Netgedichten

netgedicht (nr. 33.341):

Poor Virginia

(voor Virginia Woolf)

Hoe moest zij het zeggen, hoe kwam er
verlossing van de vele beelden, stemmen
in haar depressieve hoofd, die zwart als
teer waren, als de levensbedreigende
schaduwen in de vernietigende ramen om
haar heen. Zij schreef romans om de doem
te bezweren, van zich af te wenden, maar
dat werkte tot op zekere hoogte, op een
gegeven moment brak het spelelement in
haar, lieten de reddingsboeiwoorden haar
permanent in de steek, kwam het verdriet
snoeihard op haar af als een guillotine,
liet ze haar onbeminde lichaam vol overgave
door de zee inslikken als een offer voor
de Schepper. Arme, getalenteerde vrouw!
Zichzelf verloren zou de dood, het grootste
zwart, zo dacht zij, de achterkant van een
lachspiegel zijn. Vanochtend dronk ik koffie
met haar dolende geest, maar nee, gelachen
hebben we absoluut niet. Wel gefluisterd,
tijdens het eindeloze roeren in de kopjes,
dat onze koude harten warm werden van
elkaar en dat we elkaar wilden beminnen
als Romeo en Julia op hemels niveau.