Met dichterlijke vleugel
Een handvol akkoorden
drijft neerwaarts
als de muze haar lente lispelt
Het is alsof er woorden missen
in de grootte van tegenpolen
Ik herken de eeuwig vallende traan
als nabijheid van seizoen wisselt
en de verte wenkt
in kraters en zwarte holen
Met een dichterlijke vleugel
dek ik graf en kerker toe
Niet zichtbaar voor een oude wereld
spreid ik mijn strofen
over ieders oog
En ongelofelijk, maar waar:
ik weet wel wát,
doch ik weet niet hoe...
...men met wijn water droogt
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: Irmlinda de Vries, 7 oktober 2011
Geplaatst in de categorie: filosofie
Wat prachtig weer.
Prachtig gedicht, Irmlinda !