen, op de grond. Broederschap tussen elfen en gnomen? Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen... Geurige rozenadem zweeft soezend rond, toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond, maar drijft me tevens naar de boszomen. Mijn reis…

Ik loop door de wei. Ervan schrijven? Het lukt niet... Toch zaaien bloemen in mijn vragende geest een gedicht _ voor veel later...…

In de ruige eikenkruinen soest zware zomer levensmoe sluipt jong najaar strijkend rond daaronder trillen - deinen - zweven verwarde spinnenwebben kleven aan een zonnestraal hun schittering siddert voelt zich gevangen - wil vlieden popelt uiteen te springen vliegt versnipperd omhoog tussen de takken spelen verspreide vingertopjes van…

De Schepper ziet Zijn wegzwevende ademdamp met arbeidzame ogen boetserende verwachting steeds even liefdevol... welke weg die nevel gaan mag eeuwige dwaalster zijn? op aarde bestaan als teer speenkruid strenge woudreus zorgeloze vlinder of Amerika 's regeerder?…

Door het station weerklinkt slechts dof gemurmel in vale schemer; ergens branden -stekend rood- twee locomotieflampen. De schouwburgzalen zijn zonder enig leven, duister, drukkend, stil; gangen en hallen dreunen van krioelende mensen. Hangt daar helemaal achterin de winkelstraat een oranje maan? Het Antwerpse station heeft een hel…

De fraaie metgezel van diepe droefheid om iemands heengaan siert rouwend papier, bekleedt en vult dodenkamers, toeft hier als gevangen schemer, die verdriet vredig leidt, beleeft overgelukkig zijn vrijheid aan de avondeinder, waar loom blank bier door kersendrank vloeit, verijlt bij 't luchtvertier, verspreidt zich traag _ voldaan _ onnoemelijk…

Oma en peuter huppen gearmd voort, zingen wulps en veerkrachtig. Winterse dorheid omringt een bloeiend veldje paarse krokussen. De verse mesthoop op natte bouwgrond verdrijft zilte regengeur. Ijskoud holt het kind door de tentoonstellingzaal, staat bij één schets stil. Spelend rent een kind het politiebureau in: Pa's tas is terecht…

In de wintertuin zie je slechts dorre plantjes, die slap neerhangen; één lange steel staat rechtop, daar bloeit hoog een gele roos. Een hoge kerstboom verspreidt 's avonds zijn schijnsel over boerenland, geeft naar oud-germaanse wens licht aan bezaaide akkers. De koordirigent wiegelt losjes in de maat met heel zijn lengte; alleen dat…

Jonge tuja's staan in lange rijen. Streng verleden, vol knedende handen, kneep, duwde, snoeide, deed hen belanden op grond, verkruimeld als omwoeld door bijen. Geuren van hars en bezweet geld vrijen hier met elkaar, willen zich verpanden aan onstuimig leven zonder banden. Laat die kooplustige toekomst betijen. Avondzefier streelt de kleine…

Angstvallig belet de herder zijn schapen zich te wagen in dat geheime woud, vreest het doornige loof boven dicht kreupelhout. Wingerds om bomen hoort hij zuchtend gapen, spreken over drakenklauwen op wondergoud, kasteeltorens, waar duivelskunst feest houdt, kwade geesten, die hier vredig slapen. De enge wildernis weert ieder mens, klemt…

Wanneer dit mollige ronde zeedier hoog boven de golven uitspringt maakt zijn plompe gestalte een sierlijke zwaai beeldt de onvatbare vrijheid tussen wolken en schuim van het gladde lijf daalt sidderend zoute nevel waarin dwergregenbogen vluchtig de lichttaal spreken die eens meehielp de aarde tot leven te brengen nog in de verste toekomst…

Het bos- of weidebeekje drenkt en laaft zijn omgeving behoedt het leven in hem is niet te vergelijken met rivieren als Rijn en Maas doch door oertijd gewrochten mag het evenzeer bestaan.…

Noordzeegolven vol late middagzon worden overschaduwd door een pas vertrokken Oost-Indiëvaarder zeilen bollen strak naar voren willen sneller dan de houten romp lange spitse wimpels roeren zich heftig: rappe tongen van reuze albatrossen welke zilte luchtstromen proeven kieskeurig de verlangde wind zoeken vroege schemer nadert bedachtzaam…

De Friese taal is opbeurende leeuwerikzang die in de vroege morgen al hoger en hoger klinkt de glanzende hemel tegemoet daar verijlde tonen horen laat dan langzaam en bewust daalt zich met zachte nagalm verspreidt tussen reine dauw aan fris wijd gras tenslotte verstilt op eieren van eenden en weidevogels.…

Veel kinderboeken tonen in alle eenvoud de levenswijsheid, waar volwassen mensen vaak lang naar blijven zoeken.…

Klokken luiden speels of plechtig; door de lucht zingt wereldwijze klank. Boogramen glanzen om ruim, liefdevol geloof zonder starre wet. Gebroken beelden: vergane eeuwen leven opnieuw in mijn brein. Onder gewelven scheppen muurtekeningen en schilderijen het vloeiende samen-zijn van…

Tussen de spoorweg en Breda's nijverheid leeft een bedaagde buurt, ingetogen. Hier mag statige ouderdom betogen hoe jonge kracht fijnzinnig in hem strijdt. De nieuwe woning en het huis op leeftijd beschikken over het wondervermogen samen aangenaam wereldwijs te ogen, dankzij hun donk're kleur, die tòch verblijdt. Het diepe steenbruin aan…

De hoge blanke toren van de ruimdenkende Grote Kerk ziet met voldoening neer op die brede levendige Markt en oude straten daaromheen waar mensen gezellig samenzitten onder zoele platanen wier luchtige onbekende spraak de geest der Middellandse zeekust naar deze stad roept om er te toeven vol bezadigd rijk gemoed de zachtgroene top met…