Netgedichten

netgedicht (nr. 39.895):

Op de deining van pulserend bloed

Om mij aan vrijheid te binden
in de tere zwachtels van de tijd
zijn de seconden als jaren weggegleden

Om mij te verzoenen met het lot
waarin de feiten zich aan mijn koude huid hechten
zijn de wonden als oneetbare vruchten

In een poging om nare dromen te ontvlinderen
is de kameleon op de deining van pulserend bloed
aan een wrede nacht ontsnapt

aan de kwinkslagen op kromme nagels
die het kruis krampachtig bijeenhouden

aan een zinkend schip dat als wrakhout
de tempel vormt voor mijn bouwvallige gebeden

Als liefde geen naam zou hebben en steun geen belichaming
was het offer als een drug geweest
om het leven te bezweren in al zijn driestheid

Slechts met één vinger tilde ik
een hele wereld van mogelijkheden op

met één beweging wiste ik het hologram
van de inwendige vijand

met de speelkameraad die “ leven “ heet