Netgedichten

netgedicht (nr. 40.581):

Oog in oog

Verzen vlerken langs mijn schaduw
rijmen resten ongeluk
waar de liefde mij mag lijmen
loopt de tijd zijn wijzers stuk

In des mensheid open geesten
kranst de ader tomeloos
in de hartslag van de Aarde
om des wereld's tondeldoos

Mensenkind als universum
middelpunt van eigenheid
speelt zijn hoofdrol tussen sterren
aan een zuiver firmament

Kogels aan de kim verschenen
boren in onschuldig vlees
daar waar machten samenklonteren
voedt men wat maar niet geneest

Laat ons in de handen knijpen
oog in oog met wat ons rest
laat Pandora’s doos gesloten
maak het hart een liefdesnest