De roos op de kist
Ze ligt daar zo stil
In een gekoelde kamer ritselt
het vouwen van gekreukte lakens
Een laatste blik wordt geworpen
op de tijd die voort kruipt
in een sfeer van breekbaarheid
Voor anderen, onbekende gezichten
sieren de ruimte om haar heen
Fossiele gestalten die als verlate herinneringen
voorbij schuifelen geven pas
voor even
Ze wekken het idee van oude warmte
als de kaarsen worden ontstoken
Bibberig kleven de tranen aan menig vinger
die vroeger naar haar wees
Ze keken op haar vrijgevochten natuur neer
en zelfs na haar stervensuur
worden er inwendig degens gekruist
maar zij zwijgt in eeuwige zaligheid
ver weg van al het gekissebis
en wie goed kijkt
ziet haar ziel zachtjes naglinsteren
in de roos op de kist
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: Irmlinda de Vries, 29 mei 2011
Geplaatst in de categorie: overlijden