Alle inzendingen van Hanny

Breekbaar is zijn verschijning als een gravure in glas de open handen ijsblauw perkament zijn vlassig haar verdraagt de winter niet hij rilt ziet de mens in vrije val en spreekt bedroefd een laatste woord zijn ogen naar boven gericht het licht, zo schrijnend wit hoelang nog, hoort hij aardse machten spreken van vrede op aarde…

Luister naar het kind de wind en de zee weet dat zij leven baren met elke wee een meeuw schreeuwt niet in Gods- maar in mijn- naam laat mij laat mij gaan met de wind en de zee.…

een meisje van 10 Je was het kind dat ouder leek het kleintje dat op kleintjes paste en luiers legde op de bleek een meisje dat de piepers jaste een meisje van 16 je wist van armoe en van oorlog het harde werken zonder loon een warme maaltijd en een bed dat was toen heel gewoon een meisje van 90 je weet van armoe en van oorlog…

Jouw mooie borsten Jozefien. Ik wil ze zien, dat is toch niet teveel gevraagd of legt het meer gewicht in de schaal wanneer ik ze zelf uit hun beschutting haal en mijn handen zacht laat landen op schoonheid die alleen de nacht mocht zien. Wees niet bevreesd, oh lieve Jozefien voor liefdestaal in braille. Mijn mond verkent toch blind jouw zoete…

daar staat ze, gebogen als altijd in haar blauwgeruite schort en veegt met blote handen zwarte aarde in de hoop dat groen opnieuw geboren wordt ze ziet niet om, graaft dieper trekt brede voren in het land plant haar voeten tussen de regels en poot piepers in het rulle zand kijk, ik heb ze allemaal op een rijtje het is de wereld, de wereld…

Kinderen vallen licht, zij weten niets van breuken van prikkeldraad, een haveloze mensenzee. De vuisten die verwoed op onze deuren beuken uit angst voor weer een oorlogswee. Kinderen vluchten niet, ze worden meegenomen. Belanden in een mallemolen, één van leven of de dood. Zijn zij het, die uit oorlogszaad zijn voortgekomen, is dat dan onze…

Hier op de kruising van de gras- en duinweg begeeft mijn motor het. De bomen langs de wei dreigen mij te vermorzelen, adembenemend komen ze naderbij. Mijn geest lijkt van god los. Er gaat een lichtje aan, en nog één, en nog één. Plotseling zoef ik langs een hele rij. Soezend zacht. De laatste boom doet een stap opzij.…

Hij maakte een sneeuwval overgoot haar met zon schonk gouden regen uit een waterballon dichtte zijn liefde voor haar onder het rozenbalkon zij, totaal niet gestreeld veegde zijn verzen zonder pardon in de regenton en verdronk in haar spiegelbeeld.…

Het hemelwater, stromend naar beneden zwol langzaamaan van beekje tot rivier waaruit gedronken werd door mens en dier en zeeforellen sprongen, met een reden. Dat water, bron van energie, van leven is ondertussen door de mens vergeven.…

Hoe zacht ze speelt met sluike sprietjes ontwakend langs de smalle slingerweg en op het water wel een handje helpt met openvouwen van een lelieblad de pure naaktheid van een boom belicht om halverwege de ligusterheg zich neer te leggen in het kreupeldicht geweven bed van de vergeet-mij-nietjes.…

Of het nou door de hitte of een dichter kwam die sneller dan de haas een fraai sonnetje pent op zomerzotte billen, of een ballentent. Ik kwam, ik zag, en kocht warempel een van Dam en dacht een prachtig dichtwerk op mijn kont, dat went. Maar op m’n achterkant, daar prijkt een oude prent. Of het dus door de hitte of een dichter kwam die Willem…

We rijden weg van wat me dierbaar is De kamperfoelie geurend aan de muur Een mossig klinkerpaadje naar de schuur Dat oude thuis met mijn geschiedenis Het is geen einde maar een nieuw begin Met alles wat me lief is binnenin.…

Het regent woorden in zijn hoofd hij laat ze vallen maar niemand wil ze horen hij heeft ze eruit gelaten terwijl de wind langs het venster giert water vliegt en ogen schuilen in het donker drift poëzie langs morsige muren.…

Was ik een meeuw, ik liet een dame hevig schrikken door groots en krijsend op haar sjieke hoed te landen zodat ik haar garnalencocktail in kon slikken. Was ik een meeuw, ik scheerde over vele stranden en boulevards om hier en daar wat mee te prikken. Dan hapte ik een haring zo uit iemands handen. Was ik een mens, dan zou ik dit niet kunnen flikken…

De Zuidervaart vliet aan m’n oog voorbij met aan haar overzij het jonge vee dat uitgelaten dartelt in de wei. Waar reigers roezemoezen tussen riet een kievit waakzaam op zijn eega wacht daar kweelt de karekiet een liefdeslied. En populieren schuiven in een rij gezien vanaf het dravend boerenpaard dat lenteluchten ruikt in natte klei en…

Hier hangen geur en kleur nog altijd onder bomen die als een ereboog staan aan de Eeuwigelaan. Kunstzinnig volk was hierlangs bij elkaar gekomen. Een nieuwe stroming was ontstaan. Men zag het prachtig licht, een sprekend vergezicht en liet zijn werken na, beelden, literatuur. Sophie Perk* heeft hier - piepjong - voor het eerst gedicht al was…

De man die bij mijn hek staat, naast de berk Is oud en mager, bleek en zwart gejast Een eender pak draag ik, naar ik bemerk Ik schrik. Ik schouw en vind het ongepast Net nu het droef geschuifel naar de kerk Versterft en dan, de dood bij mij te gast? Ik zie mezelf toch graag nog zonder zerk En leid hem om de tuin, een duivels werk!…

Het grote zwijgen over mijn bestaan wordt eindelijk toch gaandeweg doorbroken. Terwijl men overal was heen gegaan werd over mij nog nauwelijks gesproken. Ik ben nou niet bepaald een topmodel maar die amandelkleurige van hiernaast met haar verfraaide huidje is dat wel. Je moet hier even nog de bocht omgaan dan zie je daar direct, in vol ornaat…

Ik ben – zo sprak de haan - een varken op twee poten da’s lekker, dacht de kat - die een leeuw was - ik zal mijn jachtterrein vergroten. Een zwijn, een haan konijnen in een wip verslind ik jullie allemaal tot aan de laatste rib.…

Je zag hem regelmatig op teevee. Hoe kan ik ooit zijn Dodenrit vergeten. Hij bleef maar zitten in die klotenslee terwijl zijn kleintjes werden opgevreten.…

Ze ziet zichzelf weer in de schouwburg op vaders arm, de drukte, het geroezemoes weer thuis strijkt moeder stil wat kleren één koffertje maar, alleen voor haar? nee, wij komen later schat, ga nu maar er kwam niemand, ze was alleen en wist niet beter dan dat het ooit voorbij zou gaan. Hij ziet zichzelf weer in de lange rij een jochie…

In de voorwereldlijke schemering waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen slapen zij naakt en schuldeloos verstrengeld als op goddelijk bevel. Voor hen geen boom der kennis, geen appel en geen slang maar wel het tikken van een kleine feilloos afgestelde tijdbom: straks laten ze elkander los, zoeken hun voeten de begane grond, het eigen…

Op ongeschoren velden wuift het riet langs poldersloten. Vrij en opgetogen weerklinkt het liedje van de karekiet in dit gebied dat gonst van tiervermogen. De korenrozen bloeien vurig rood en wij, we vlijen ons in ’t golvend gras en zonder gêne geven we ons bloot terwijl de zon zich richt op het gewas. Ik voel je hete adem op mijn lijf,…

Dit bronzen buitenbeentje vond ik op de markt op haar rug lag zij daar tussen roze lampenkappen en allerhande koperwaar. Op haar billen een teken van de meester wanneer ik haar goed bekijk zijn de borsten perfect ongelijk.…

Ik voel je in mijn vingertoppen, je woont nog altijd in mijn huid en elke dag klinkt jouw geluid in ’t kleintje, spelend met de poppen. Ach, hoeveel tijd is al verleden sinds onze wereld werd gekanteld. Het lieve leven zwart gemanteld toen dagen door de nachten gleden. De spiegel toont me jouw gezicht. Ik voel je schaduw achter mij. Waar…

Ik kan hier bomen over duinen of de zee, de vogels of de koeien met hun lentekroost. Maar soms vervagen beelden toch van lieverlee als door bekrompen geesten woede wordt geloosd. Dan stort een donderwolk gestaag zijn zure regen. De wind, hij blaast bij vlagen oorverdovend mee. Ik zie het boze oog en zoek naar uitvalswegen die mij weer voeren…

De oude, handgesmede kerkhofpoort zal altijd open staan. Het zien van zerken geeft velen rust en godlof soms een woord. Ter nagedachtenis en tot verwerken van de dood, wetend van die sterfelijkheid schept men er vrede binnen eigen perken. Ook hoge hoeders van de hoffelijkheid, de bomen, die sinds jaar en dag hier staan zo groots en…

Ik ben niet van gisteren. “Oh nee? Weet je ’t zeker?” Gisteren was er nog niet toen ik werd gemaakt. “Nou, je bent anders ook niet van vandaag”. Gelukkig niet zeg, die vent heeft geen potentie een slappe zak met stijve kraag de labbekakker. “Jee, ben je van de kroegbaas, die stakker?” Nee joh, DNA onbekend Morgen is de uitslag.…

Ik ben langs, nee niet langs, ik ben geweest bij opa. Zomaar op de bonnefooi -de tafel van gebreken was een zooi- en viel pardoes in Wout’s verjaardagsfeest. De stoelen rolden er weer af en aan zo nodig, met of zonder tussenstop. “Breng mij maar even buiten, beste Sjaan” zei opa ferm; “hier steek ik niets meer op”. Het broze bankje kraakte…

Al rond de tafel van gebreken daar rollen stoelen af en aan. Wie dorst heeft wacht wel op het teken en kan zich dan te buiten gaan aan lauwe thee met één biskwietje. Verlangend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier Kom elke maandag klaverjassen. Op woensdag zingt het mannenkoor. Hou vrijdag…