Alle inzendingen van J.Bakx

terwijl goden over graslanden achter demonen raasden de mens op eeuwigheid jaagde plukte iemand de laatste zomerroos in het zonnerood plantte iemand een amandelboom terwijl een vlinder bezweek toen de lucht haar vleugelslag licht beroerde drakenbloed zich kronkelend in het duister verborg verslond de nacht de stille zwarte schepen…

een school een jongen getroffen geluk wat is leven anders dan waar alles samenkomt dan het volgen van je hart dat in je handen rust anders denken anders doen comme un prince rare…

zou je hier met me willen liggen in de schaduw van de gesloten luiken zonder dichte deuren met een mond vol zoete bramen zou je hier met me willen liggen in ongeschonden samenzijn zonder klok die de uren telt en alleen maar de wereld vergeten in het zachte aanbreken van de dag zou je hier met me willen liggen?…

zij ziet een engel met vredige oogopslag een somber tobbend hoofd een kreng met kwaad in de zin een verloren achterblijver een duivel met flikkerende blik zij ziet een pias van Hide & Seek een kind dat groot moet zijn een oude vrouw die beter weet iemand die verliezen draagt die het niet weten schraagt zij ziet een uitgeputte renner…

ga zacht ga zacht de nacht zal je dragen naar het heldere licht breek niet o breek niet duizend sterren koesteren je in de duisternis ga zacht ga zacht voorbij de zomer naar het bleke winterlicht breek niet o breek niet nu we woordeloos zijn in deze tijdeloze nacht…

het brandmerk twee tellen roodgloeiend ijzer tegen de bange huid het gebogen lichaam bezegeld getekend een ijle kinderstem zingt van ver vuursteen vuursteen brand me toch niet zo…

als een zwerm vogels vlogen woorden uit het nestje van haar hoofd het koekoeksjong wierp onverschrokken porseleinen poëzie overboord gebroken woorden in kalkschalen bevrucht de adem van de goden nu haar gedicht?…

Toen zij de ongeschreven wet tot hun masterplan verhieven en zij op een troebel vlot de onschuld uit hun ogen wreven op de trage deining van de tijd Toen zwarte harde lijnen mens en wereld begrensden en zij van knevelen en kleineren een wet van achter-de-rug schreven Toen onder de flinterdunne hemel de verschillen werden overvaren…

zij komt uit een oude wereld iedere straatventer had zijn eigen zangerige roep zij schrijft verkruimelde berichten spreekt met verbrokkelde stem in het spel van het licht en de wind sloft zij door het straatje van gebroken dromen waar alles zonder samenhang verschijnt en verdwijnt met het verstrijken van de laatste zonnestralen…

de vogels zwegen in de bomen de muren stonden sprakeloos in de wind het stille schip voer binnen onder het oppervlak dreigde de duisternis de leeuwerik viel en zweeg de dood sloeg met zijn hamer het uur met gouden tong zou de jongen spreken hij was geen overtollig mens het laatste zonlicht was vergaan de reis lag verborgen zij…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf besloop het was niet dat ze hem niet zag ze staarde alleen naar zijn bewegende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte alleen flauw knikte ja of nee zoals verwacht het was niet dat ze te lang bleef zitten toen…

met doffe huid gingen wij door geweld door ijzer en ijs duizendmaal gaven we tol om door te kunnen gaan onze ogenglans was gebroken we zagen een gouden schijn op de vleugels van de roofvogel daarboven we braken bloemen in het gras we zouden wachten op het rijzen van de dag op het wijken van de tijd de tijd was iets en niets…

een klein verhaal toen we elkaar vonden juste une petite histoire liefde droeg ons naar une belle histoire we hielden elkaar vast hoge ramen weerspiegelen de tere wolkenluchten ik zing een gewichtloos lied soms luister je even dan weer niet ik zing une chanson belle et petite ik zing je ik zing je tot leven…

ik word week van dingen dieren mensen van alles wat onaf is van alles dat anders loopt dan bedoeld van struikeling stotter botsing van gestuntel met de deur een grapje dat in het water valt maakt me zacht net als mijn hart als iemand zachtjes zingt ik smelt van de beller die zegt: ik ben verkeerd verbonden een schitterende scherf…

Met ingehouden adem kropen we door het oog van de naald Alles onder de hemel hulde zich in stilte de aarde onderging het rillen De wereld werd wit verpakte zich in een lock down de seismische ruis nam af De grond onder onze voeten alles wat is werd stiller stil stil…

de strijkers zwijgen als de noten op papier de dirigent wacht in de coulissen handen en baton in rust hij sluit de ogen het applaus klatert een zachte milde regen stilte als teken papieren noten de wording van het verhaal bezielde handen een weidse wereld klanken vouwen zich open landen in de ziel de betovering het is dan dat…

Toen de hoop uit Pandora’s doos ontsnapte werd zij een geschenk van giftige aard Met jouw lichaam gekist tussen zes planken vervloog de hoop Het leven gleed uit je gezicht je naam werd in hardvochtig marmer gegrift Hij heeft nu rust mompelden zij die achterbleven voor anderen een illusie zonder leven…

Met gestrekte hals bezaaien duizend kraanvogels de lucht in lange slordige lijnen Onder hun ver dragende roep strijkt de troep trompetterend en uitgeput in het moerasbos neer Onwetende profeten van vrede wijsheid en lang leven boodschappers zonder briefje Ritueel van hoogpotige hofmakerij paringsdans met gespreide vleugels dolle…

uit witte weerbarstige klei groeit breekbaar porselein ontstaan uit water en aarde hoor het ritselen van de goede gave verweesd in Pandora’s doos laat ontroering stromen als de kleine mond zich naar mama’s aaah en oooh in trappelende verwoording vormt uit weerbarstige witte klei groeit breekbaar porselein…

Hoe we elkaar brieven schreven over het bloedvergieten de dood van vrienden over lieveling wanneer kom je thuis Hoe we gekluisterd met gespitste oren naar de strijdbare verslagen vanaf de frontlinies van radio Oranje luisterden Hoe de televised war de huiskamer binnenrolde wij met holle ogen brandende kindjes op de vlucht zagen…

red onze kinderen van dodelijke plannen jaag de heksen weg verberg de duivels in een doofpot red de scheppingsorde houd de man-vrouw praatjes vast lokaliseer het kwaad verjaag het onheil van de wereld red de pletwals die vijandbeelden in asfalt stampt laat alles hetzelfde blijven de wereld is eenvoudig maar toen was daar een kleurrijke…

Jij die niemand onrecht deed En in schreeuwen uitbarstte Met een troep wanhopigen om je heen Ter vermenging van woede en verdriet Zelfs al zou iedereen voor je huilen Je jammerend hun mededogen betuigen Het onrecht voor de camera slepen Het kind gewikkeld in een blauwe doek Je gedode kind dat niemand onrecht deed Blootgesteld aan geweld…

welke woorden willen we redden nu de stof van puin uiteen waait welke werpen we van ons af in verlaten straten van de stad welke houden de klank aan van een viool onder de sterrennacht welke woorden verdwijnen in het zwarte water van de tijd welke woorden keren terug houden we vast welke verwelkomen het licht koesteren we om niet…

Jouw landing: hoe zal dat zijn een thuiskomen in het nest de val in vreemd gebied is zij een vlucht een overgave lijkt zij op verdwijnen misschien? Welk geluid zal zij maken kun je haar horen is zij een ritseling een smak of glas dat uiteen spat op ongenadige grond? Waarom zou je landen en hoe zou je dat dan doen lukt het om neer…

en als het dan zover is en jij je hand op mijn rug leggen zal we voetje voor voetje zullen schuifelen door een lege lange gang als het dan zover is gekomen en jij niet meer met me praat in de kale kamer met een bedpapegaai boven mij en als het dan zover is en jij mij met opgewekte stem wijst op bloemetjes en zonnetjes daarbuiten dan…

het afscheid dat wij nooit namen het zand dat door de straten stoof je hart dat bevroor de dood waar wij om huilden het licht dat langs de huizen schoor je stem die niet werd verstaan de eenzaamheid die we droegen alles ging in de wind verloren jij die nooit meer sprak…

in de schemering het weemoedig loeien van een koe twee houtduiven in een zacht aanroepend koeren een kwakend kikkerkoor verschuilt zich in het riet krassende kraaien zoeken zwermend naar de ultieme plek in het struikgewas betovert de nachtegaal met melodieuze zang in het donker tolt de slapeloze tobbend in zijn bed…

haar kamer heeft luiken zij kent de angst voor wat dieper gaat angst om onder het vernis te komen en een eenpersoonsbed zij weet dat er niet één waarheid is dat ze niet anders is dan ze gisteren was de blauweregen bloeit niet altijd één waarheid soms schrijft zij haar met de moed van de maat zonder hoofdletter zwaluwen scheren…

wie kan het lezen een gedicht zonder woorden je zou het willen…

het woord bezig van deze wereld te verdwijnen schijnbaar dood in winterslaap hapt in duisternis naar adem verbinding verbroken het woord valt in stukken uiteen in scherven gebroken op onverlichte plek in hoofden betekenis verloren het woord opgesloten bijna vergeten vrede! rammelt aan de poorten…