Alle inzendingen van Joanan Rutgers

'People, I'm gonna leave this old world beyond' Peter Green Blote vrouwen, rijp, op ooglapjes na, schuddend met hun veelsoortige borsten, in een magische kring, schommelende wijnflessen, onterechte dompers, schermutselende zwaardvissen, vechtend met lachgas en kriebels, vreemde danspasjes in de lucht van zijde om door te prikken met dierlijk…

( voor Gerrit Achterberg ) Hij verzonk voortdurend in de wereld die hij aangreep zonder te vallen of aansturend op dit zwaarmoedig gedweep met een dood die hem op de hielen zat. Onder het ijs vergaf het moordhuis de man die om bevrijding bad van een rekkend Golgotha, een vierde kruis. Vertoevend in het land van woord- getover zocht hij…

De troost bij het haardvuur is voorbij, zoals de warmte van je soepele lichaam ver van mijn koude lichaam spookt, je zwarte lokken lijken op de manen van mijn paard. Verslagen gaan we weer de harde struikelwegen van eenzaamheid en liters Chardonnay uit Chili. Vanuit mijn diepste innerlijk groeit gegarandeerd nog eens de droom van de verbitterde…

( voor Hans Plomp ) Hij zwom ver de droomzee in zonder om te kijken, hij dook diep, tot de schattenbodem, zonder omhoog te kijken, hij nestelde zich voor lange tijd bij zoenende zeemeerminnen met jonge, stevige borsten, felgroene staarten en altijd stijve reuzetepels, bij speelse roggen, krachtige haaien en kalme walvissen in trance, bij…

In de kelders van haar blijmoedige ziel dansen de elfjes, dromen de gnomen, staat de gouden vijfster stralend overeind. Haar wapperende zomerjurk bolt zich als een ragfijn vlindernet, de bloeiende akeleien vormen een aureool boven haar piekerende zelfbesef. Nergens op aarde heeft het licht van Jezus zoveel ingang. Nergens zo. Of is het haar…

( voor Jessica Durlacher ) Jij etaleert flinterdunne bespiegelingen achter een violette voile van plastic wijsneuzen, jouw geheim, al hebben ze duizend oren, duizend ogen, daar komen ze niet achter. De zuiderwind waait door je gave oren, je fluorescerende billen, voorbij doordringende nautilus-klanken in de bolle zeilen van je hersens, dienstbare…

Na alweer veel teveel bier en wijn; die ene kus in het verlaten ochtendhotel, terwijl je vroeg of je met me meemocht, waar hij uit angst voor verkrachting jouw ranke gestalte moest afwijzen, hoezeer jouw teleurstelling ook pijn deed in zijn uitgerukte hart. Maar sinds hij je hart mist werd hij herboren in pijn. Eureka, de jaren van observatie…

( voor Mark Rutte ) Je hebt dan wel een nipte overwinning, weet wel, de tegenstand is niet gebroken, begin maar met je zogenaamde ontginning, wij zullen jouw ivoren toren met de waarheid bestoken. Dag en nacht ligt je fakeglimlach onder vuur, blijf jij maar een verbeten slaaf van het kapitalisme, vier maar blindelings feest, rechtsaf met…

( Sonnema-sonnet ) Die pure een-en-zeventig kruiden zou men niet zomaar in het wild kunnen plukken. Ik deel dit Friesche wonder met al mijn bruiden, tesamen ervaren wij de mooiste indrukken. Dit vocht geneest ons van alle kwalen, kostbaarder dan nardusmirre, geestelijk goud, het zal de oude wonden niet openhalen en de grootste toverdokters…

Sapfo verscheen in mijn dromen als een mooie, wulpse vrouw met lange, zwarte haren en een renpaardtaille, prinses in het wit op lichtbruine sandalen, als een orkaan zo heftig met machtige borsten van ivoor, warm als vuurkolen. 'Dat', zei ze, 'is de brand waar menigeen zich graag aan brandt en daar ligt het land waar ik geboren ben!'. Ze wees…

Nog nooit was een vrouw minister-president, calvinistische en roomse mensen voeren de boventoon, altijd mannenego's op de troon, geen vrouwelijk schoon, laat Femke zegevieren, duldt geen valse vent! Niemand van de heren is zo integer als zij, is het volk blind en met enkel een geleidehond al blij!…

Langs de zee van Domburg zat zij op een bank, zij was een en al goedheid en juist dat krijgt voor een godin op aarde de meeste tegenstand. Men wilde haar niet kennen zoals zij was, want dat zou hen verpletterd hebben, maar hun schaamte is nu dubbel zo groot en het lot zal hen inhalen en wreed vermalen, tot hun geest zich buigt en de brokstukken…

Vroeger schreef ik als een erudiete vorst met een gouden pen op de duurste perkamenten. Nu kras ik, armer dan de armsten, in de basten van bomen mijn roemloze klachten in de natte modder van verpauperde dromen. Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of niet eens evenaar, nee, het is welletjes geweest, ik gooi mijn woorden…

Soms wanneer ik tussen de mensen ben een vreemde in iedere zin bang en alleen dan mis ik de engelen die bij mij toch ver zijn. Vaak terwijl ik lijd aan zelfbedrog waar ik ook ga loop ik verblinding achterna zorg goed voor mij tranen die mij volgen overval mij met voorspoed verstop mij aan de binnenkant van jullie frivole bustehouders…

Vroeger dacht ik moet het leven zin hebben, maar tegenwoordig geloof ik in de heilzame zinloosheid en bolle borsten, die zich ongehinderd laten strelen en wijn die door het keelgat glijdt als minzame parels die absolute verlichting brengen. Er zit iedere dag een dikke man lievevrouwemelk naar binnen te werken, weer of geen weer, de buurt spreekt…

( voor Paul van Ostaijen ) Gol- go- tha ver- school zich diep in hem liefde aan zie…

Hij eet zijn Russische brood op een koude bank onder de gesloten kerk. Bitter is het voor hem om ontzien te worden of bekeken als een engerd. De kruimels waarvan hij smult, zullen op een dag het ware goud zijn, dat beloofde de priester hem. Sommige honden raakt men ook niet meer aan, denkt hij, zichzelf herkennend in hun ogen. Dus lacht…

Terug naar het verleden, naar de bouwmeesters van tijden die de verbeelding te boven gaan, maar die roepen om aandacht, die geestelijk ons meer nabij zijn dan ooit tevoren. Het verleden is niet vast te houden, alleen in de ziel liggen mooie, dierbare beelden. Losliggende eilanden die een geheel vormen, waaruit een ongekende roos opbloeit;…

Ik weet niet wat het is dat mijn bloed zo naar beneden wordt getrokken, alsof het een wil worden met rode rivieren uit vulkanen of met Israëlisch zand in woestijnen, sterren rondom de maan. Mijn kreupele hart zoekt een stok om van verveling naar de zee te gaan ( mijn voorvaderen hadden meer te doen, Spanjaarden of Engelsen de pan inhakken )…

Net zo dik als Du Perron, overspannen als Marsman, ingeteerd als Slauerhoff en uitgeteld als Rimbaud, wijs als Van Eeden, dom als weet ik veel, teveel om op te noemen, getergd als Strindberg, droevig als Woolf, Plath en ga zo maar door, eenzaam als Rilke, vol wanhoop als Ter Braak, diepzinnig als Hesse, verga ik in mijn dagen als een…

Er zat een vrolijke pad op een paddestoel te Padua, via het achtvoudige pad vond hij een pad naar verlichting en van geluk kwaakte hij aan een stuk door. Men zei dat hij paddestoelen at maar dat was lasterpraat en behoorlijk dom want niemand vroeg hem wat hij at want hij at namelijk Niets.…

( voor Ovidius Naso ) De dorstige bloedzuiger verstopt gevaarlijke glasscherven tussen de plooien van haar glooiende schaamlippen. Het gladde slipje van gele zijde kriebelt als duizend harige rupsen tussen haar strakke, gladgestreken benen. Glibberige holbewoners bevolken haar fantasie, hitsige centauri met kolossale fallussen tussen gespannen…

Al kan ik nergens heen en staat mijn lot getekend in de sterren, gevangen van kindsbeen af, een onzichtbare kracht blijft mijn gang versperren, iedere beweging is verdacht en elke uitval wordt gestopt. Binnen een seconde ligt het zwaard mij op de keel. Voordat mijn ik zich vrij ontpopt is heel de wereld in een harde schaal ontaard. Ik dool, onthand…

Maar, bedacht ik, ik ben net zo dakloos als jij, net zo vervuild en hongerig met de meest afstotelijke zweren op mijn vermoeide gelaat, ik heb ook niet echt het middel om mijn hier-zijn te kalmeren, een plek om mijn vervreemding in te helen, laat ook mij maar ronddolen op de straten van kwetsbaarheid en dreiging, immers, ook de dromen van een…

Vanuit het naargeestige Noorden hoor ik tromgeroffel als een gestaald leger geboren op het slachtveld, de terugtocht naar aardbeienvla en suikerkoek. Land van rust, waar de duivel zijn slaapplaats heeft, waar God aan mijn geweten knaakt als een verslaafde rioolrat, er sluipen panters in regenjassen door het Veluws groen, niemand ziet de bloedende…

Aangekomen bij het laatste dal knielt Mekka voor hem neer, een tempel met modeboeken verwijst naar reizen of kreperen. De Turkse vrouw bindt vijgen aan zijn heupen, terwijl ze lacht wordt Gulliver een Marco Polo op zoek naar de voedzame tepel, de aarde is een grote borst. Diep in de oceaan verlaat de haai zijn gevangenis en het moegestreden…

De dodelijke angel in het spergebied laat sporen na, ijskoud bloed, en er zijn geen takken om het uit te wissen. Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos…

( voor Lucebert ) Nu de oogblinden voorgoed gesloten zijn de dans voorbij donkere tonen donkere tonen dragen hem mee. De kwasten staan nog in de terpentijn maar vallen langzaam langzaam uiteen of worden opgeruimd. De pennen gaan eenzelfde lot dragen hem mee dragen hem mee de donkere tonen tot het stil wordt te ver voor oren…

( voor Jan-Jacob Slauerhoff ) Nog eenmaal varen op 'De Springfontein', de naam die zo mooi zijn leven dekt, een oud schip, maar gevuld met jonge wijn zodra de dichter voorgoed vertrekt. Voor de laatste keer kraakt de loopplank onder zijn vermoeide voeten, zoveel golven hebben zij overwonnen, zoveel leed als martelende sporen uitgewist.…

Ik vernam dat mijn vader achting verkreeg in hoeverre zijn preken aansloegen, een burn-outsyndroom ter beloning. Ik doe niet anders. Ook ik dien het woord. Misschien dat poëzie verhevener is, maar beweren durf ik niets, want mijn schrijven is eenzamer en het is nog maar de vraag of mijn gemeente luistert. Zo stond ik eens te preken voor de dieren…