Alle inzendingen van Irmlinda de Vries

(Een epos in 4 delen) Nu draaien de zes ruiters zich naar de rijzende zon hun blikken nog verwilderd, hun stemmen reeds verstomd staand oog in oog met God’s geweld, het ganse dal gespannen Heer Alpha heft zijn hand omhoog om misverstand te bannen Eenieder die zijn licht weerkaatst is eerst verwoed en dan verdwaasd Men dacht geweld te vrezen…

(Een epos in 4 delen) Van diamant zijn ogen, doorborend wat hij ziet Twee meter in de lengte met voeten van graniet Bruinrood gekleurde aderen, een marmerwit gelaat en om zijn koene schouders een groflinnen gewaad En als de wind zijn haar bewaait zijn bulderlachen vrees bezaait Behoede men zich en beraadt heer Alpha is gekomen! De wederkeer…

(proloog van een epos in 4 delen) O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag De roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen? Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren…

Paren rijden naar het bal waar zij schallen uit de maat rijen lang tot aan de straat halen danspasjes van stal Een feestelijk geluk, dit opgesmukt gelal ook wie er solo staat of vreemde prietpraat praat wat ontaardt in luid gebral Men weet er heel goed raad met alcohol en flirt scheurt vrijelijk uit z’n shirt of gaat potsierlijk uit z…

Om mij aan vrijheid te binden in de tere zwachtels van de tijd zijn de seconden als jaren weggegleden Om mij te verzoenen met het lot waarin de feiten zich aan mijn koude huid hechten zijn de wonden als oneetbare vruchten In een poging om nare dromen te ontvlinderen is de kameleon op de deining van pulserend bloed aan een wrede nacht ontsnapt…

Opgetekend in het spel van ijlende ogen breekt de wereld haar pijlers af als loden lasten zich om wonden wikkelen als de ziekte zich nagelt aan het bed en gekromde ruggen zich buigen over de lengte van het vergankelijke gloeit koudvuur na waarin geen leven meer te smeden valt en verzoent zijn laatste adem zich met het oneindige De…

(namens mijn familieleden die in Auschwitz zijn omgekomen) Waar kunnen zij schuilen als jouw blinde woede in kinderzieltjes tekeer gaat? als hun zachte huilen van het gebed in een ontembare zee ontaardt? Voor de val breekt zijn de asters al geknakt in onbuigzame handen Jouw haat wapent een gebaar van diepe onmacht in dode ogen…

In een intens morgenrood ontsluiten zich fluwelige monden als een zwijgzame zee van witte lelies Jij ontwaakt bijna tastbaar diep binnen in mij als over het nog koele landschap de belofte fluistert van een nieuwe dag We ademen dit alles in een roes van gedeelde eenzaamheid Het verdriet slaapt voor eeuwig in de broze aanwezigheid…

( voor mijn vader ) Breekbaar als glas plooit zijn glimlach zich naar de stille uren van de dag In het natte gras dansen verlegen voetjes over wat haar verdroten vader zag Als een waas wikkelen zijn ogen zich om de tranen die hij liet stromen over zijn geboortegrond Er is geen weg terug als de oorlog voorgoed zijn gehavende ziel…

’s Nachts, in een vonk naar genegenheid houd ik mij verborgen voor een stroef ontwaken van de dag Soms kleden warme woorden mij als mijn naakte ziel er verloren staat verkleumd, stil en aangedaan dan is mijn huid als blank hout onder een schors van levensvragen is mijn lijf als een ivoren toren in een landschap van illusies beweegt…

In de zachte trekken van je gelaat tekent zich opnieuw de vreugde uit je kindertijd Als galopperende paarden laat je jouw gedachten de teugels vrij En wonderlijk hoe de boom zich gekromd heeft door het zuchten van de wind Alsof hij een buiging maakt naar het groetende zonlicht en de wassende maan Ook wanneer je handen generfd…

Voor R. Wij werden als wolken uiteengedreven door donderslagen die zich ongevleugeld in het hart hadden genageld Wij waren passanten in een wereld die niet beter wist dan dat jonge vogels in dromen zouden nestelen Jouw hand vouwde zich in loyaliteit om mijn breekbare ziel tot deze knakte in een orkaan van het onbereikbare Slechts…

Ze ligt daar zo stil In een gekoelde kamer ritselt het vouwen van gekreukte lakens Een laatste blik wordt geworpen op de tijd die voort kruipt in een sfeer van breekbaarheid Voor anderen, onbekende gezichten sieren de ruimte om haar heen Fossiele gestalten die als verlate herinneringen voorbij schuifelen geven pas voor even Ze…

(Als het leven niet meer geneest) Op het kronkelige pad van het gezond verstand liggen segmenten gestrooid tussen doornen en netels tussen het kiemende ontwaken met een open geest en de lichtheid van het bestaan die in het hart zetelt Met het innerlijk oog gericht op waakzaam dromen over fragmenten vervaagd door wat niet geneest in weerwil…

’s Avonds in de betonnen stad waar de wind onze namen fluistert murmelt een lied in zachte zangstemmen en sluit ik de dag weer toe Kleine kinderzieltjes zweven vrijelijk in de innerlijke ruimte en verhalen van tierelantijntjes in de jeugdige sprookjes die zij kleuren Ze geven troost aan beide zijden van het bestaan die ons soms onaangenaam…

Mijn lippen openen als lotussen en kussen de dauw op je ogen Waar droeve herinneringen de ruimte tussen ons vullen is geen plaats voor nog een dag langer “ Samen... “, fluister ik, maar jij schudt je hoofd mistroostig en staart eindeloos naar de hemel alsof daar het antwoord te vinden is In een kortstondig ogenblik verdrijft jouw…

Zij eten het vuur dat ontvlamt uit de oogopslag van de morgenstond en weten van geen ophouden Als de vrouwen in het veld de zaden schalks uit hun schoot werpen ontspruiten nieuwe liefdes Luierend in de bomen zweren de mannen een te dure eed alsof zij bereid zijn om voor het geringste te sterven In hun naïviteit drinken zij de dag vaarwel…

Je spreekt van vroeger op dit late uur als kalend behang en vergeet bijna te ademen Het gesprek stokt in een slok troebele nasmaak van oud zeer De pleziertjes van weleer zijn verdronken in een toevloed van teveel en te vaak De passie is niet meer dan een verfrommelde foto in een diep verborgen gevoel Waar de tijd zwijgend ons…

( Wanneer de hemel buigt en de aarde schreit ) Een ontrollende traan spat uiteen in een eeuwige glinstering van zwijgende woorden Ingehouden breekt de hemel uit zijn cocon in een vleugelloze dans en spreekt nimmer meer over het verschepen van zijn verloren geliefde * * * De aarde is als een ontheiligd altaar dat…

De weg terug laat zich niet makkelijk vinden in deze nacht waarin we zilveren harten smeden uit kleurloos licht Er wordt geen haast gemaakt om nieuwe gedaanten te wisselen in de spiegeling van diepe wateren Alles blijft bij het oude –zo lijkt het- in jonge, maar bedachtzame ogen De rimpeling der gedachten is voelbaar voor de half…

( uit naam van de getroffenen in welke oorlog dan ook ) Waar zijn dorre adem tranen schuwt en littekens op hun huid striemt leven zij zwarte gestalten in versplinterde hoofden De snijdende kou blijft wentelen om starre gebaren die stenen wreedheid werpen naar inslapende zielen Zijn doodsbloem met de doornen prijkt en snijdt diep in samen…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

Een rimpeling in zachte ogen waar het levenswater uit zuivere liefde stroomt Ze spreken een zelfde taal als die van de waternimf die aan de rand van mijn geheim woont dat diep in het hart verscholen ligt en alleen toegankelijk is voor de zachtmoedigen en voor de stille zielen Hier ontspruit mijn oorsprong de dans die het leven verbeeldt…

Hij siert zijn genade met wenkende ogen in een vruchteloze wereld waar huilende wolven uit zijn hand eten En als hij het menselijk landschap gedachteloos aaneen rijgt in een overvloed aan zwijgzaamheid vult hij leed met liefde Op de tweesprong van een pril ontwaken wrijft hij de tover uit verwarde zielen Als zijn nectar hun…

De Oermoeder sterft wordt aan verre hemelen met kind gekruisigd Alles wordt tot stof als oog en silhouet kruisen, degens begraven De dorstige mens drinkt het gif uit haar wonden van dode handen Uit een nieuwe kern onder een oud gesternte werd zij geboren Op helblauwe kraters van de zoekende mensheid rust een felle zon Zijn stralen…

Ik fluister het frêle ochtendlicht dat op je slapend lichaam neerdaalt Met vrije geest laveer je tussen dromen door Binnenin voelt alles als vloeibaar of kneedbaar Als een witte duif zweef je langs de verdichte lucht van het ondenkbare Intussen dek ik je toe door liefde aan lijf te binden uit een andere wereld Ik neig naar jou…

Kolderiek periodiek (nr. 39 uit een reeks van 100) Een oom zit met zijn neefje naar het journaal te kijken. Zegt het neefje: "De natuur is mooi hè, behalve als je in een Tsunami zit...!"…

Zachte wolken drijven over stenen vloeren van verweerde graven Je leeft verstild met de doden Ingetogen spreken behulpzame handen hun zorg uit Zij strelen rimpelogen die de nachtlichtjes nog verdragen in een oud gelaat en twinkelen zoals de pimpelmees die in je schoot geborgen over liefde zingt In ompaalde hartelijkheid…

Is er zoiets als de ochtenddauw die jouw schone beeltenis vervaagt in droeve mist? Of de plek waar jij jouw parelende ogen sloot? Of koude tongen die rauwe woorden slingeren in een dans macabre op een geheime broedplaats? Ergens diep binnenin sterft een oude wereld waar wijzers van de tijd de wetten van geleende jaren slaan Laat…

Kolderiek periodiek (nr. 38 uit een reeks van 100) Nadat een medewerker tijdens een raadsvergadering getrakteerd had en iemand was "vergeten" bleek de bewuste collega van de taartbodem te zijn verdwenen……