Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt

achter mijn hand, gebald tot vuist doch in niet verstarde trekken spreek ik mezelf toe en mogelijk ook ieder ander en anders het speeksel dat droog blijft laten de woorden enkel in mijn hoofd die het werk doen, mateloos overdenkend en onderweg zijn naar antwoorden die ik in de echo van de stilte hoop te horen als het licht op vragen door…

voor het zicht hebben op andermans gedrag is niet iedereen voldoende toegerust al is men van menig daad wel enigermate bewust hoe zal het zijn met de kennis van zichzelve meestentijds is die van nature ingesust ik doe zelf ervaring op uit roddelbladen literatuur met diepgang van formaat de inhoud berust op schijn, benen en boezem van gepromoveerde…

hoe bezwaard moet ik zijn zodat de aarde moe wordt om mij verder te dragen mag ik nog wel geloven en weer om adem vragen wie beschermt mij immers tegen verzuurde grauwe wijn die bij voortduring, zo lijkt, voor mij wordt ingeschonken het is alsof elke dag, ieder moment zich steeds meer van mij afkeert mij vervreemdt van zuiver zien…

warmte streelt mijn rug als de zon zich met mij mengt door openslaande deuren was het vergeten dat strelen zien doet kleuren en zwart voor een moment tot een wazige lijn verengt het licht raakt zelfs een oog dat verrast de ochtend beleeft diep van binnen weet ik wel dat mijn denken het aardse bedriegt, pijn soms voor wat duisternis…

een mens zoekt zijn eigen lijden van nature als het ware immers hoe anders kan hij zijn zucht naar liefde verklaren…

ik staar uit over de vijver geniet van stilte en rustig ronddobberende witte zwanen. een reiger zetelt op de top van een reusachtige boom haast verstijfd uitziend over mijn wereld van kronkelige lanen de zon gaat langzaam onder en brengt het avondrood in beeld zachtheid in mij vindt een diepere plek voor even voel ik mij geheeld…

ik vraag me af of u die dit leest met mij mee geniet in gedachten zit u tegenover mij en zegt, net als ik, niets u bent prettig gezelschap begrijpen elkaar zichtbaar we wisselen blikken soms veelzeggend of zonder inhoud maar meestal met een warme glimlach ik voel me thuis bij u…

vandaag zoek ik naar nieuwe pannen in een laan nabij mijn dorp spoel mijn mond met het water van een nabijgelegen vijver om ook de mist voor mijn ogen even te doen wegnemen het is schelmen verschuiven en zien naar een nieuw nest zal ik al voelen dat er ruimte is nachten weer stil zullen worden meldt zich nieuw licht door de ramen van…

wacht niet tot een ander voor jou de zin bepaalt schrijf hem zelf en hou je daar aan vast mocht je er toch mee tobben ga dan naar een dichter die schrijft enige woorden en je ziel is minder belast immers hij kan je vertellen, als kenner van hoe en wat dat het doel van het leven in één nachtmerrie kan worden samengevat…

mijn tuin kent stenen vierkanten bij de vleet omgeven met kunstgras van een meter breed vanuit de serre aanschouw ik deze rijkdom doch ter volmaking zoek ik een zijden rododendron ik zet hem dan midden in mijn hof van beton hij staat dan in de schaduw, en gelijk mijn tuinkabouter uit de brandende zon…

ik wandel zo graag met de vredige waan dat de nacht zich gedraagt als een goede vrind maar in de oude sporen van mijn voortbestaan drijven dromen weg met een noordwestenwind nu brengt u terecht zonder enige schroom ter sprake waarom juist in die waairichting idealen verdwijnen vaak gepaard gaande met regen en ander hemelbraken…

ik doe een stoelendans geheel alleen en zie de kim rondom ik ween menig steen weerom weerom…

de dag rust al ruw op mijn dak in de bevalling van het licht en voor het spreken houdt mijn mond het denken dicht een wiel draait ongevraagd door met verdoofde spaken ze gaan aan mij voorbij zij aan zij in kleurloos waken…

de wortels van een dragende boom zijn verdord de oude vogel verlaat zijn nest omdat zijn beschutting de koude niet langer kan weren * de aarde vangt al snel ontheemde grijze veren…

als ik vervreemd raak van de ander ontdekt de waarheid zich dan in mij zelve of verschuift echtheid wat sneller in uren en dagen wordt zij met spoed door heldere nachten geleid lijken daken dan toch eerder op ingebeelde gewelven onderbouwd met willoze stutten totdat zij de schemer niet meer als vanzelf kunnen dragen soms schijnt…

ontluiken bloeit uit haast dode takken, nog in donkere kamers met beschimmelde ramen daar schuilen tere knoppen in schuldloos schamen de adem van buiten zuigt aan wanden die zijn opgebouwd uit dichtgetimmerde ruiten en waar licht botst om dan in het niets te verzanden totdat mijn vogels roepen en ik ze verder draag in mijn…

het was stil vandaag ik droomde maar niet alleen verwarmde me aan de zon in de schaduw van jou we zwegen nutteloze woorden * het was stil vandaag bij jou…

terwijl mijn stof nog door een zware deken wordt toegedekt blijkt in de hemel een nieuwe maagd geboren; naïef nog en onbevlekt waar droefenis heerst blijken bloemen te groeien terwijl houten planken nog moeten worden gezaagd zie ik elders al leven bloeien zelden ervaar ik bij het sterven van de winter de lente zo vroegtijdig ontspruiten…

als de stilte verzwijgt over een lang verleden dan heb ik zonder vergiffenis tientallen jaren voor niets geleden mijn ziel werd gekleed in naakt maar niemand die dat zag ik ben blindelings bewaakt door een minzame lach die alleen werd weerkaatst in eigen schaduwlicht om achter gesloten vensters nimmer te worden verplaatst: hij bleef…

de stilte zwijgt duizend nachten etmalen lang bestormen bomen mijn gedachten ook al vormen lippen zich om woorden te benoemen de tong blijft verstijfd achter en hoor ik hartslagen in mijn oren zoemen zo ongeveer dragen tranen het gemoed een traag stromende fontein die eeuwige leegte ruist in ongenaakbare overvloed…

gedichten gedichten gedichten richten richten richten wichten richten lichten lichten dichten lichten lichten betichten betichten betichten betichten gewichten aarde aarde aarde gaarde gaarde gaarde baarde gaarde waarde waarde geaarde waarde waarde spaarde spaarde spaarde spaarde baarde lopen lopen lopen slopen slopen slopen kopen slopen…

kijk je even mee over mijn schaduw heen zie de gieren cirkelen boven mijn gedachten van steen vleugels verzuren van grote hoogte ze zijn haast onthecht omdat mijn woorden slechts spreken van droogte * er daagt een helder licht over aardse zaken en kan je zeggen niet de dood blijkt van gewicht de geboorte wil mij raken daar…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

mijn krachten nemen af gekend in voorspoed en aardse tegenslagen toch mag ik zeggen dat ondanks alles waarden van eeuwigheid bouwstenen blijven leggen ook al vertelt de zee mij van komen en gaan het toont in wezen steeds vaker in alles een ondergeschiktheid aan een groter doch onbegrijpelijk bestaan een gewaarwording die groeit…

als je me even niet ziet dan kan dat zeker kloppen het dauwt namelijk vlak boven de aarde ik teken daar in het zand met mijn vingertoppen een hart vol met kinderogen geloof me, ze zijn van onschatbare waarde zij spreken mij toe en ik ik raak weer opgetogen…

nog eenmaal dwarrelen geletterde vlokken gelijk uitgepluisde witte watten langs schouders en dunne vaalbleke lokken bedekken mede als een hemelse manteling de lange zwarte jas met opgestikte zakken ik draag een harnas; een omhulling over stilzwijgen getrokken in gedachten, ontdaan van dynamiek en gevoelens aan ijspegels…

mijn ezel is van hout opgerekt tot ooghoogte wel zittend immers staande ziet men over het naakte linnen doek herkent men niet de eigen droogte om blinde vlekken te kunnen verven spiegelt men zich aan een wit vlak in deze ootmoedige pose kan men enkel inzicht uit schaduwrijke vergezichten verwerven ze huizen namelijk onder eigen…

steeds vaker denk ik voeg ik nog iets toe aan wat reeds is gezegd waarom aldoor herschrijven over hetgeen eeuwenlang telkenmale is opgedregd dat komt vooral omdat ik mijzelf zo geweldig vind en de onbegrensde illusie bewaar dat mijn inzichten worden bemind als ik met het diepzinnige delibereren in de ongekende lege verte staar…

met gestrekte armen draag ik haar boven mij uit de handen in haar zijden amper gesloten ogen zoeken blind de vogels in een blauwe lucht wil haar door engelen laten begeleiden lang sluikhaar valt gespreid over mijn schouderbladen zelfs dieper naar de onderrug als een zoet tapijt dat een zachte verleden liefde draagt om later in verloren…

vertel mij van rozen zij ruiken naar de gunst van een teder hart laat mij luisteren naar het timbre in het zuchten van je zoete stem ik voel je huid als warmte gemodelleerd in een sterrengloed je heupen dragen de contouren van een laan vol vlinders niets ontgaat aan mijn ogen zelfs niet de pas in een tred waarop naar mijn ziel wordt…