Netgedichten

netgedicht (nr. 57.070):

Verloren dagen

daar staat ze, gebogen als altijd
in haar blauwgeruite schort
en veegt met blote handen
zwarte aarde in de hoop dat
groen opnieuw geboren wordt

ze ziet niet om, graaft dieper
trekt brede voren in het land
plant haar voeten tussen de regels
en poot piepers in het rulle zand

kijk, ik heb ze allemaal op een rijtje
het is de wereld, de wereld draait door
zegt ze, en even zie ik in haar ogen
weer het licht van wijsheid, groter
dan de dagen die zij verloor