Alle inzendingen van Joanan Rutgers

( voor Paul van Ostaijen ) Gol- go- tha ver- school zich diep in hem liefde aan zie…

Hij eet zijn Russische brood op een koude bank onder de gesloten kerk. Bitter is het voor hem om ontzien te worden of bekeken als een engerd. De kruimels waarvan hij smult, zullen op een dag het ware goud zijn, dat beloofde de priester hem. Sommige honden raakt men ook niet meer aan, denkt hij, zichzelf herkennend in hun ogen. Dus lacht…

Terug naar het verleden, naar de bouwmeesters van tijden die de verbeelding te boven gaan, maar die roepen om aandacht, die geestelijk ons meer nabij zijn dan ooit tevoren. Het verleden is niet vast te houden, alleen in de ziel liggen mooie, dierbare beelden. Losliggende eilanden die een geheel vormen, waaruit een ongekende roos opbloeit;…

Ik weet niet wat het is dat mijn bloed zo naar beneden wordt getrokken, alsof het een wil worden met rode rivieren uit vulkanen of met Israëlisch zand in woestijnen, sterren rondom de maan. Mijn kreupele hart zoekt een stok om van verveling naar de zee te gaan ( mijn voorvaderen hadden meer te doen, Spanjaarden of Engelsen de pan inhakken )…

Net zo dik als Du Perron, overspannen als Marsman, ingeteerd als Slauerhoff en uitgeteld als Rimbaud, wijs als Van Eeden, dom als weet ik veel, teveel om op te noemen, getergd als Strindberg, droevig als Woolf, Plath en ga zo maar door, eenzaam als Rilke, vol wanhoop als Ter Braak, diepzinnig als Hesse, verga ik in mijn dagen als een…

Er zat een vrolijke pad op een paddestoel te Padua, via het achtvoudige pad vond hij een pad naar verlichting en van geluk kwaakte hij aan een stuk door. Men zei dat hij paddestoelen at maar dat was lasterpraat en behoorlijk dom want niemand vroeg hem wat hij at want hij at namelijk Niets.…

( voor Ovidius Naso ) De dorstige bloedzuiger verstopt gevaarlijke glasscherven tussen de plooien van haar glooiende schaamlippen. Het gladde slipje van gele zijde kriebelt als duizend harige rupsen tussen haar strakke, gladgestreken benen. Glibberige holbewoners bevolken haar fantasie, hitsige centauri met kolossale fallussen tussen gespannen…

Al kan ik nergens heen en staat mijn lot getekend in de sterren, gevangen van kindsbeen af, een onzichtbare kracht blijft mijn gang versperren, iedere beweging is verdacht en elke uitval wordt gestopt. Binnen een seconde ligt het zwaard mij op de keel. Voordat mijn ik zich vrij ontpopt is heel de wereld in een harde schaal ontaard. Ik dool, onthand…

Maar, bedacht ik, ik ben net zo dakloos als jij, net zo vervuild en hongerig met de meest afstotelijke zweren op mijn vermoeide gelaat, ik heb ook niet echt het middel om mijn hier-zijn te kalmeren, een plek om mijn vervreemding in te helen, laat ook mij maar ronddolen op de straten van kwetsbaarheid en dreiging, immers, ook de dromen van een…

Vanuit het naargeestige Noorden hoor ik tromgeroffel als een gestaald leger geboren op het slachtveld, de terugtocht naar aardbeienvla en suikerkoek. Land van rust, waar de duivel zijn slaapplaats heeft, waar God aan mijn geweten knaakt als een verslaafde rioolrat, er sluipen panters in regenjassen door het Veluws groen, niemand ziet de bloedende…

Aangekomen bij het laatste dal knielt Mekka voor hem neer, een tempel met modeboeken verwijst naar reizen of kreperen. De Turkse vrouw bindt vijgen aan zijn heupen, terwijl ze lacht wordt Gulliver een Marco Polo op zoek naar de voedzame tepel, de aarde is een grote borst. Diep in de oceaan verlaat de haai zijn gevangenis en het moegestreden…

De dodelijke angel in het spergebied laat sporen na, ijskoud bloed, en er zijn geen takken om het uit te wissen. Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos…

( voor Lucebert ) Nu de oogblinden voorgoed gesloten zijn de dans voorbij donkere tonen donkere tonen dragen hem mee. De kwasten staan nog in de terpentijn maar vallen langzaam langzaam uiteen of worden opgeruimd. De pennen gaan eenzelfde lot dragen hem mee dragen hem mee de donkere tonen tot het stil wordt te ver voor oren…

( voor Jan-Jacob Slauerhoff ) Nog eenmaal varen op 'De Springfontein', de naam die zo mooi zijn leven dekt, een oud schip, maar gevuld met jonge wijn zodra de dichter voorgoed vertrekt. Voor de laatste keer kraakt de loopplank onder zijn vermoeide voeten, zoveel golven hebben zij overwonnen, zoveel leed als martelende sporen uitgewist.…

Ik vernam dat mijn vader achting verkreeg in hoeverre zijn preken aansloegen, een burn-outsyndroom ter beloning. Ik doe niet anders. Ook ik dien het woord. Misschien dat poëzie verhevener is, maar beweren durf ik niets, want mijn schrijven is eenzamer en het is nog maar de vraag of mijn gemeente luistert. Zo stond ik eens te preken voor de dieren…

Soms denk ik niet meer ook niet aan dichten en zelfs niet aan vrijen dan is alles vlak bewegingloos dor mooi vind ik dan de lanen bij zonsondergang het piepen van mijn fiets een liedje van maffie Shaffy het kwaken van de kikkers de zenuwzieke krekels. Dan ga ik op in rook met hennep verboden paddestoelensoep een kleurige nar een lachend…

De zwarte stier wendt zich als een stuurloze bulldozer in de arena, zijn nieuwe weiland, waar de boer een killer is, die achter zijn rode lap de dood verbergt. Het wrede publiek waant zichzelf kunstkenner bij uitstek, terwijl het in feite toeziet hoe een dier misleid wordt door een gelikte macho in een cryptisch ballet, waar het bloed hen…

Georg Trakl had ook geen duurzaam verweer tegen de onbarmhartige luchtslangen, de wraakzuchtige gieren door menselijke ratten uitgezonden, om van zijn verlaten vlees te vreten. Hij was het bange prooidier, troosteloos vereenzaamd, in zijn fragiele nek gebeten en doodbloedend achtergelaten op een verweerd harnas in de sneeuw. Zijn witte bloed…

Ze was gekleed als courtisane en zij gleed op een stuk karton over het ijzel naar beneden, zulke ontdekkingstochten waarin alles mag. Haar vriendinnen slaakten hoge kreten en ik stond op de brug spiedend van een zwaan naar haar en van haar schuldig naar de zwaan. Ik benijdde zijn gedaante, waarmee hij onbezwaard mijn Leda kon begluren. Ik zag…

Zij is dichteres en ik heb een foto van haar vrolijke gezicht, uit haar gedichten maak ik op dat zij nogal drinkt en wat erger is, ze lijken verdacht veel op de mijne, zodat het beter is om een te worden, lijkt mij, tenminste in bed, om daarna klassiek te brouilleren, want een eendagsvlieg lijkt ze mij in alle opzichten, ik steel haar mollige…

(voor Bert Schierbeek ) Natuurlijk was hij een dichter van groot formaat, al liep hij er niet mee te koop, wat hem zeker extra sierde. Hij deed alsof hij een boer was, die schreef met koeienstront en paardenmest, maar achter dat ruwe masker verschool zich een ware engel met een scherpe zwanenveer. Er zijn maar weinigen die het mystieke geheim…

( voor Marcel Proust ) Het boegbeeld van de geheel vermoeiden, de weerlozen in een zinlloos tumult, geteisterd door fysiek verval. Een hoge ziel paradeerde over de puinhopen van een vluchtig verglijdende tijd en het al te oppervlakkige. Zijn droevig gelaat werkte als een magneet voor de vele beelden die hij tijdloos maakte, bezielde. Hij zag…

( voor Jan Arends ) Hij had de eeuwigheid lief, die cent van grote waarde, dat lachen boven al het aardse, de kronkelwegen van aardverschuivingen boven het melkwegstelsel, gesteld dat we daar eens wodka van maken en klinken met God op zoiets als de genade voor allen en het temperament in volle extremiteit. Het moeras van de waanzin ligt besloten…

Achter haar westerse kleren straalt een oosterse prinses en in haar vurige ogen durf ik niet te kijken ( bang dat de tijger springt ) te lang zonder streling maakt haar lichaam boos, boeken vallen en zij raakt mij aan maar nog zal ik niet kijken, zal ik niet dulden dat ik haar verscheur of zij mij, dat weet je nooit, dat ik woest verslind…

Soms vervloek ik God soms de mensen maar het helpt niet zoveel eenzame nachten dwalen we langs het zwarte water met onze gedachten aan een verdwenen liefde nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet…

Er liep een dronken sjamaan door de straten van Lissabon, kijk eens aan, hoe profaan deze man zijn hel overwon. Pijn was niet te tellen als de steken in zijn rug, nu kan niets hem kwellen en komt hij in mij terug.…

De handen in aanbidding rond de vleugels, rond de borst van de zwarte vogel, die zich verlegen afwendt. De vrouw met de lange, slanke vingers droomt weg in haar lijkwitte gezicht. De kraai als symbool van dood en onderbewustzijn is hier beschermengel in vermomming, kenner van de onbewuste driften en een visionair medium. De edele vrouw kust hem…

Voor Theresia van Lisieux ( 1873 - 1897 ) In jou zie ik de genade van de hemel, die zich uitstort als een waterval van bruisende Liefde, via jouw open hand van heiligheid en voorspraak. Dankbaar herinner ik mij jouw geschriften, als een troost in mijn eenzaamste nachten, in een groot klooster nabij de Noordzee, toen ik wenste te sterven om…

(voor Dieuwer Verhagen) Ze heeft de schoonheid van een actrice, Soutendijk en Van Dyck ineen, maar ze wordt nergens ge-acteerd. Haar zachtaardige inborst wordt gedragen door kleurrijke kleding, met de flair van een middeleeuwse jonkvrouwe. Haar Mona Lisa-glimlach betovert iedere man die haar genaakt in haar curieuze dansfeest, haar schittering…

( voor J.M.A. Biesheuvel ) Zijn biezen gepakt ligt hij vast met zijn hoofd in de warme schoot van Eva, Adam spelend, is hij dood of slaapt hij? Vermoedelijk houdt hij vakantie in zijn achtertuin en houden de pillen hem eronder, hoe hij ook zweert bij die noodzakelijke rotzooi, ik mis hem, die slimme rakker, hij is deel van mijn leefwereld,…