Alle inzendingen van Julius

langzaam ontwaakt de lentelucht in mij voelt nog wel als naakt en soms kil af en toe zeg maar bij vlagen weet ik weer ja, dat is het wat ik wil de geur van natte bladeren of vers gemaaid gras parfum naturel zo als het in wezen bedoeld was en kleuren zien rijpen van groen naar wonderlijke tinten groots en onnavolgbaar eigen…

ik zie mijn schaduwkant zo duidelijk terug in woorden van duistere figuren zij wonen aan de leugenkant spelen in het brein bejubelen daar hun kuren afdwalend van de rechte lijn hun spiegelreflex herkent enkel zwart dat lijkt op een hemelse troon echter de balk in de ogen speelt hen part genoeg om de waarheid te bedekken; het geweten…

langzaam trekt het zwart zo lang bevlekt geweest met uitgedroogd vocht weg uit de verdichte nacht; woud van een wederkerend en wezenloos gedrocht traag slinkt in eigen taal het vlies dat de dood bedekt terwijl vanuit de herinnering schuchter over het licht van morgen wordt verteld de geest is wederom met leegte opgerekt in…

wuift jouw breedgerande hoed naar mij als een knipoog die vele tellen kent ik zie gespreide vingers een zomers vlaagje bedwingen die ons beiden ook zwoel verwent je gelaagde rokken dansen om en om in het rond een windegroet is daar aan gewend het verraadt even de ronding van je mond * daar is hij plots je liefde in…

fijnbesnaarde klanken vertellen over mijn innerlijke waarden zij omsluiten heden mijn trage denken woorden blijven liggen op de aarde alleen mijn vingers bewegen door wat mij wordt opgedragen ik volg slechts de toonaangevende zegen die opborrelt uit onaantastbare lagen afscheid hangt boven het meer in een dromerig hemels groen stilte geeft…

ik ben er nog niet zegt de man prevelend met verweerde lippen zoveel al achtergelaten menig spiegel moeten vervangen de weg die ik bewandel kent vele hobbels en gaten ook luchtkastelen vol verlangen en kinderogen die nog steeds vrijelijk tegen me praten waar ben ik toch naar op zoek de jaren hebben mij toch alles verteld talloze malen…

in vuur en vlam dooft zij het naakte lijf langs een robe van ijzige blokken die dooien aan opvrijende benen haar gezicht huist in een vragende schaduw zij wil haar blik niet aan mij vertonen enkel hem zonder schroom met een onaantastbare verleiding belonen zij bespeelt een minnaar die ook door adem is omhuld en in hetzelfde verlangen…

op het dode punt van de boulevard nabij een ijzeren wapen van weleer staart hij ver weg concerteren schreeuwende meeuwen in lawaai van golvend geweld melodieën in een witblauwe sfeer hij ziet in de verte gedachten passeren schepen, af en aan, doch op wisselende afstand in de herinnering wel te verstaan haren, dun door de jaren…

als de dood sterft en aarde leven erft kent geen ziel enige smart dan ademt immers een eeuwig hart (zie ook link)…

de ochtend is al laat als hij spreekt voor eigen publiek de kamer kent nog een nachtelijke staat de bejaarde pendule is achtergrondmuziek toch start hij met goede morgen al jarenlang door niemand verstaan wel wordt de echo van deze geringe rede eeuwig in stilte geborgen daar heeft hij weet van stilaan…

ik verpoosde een wijle over de grens van mijn moedertaal de ziel geleek even als een opengaande lotus het was gelijk andermaal wanneer ik mijn liefde in den vreemden sus zelfs klanken kwamen in overvloed naar buiten waar een hobo mijn stem vertederd liet horen mijn handen gebruikten met een trage vingerbeweging het verborgen koor…

de dag sliep geen licht kwam binnen ik rookte wel en toetsen bewogen even maar de ogen en het denken lieten mij in een baarmoeder zweven de viervoeter bewaakte op mijn borst ingeslopen hazenslaapjes die aan elkander waren geregen toen teneinde het wakkere zich aandiende scheen het zwart door mijn raam was het nog een late ochtend…

de dag is nog maagd terwijl ik toch door gisteren ben bevrucht het oorverdovend lawaai en mijn Bourgondische stijl worden langzaam in stilte gelucht nog 365 dagen te gaan met voornemens die slijten zo hoort het ook: waarom zou ik het genot verwijten je moet gedrag veranderen zeggen wijze mensen alles met mate zei een filosoof een…

mij werd de weg gevraagd ik wees met de wind mee tot de nacht mij wakker blies en ik in de richting doolde de hand van een verlichte duivel raakte mij aan en zette mij schaakmat op het veld van eer daar zweefden nog de zielen der laatste dagen door verstillend lawaai voortgetrokken zij treurden om het gemiste aardse jaar zelfs de dood…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen ontleen de huidige zin aan het heden dat mijn gevoel alleen met de thans aanwezige ervaring kan stillen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, daar de ziel dat vraagt, mij aan de werkelijkheid hetzij zoet dan wel zuur doorgaans te laven…

* onder de oude middeleeuwse toren sta ik even stil als de bejaarde slag het Angelus laat horen * zij is een roepende over winterse velden met statige galm zonder dat men haar nog ziet als hemelse bruid * gedragen door een stenen verleden en echoënde psalmen, naar verluidt * maar…

soms word je dood verklaard ongezien en woordeloos nog eer men is opgebaard of niets dan goeds ontbreekt bij de lege inhoud van een symbolische kist het leven blijkt dan ijzig broos en de naastenliefde ja, die getuigt van een dikke mist…

de oude Eusebius met haar imposante pilasters midden in de stad aan de IJssel van de eeuwenoude koek heeft geen weet dat een Bourgondiër op koorhoogte net om de hoek in een middeleeuws gewelf zich vergrijpt aan de borsten van de Dame Blanche uitdagend gekleed met warme chocolade: hij gaf haar geen enkele kans tegenover hem weet…

als een ziel zich aan de winter schenkt is dat slechts schijn als zij even onzichtbaar wenkt lijkt het sterven doch ze draagt in duisternis dolende pijn…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

mijn hoofd is niet ovaal, haast vierkant van nature daarin die grote bolle ogen blauw geheten in de volksmond vervlakt grijs als ik het zeggen mag een neus met geringe Joodse inslag zorgt voor een verweesd gebaar de glazen hangen immers onder het vlak mijner blikken terwijl mijn lippen dun de bovenste de onderste dan wat meer…

wat rijmt stilte toch vaak op schaduw ook al hebben ze onze taal niet gemeen of storm die weet heeft van mijn luwte terwijl ik wolken beeldhouw uit steen zo adem ik grijs naar binnen ervaar de heerlijke smaak van genadeloos vergif ook al heb ik vaak verloren het kleurt toch de geur van overwinnen zo kan ik ook borsten…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

soms walmt van onder een schedeldak het vage vuur van ijverzucht ik ruik dan gebakken lucht van een zwart geblakerde leugen velen kennen reeds de klucht waarin meervoudige persoonlijkheden verre van deugen…

de betrokken mist ontsnapt aan het grijs van mijn brein hangt nu in nevel boven de oude schuren van de buurt het vermoedt een grauw landschap in de country nabij Sussax en sleept mijn herinneringen door de asgrauwe wereld van amper dertig minuten opgewarmd met een eerste Senseo regulair hij wil niet mijn jochie snuffelt wel…

een sproeier met nat licht wuift langs de statige gevel de wind verdraait het zicht heen en weer snel of even in de doorgaans proestige nevel achter sombere ramen bewegen figuren in zwart zijn het weduwen of één persoon op iedere wand apart ik schuil aan de overkant en staar naar binnen zou men daar alvast de spoken wekken kruipen…

soms is alleen zijn stiller dan duizend zwijgende soldaten die in verstijfde houding handen niet ineen kunnen slaan ben dan een pion te midden van roerloze maten het doet armen en benen verstrammen aderen verstoppen en ooit hoor ik ver weg diep in de grond nog een hart kloppen naar de ochtendstond op zoek *…

ik herken in mij zijn habitus niet zijn meesterschap springt bij mij in beeld maar de overwaarde wanneer hij over zichzelf sprak en het andere kleurde naar diens eigen aard juist hij geworteld in bruin en Jodenster droeg de oorlog een leven lang in hart en nieren hij versloeg de eigen tegenstand erkende in zichzelf de zwarte…

ik wrijf een paar woorden met handen vol tederheid langs de boom die hersft huilt zijn tranen willen mijn lijf omranden omdat daarin een herinnering schuilt…

sonder siene lippe tu beweghe seght die heremiete mie: ghie bin unne frieje mins nie sonder sorghe ende piene losghaone kenne ep so floete sie drieft op unne freemde ghetieje unne ghebet gheliecke ghinn ent ut draoght saote da skient tu sterfe bie noghte of wort aldore geskoont in eensaome voghte hore togh daor in 't lofe unne noghtegaole…