Alle inzendingen van Irmlinda de Vries

Vandaag heb ik je begraven prevelend woord voor woord in een dans om de tombe van het kruis tot aan de as De ogen van een jonge hond verdroten als gemorste inkt genageld aan gewijde grond waarin de mond het hart verlinkt Vandaag heb ik jouw plaat gedraaid noot voor noot en maat voor maat zowel gezongen als beleden van de…

Houd mijn geheim diep in de kern verborgen en verlies het niet aan de zondvloed op het nachtelijk uur die grilliger is dan het kronkelen van de rups Het is een geeuw der natuur die de waarheid in een zee van liefde dompelt dat schreeuwt en overrompelt en dan weer heelt Houd mijn vlam wakend in de geisers van de geest en smeed…

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen weerspiegeld De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand En in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens…

Er is geen noodzaak om de drup van de regen te scheiden of het licht van de dageraad te mijden bij een eerste oogopslag Er heeft niet meer dan verwacht mijn pad gekruist Het zou branden als koortsige liefde de weg was echter smal en grillig Je hand was gewillig maar de dreef te diep In de tijd dat ik nog waadde op de baren van…

Men kan geen pijn met venijn bestrijden als woorden mijn ziel gevangen houden Mijn handen zijn als perkament Mijn tranen vloeien als inkt op een oude huid die de winter draagt als een koude jas Kan ik schuilen achter een papieren muur? Of in het vuur der waarheid dat smeult op een zwakke plek? Het beeld laat zich niet vangen in…

Als aardse engelen richten zij hun hemel tot ons in een nachtelijk blauw Hun woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen…

“ Ons is ook de Dood gegeven “ Hoe voelt het als haar oude handen marmeren in een gebroken gelaat? De herfst spint donkere aarde als een zijden draad in een boeket van eeuwigheid De zwaartekracht drukt hevig op het verzwakte hart en teer weefsel bleekt rond holle ogen waarin de moed steeds dieper zinkt en zij al bijna lichtloos…

( Een herinnering ) De stilte hangt in de Dood van kalende takken De vogels zingen zo frivool niet meer Ik mis de smaak van een nieuwe lente en wist niet of je nog komen zou Je foto’s zijn verkleurd in de schemer der herinnering De kamer is verlaten, het bed ligt er onberoerd Ik veeg mijn tranen van een versteende vloer…

( Anima Mundi ) Zij danst op paden zo ruw en smal als kronkelwegen in het ware leven Door berg en dal zal zij zich waden door wind en kou kan zij trotseren er pas aan geven Ook na de val wil zij niet rusten op zand en zee aan verre kusten misschien voor later maar niet voor nu Dan, in ‘t uur U is zij nog wakend de dood genakend…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

Draag me weg naar het wonderlijk licht in verzachtende toverogen Weg van kermende hartenpijn in nieuwe jaarringen Gelijk zeven sloten de tijd verdichten in kruisende hemelbogen Waan me ver over de rivier van het sonore en geef het gezicht aan mijn lief die de schoonste droom verwaait in mijn verlangende schoot als de zwellende…

(Wat de Heerser van het universum vermag II) Men strekt de povere handen naar de libellen in het gras en laat de vleugels dansen boven rietkraag en moeras Men zinkt er haastig in als het leven hevig spartelt als het prooidier voedsel zoekt en het roofdier het “ speels martelt “ Het tekort aan liefde in de schalen van de…

Een handvol akkoorden drijft neerwaarts als de muze haar lente lispelt Het is alsof er woorden missen in de grootte van tegenpolen Ik herken de eeuwig vallende traan als nabijheid van seizoen wisselt en de verte wenkt in kraters en zwarte holen Met een dichterlijke vleugel dek ik graf en kerker toe Niet zichtbaar voor een oude…

Het kruis brandt op mijn ziel als kindervuistjes rammen, op trommels van verlangen op het netvlies van de wereld van een hunkerende God Dit licht waarvoor ik kniel om schaduw in te dammen en normen op te hangen aan de doornen van de mensheid in haar onomkeerbaar lot verzoent zich met het offer, wat genageld aan het hart de hemel waar moet…

De weg bereidt zich voor waar mooie ogen kruisen waar hemelbogen welven naar zichzelf en naar elkaar We waden stevig door in de spiegel der gedachten de hemel kan wel wachten als menselijk metafoor Jouw handen dansen sierlijk de ruches rond mijn hals en waar wij liefde zingen droomrijk en geriefelijk zal ik jouw adem flanken jouw…

Voor O. ter nagedachtenis aan M. Achter een ivoren lach galmt zijn wereld staccato in wegstervende woorden Vraag en antwoord vlechten zijn gedachten ineen tot een gordiaanse knoop Hier, in dit leven knarst de tand des tijds het gruis in open wonden Ongemerkt slibt het zout in jonge ogen tot geen traan de pijn nog schreien kan…

Ogen turen onnavolgbaar als zwijgende diepten Sluimerend op de dag schijnend in de nacht vonkt een halfgod -geheimzinnig- op het beslissend uur Zijn silhouet wisselt elk moment van gedaante om niet gekend te worden Hij openbaart creëert iets uit niets schept nieuwe taal uit stille bronnen slecht heilige huisjes steen voor steen…

Argeloos raap ik de kou van de grond als steen en grind de aarde verborgen houdt Ik verberg de woorden in mijn mond als de wind mijn adem komt stelen De zon maakt hulpeloos licht in gesloten ogen en mag nu het uur der waarheid spreken Ik zal met de liefde spelen in het hart van een vurige winterbloem We zullen…

(Geo versus Ego) Je hebt de doornen van de roos gerukt zonder dat de bloei de bloem verliet alsof je handen de sterfelijkheid plukten eenzaam in een traan verborgen Bij dageraad schuurde de nacht langs de oevers van het droomloze waaruit ik stroef ontwaakte De glinster in jouw ogentroost bewaart een gulle lach in de holte van de…

Verzen vlerken langs mijn schaduw rijmen resten ongeluk waar de liefde mij mag lijmen loopt de tijd zijn wijzers stuk In des mensheid open geesten kranst de ader tomeloos in de hartslag van de Aarde om des wereld's tondeldoos Mensenkind als universum middelpunt van eigenheid speelt zijn hoofdrol tussen sterren aan een zuiver firmament…

“ Wat de Aarde breekt, zal de Hemel binden” Op de drempel van zijn laatste adem verlaat hij onhoorbaar bloed en tempel en spelen sterren met de oneindige nacht Het leven wordt een onbuigzaam spel voor haar en drukt zijn stempel intens op de blauwdruk van haar wezen Zij reikt eindeloos naar hem en bidt voor hem naar niemandsland als…

Voor Hilly Nicolay Stil en zuiver uit de zachtheid van een bloemenkraag ontloken lok jij de vlinderende dag van ver Waar het nectar op romige lippen glinstert verzadig jij als hongerende harten zich in jouw tuin op bladgoud neer vleien Engelenhart en edelsmid bewonen jouw hemelse gedachten en toveren het onoverwinnelijk…

De nacht trekt als een schim over verlaten akkers aan het geestesoog van slapende goudaren voorbij In het wiegelied van een geruisloze wind spelen de bloesems met hun bladeren en wijn morst de tijd in geleegde glazen als de kerktoren scheidende wegen slaat Je rekt je lichaam uit tot aan een gedroomde hemel die alleen leeft in ongeschreven…

Mijn haar danst caleidoscopisch op de hoogglans van het licht als de wind mijn droefenis uiteen dwarrelt Ik scharrel vol verwachting rond in je timide wateren en strijk mijn hand over jouw zandkleurige dromen van ziltige verlangens en schaapachtige wolken We verdoen onze tijd met onuitgesproken liefde in een storm van verlegenheid waar blosjes…

In mystieke ogen woont de liefde van het eeuwige kind waarmee deze kleine held ons in het leven siert met intuïtieve helderheid Het kent de hemel van dichtbij daar deze in hem woont Het speelt met zon, maan en sterren met water en met wind vertelt prachtige sprookjes verslaat draken, spoken en heksen Het zingt en danst om de Goden…

“ De liefde is als een speelbal van het verlangen “ In de ogen van een woeste vulkaan waar het hart dartelt, spartelen emoties intens tot ontembare lava De totale overgave schuilt in de holte van de maan die in doodse stilte weet heeft van man versus vrouw Hij kent haar verschijning als magnetisch volmaakt en waar hij haar aanraakt verdwijnt…

Iedere zucht wordt breed uitgemeten in een te nauwe context Peinzend schrijf ik “ zelfbezinning “ in ledige hoofden Hun woorden schreeuwen op de blinde muur die zij steen voor steen bouwen, liefdeloos Zij donderen als jaloezie hen messcherp souffleert en zij zachtmoedigheid verwoesten Als kleinzerige dwazen verbranden zij…

“ Alles krijgt vleugels, wat wordt gedragen het vliegt bij vlagen zonder bit, zonder teugels “ Ongedwongen speelt de zuchtende wind met zijn adem over land en water heen en weer terug Hij streelt zijn fluister over bos en heuvelrug en later langs de wangen van menig dartel harten kind Een zachte bries ontsteekt het vreugdevuur…

De straten liggen er druilerig en zelfs de bloemen hangen huilerig als hen hun loof ontvalt op dit vroege uur De nacht vlecht zorgvuldig de dag ineen als zoute tranen uit de hemel vallen houten klazen op de daken dansen op het ritme van ‘t verval Ooit hoorde ik het gemijmer van witte lelies en ontmoette ik er het fragiele, het subtiele…

(Een epos in 4 delen) Verbannen is op zoek gegaan Heer Alpha naar de wijsheid van krachten oud en ongekend, de wortels van zijn wezen Hij heeft de Goden raad gevraagd, de sterren leren duiden langs bergen, boom en beek gegaan, las ziel der kleine luiden Gelouterd door de IJzerbron nam lichtkracht toe tot aan zijn mond Zijn steengeslepen…