Netgedichten

netgedicht (nr. 40.619):

Tussen steen en sterren

(Geo versus Ego)

Je hebt de doornen van de roos gerukt
zonder dat de bloei de bloem verliet
alsof je handen de sterfelijkheid plukten
eenzaam in een traan verborgen

Bij dageraad schuurde de nacht
langs de oevers van het droomloze
waaruit ik stroef ontwaakte

De glinster in jouw ogentroost
bewaart een gulle lach
in de holte van de maan

echter

je zult nooit weten wat het was
zwervend
tussen steen en sterren

waardoor de waan mijn ziel knakte
en jij mij aan jouw zijde riep

Gelukkig schijn jij helder en krachtig
in mijn schoon gelaat
en laat me ook weer gaan

O, hemels kind