een bed van blauwe bloemen
met doffe huid gingen wij
door geweld door
ijzer en ijs
duizendmaal gaven we tol
om door te kunnen gaan
onze ogenglans was gebroken
we zagen een gouden schijn
op de vleugels van de
roofvogel daarboven
we braken bloemen in
het gras we zouden wachten
op het rijzen van de dag
op het wijken van de tijd
de tijd was iets en niets
in een bed van blauwe bloemen
... Geïnspireerd op De blauwe bloem vertaald door Paul Claes. ...
Schrijver: J.Bakx18 juni 2024
Geplaatst in de categorie: tijd
Verder wil ik ook nog duidelijk maken dat 'leg ik het boek opzij' zeker niet betekent 'hou ik het voor bekeken',wel integendeel!
Zoals je onlangs nog zo mooi schreef:' ...soms gaat het soepel en op andere dagen schrijft de pen alleen maar dingen die we niet bedoelen!...'.
Dat heb je nu eenmaal met de polyinterpretabiliteit van een literaire tekst.De schrijver bedoelt het zus en de lezer leest het zo,en soms gaan dan de poppen aan het dansen ...
mijn blauwe land
is altijd en overal dichtbij
en echt vertrekken wil en kan en zal ik niet
maar graag wil ik
in het blauwe land van Hauge
de blauwe bloemen voor jou lezen
tot het rijzen van de dag
en als je wakker wordt
leg ik het boek opzij
PS Er is blijkbaar een reactie van mij van 21 juni verloren gegaan.De inhoud ervan vind ik maar matig en niet meer relevant.Mocht ze alsnog nog opduiken,mag je ze als niet meer bestaande beschouwen en verwijderen.
Joseline
in je bed van blauwe bloemen
ik vertrek nu naar mijn blauwe land
waar tijdeloos blauw de blauwe bloemen bloeien
altijd en overal
voor jou
even samen zweven ...
Graag gelezen,Joseline!