Alle inzendingen van Julius

ik schrijf je dit als het zwart nog de ramen bedekt en rust nog naast stilte zit alsof de nacht, met gemak, nog even de eeuwigheid oprekt ik schrijf je dit, zomaar, zonder heden en verleden, en droom dat het licht nog niet door jachtige gedachten wordt bereden…

ik zie het licht worden zonder zonnestralen in het grijs van de ochtend terwijl de slaap nog vecht tegen de nieuwe orde onder de indruk van gedichten die over de ziel verhalen de ijzeren trap leidt mij omhoog naar de zolder, van de avond ervoor, met licht in glas met geluid zo zacht als was waar het gezochte woord in beelden schiet…

ademen zonder morgen is omgaan met het nu, het heden, waar geborgenheid in vandaag moet zijn verborgen het is niet meer verlaten op een verwachtende hoop een droom met in wezen onbekende baten of zo men wil, fantasieloze gaten je bent op…

soms denk ik wel of vaker nog in momenten die vragen om lange adem en er geen sprake meer is van een ontluikende lente of ik niet ten onder ga aan gestapelde lasten waar gevoelens lijken versteend of gespletenheid zich uit in onoverbrugbare barsten en de resterende tijd alleen aan de duivel is uitgeleend als het mij dan toch lukt…

hoor mij als ik fluister over het pad naar het meer met roepende vlinders en broze libelles leg je oor te luister hoe zachte klanken waaien langs mijn tong en ranke lippen van het harpspel uit mijn ademende ziel het zijn witte engelen die ook uit mijn zuchten nog geurende roosjes knippen…

voor jou die dit leest in stilte en het licht van morgen nu al ervaart in kilte weet dat ik je omarm, zomaar, in gedachten en heel even mijn lach is warm het is om jou, weliswaar van verre, enige nabijheid te geven…

ik dwaal in een ongerede gevoel immer zoekend naar geriefelijke troost, is het gewoon mijn leven dat ik bedoel gewaarworden van hoe ik door het naakte bestaan word geloodst of daar mijn ademend hopen op stoel en liefde in een flits wordt nagebootst in verwijlende dromen bij dagend licht ach lieve, laat mij de glans zien in je twinkelende…

ik, de dichter deel met u de verveling door enkele minuten heen volg mij in het trage ademen der seconden vier de oogleden ze zijn door loomheid te zwaar bevonden maak de wimpers tot één horizon waar licht verstilt en de dag zich aan donkerte vertilt…

ik zie uit naar morgen waar het licht nog onbevlekt is alsof ik in de toekomst word geborgen een verwachting zonder gemis…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

mijn handen steek ik uit gedragen door vragende armen kom maar, fluistert mijn stem ik til je naar mijn rozenbed zal je tere huid verwarmen ik strijk langs je kwetsbaar lijf mijn ogen op je gericht verlegen zie je naar binnen dat verraadt je glimlachend gezicht kom maar, fluistert mijn stem voel de stilte in ons dalen kijk ook naar…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

mag ik van jou zijn dromend langs de lijnen van jouw gedachten die ik doe spannen of laat vieren naargelang een verlangende zucht is te verwachten dan wel een oogstrelende aanraking de afstand kan verzachten al golvend in de beweging van zachte tinten mag ik van jou zijn in het spel van liefdevolle omhullende…

ik keerde jou de rug toe en ging met loze woorden hene je zag niet dat mijn tranen in een zoete zuchtende wind verdwenen…

nog even dan lengen de dagen ik zie nu al licht, bij vlagen draag nog wel het vlies van ledigheid klevend aan mijn, onvoorwaardelijke, mensheid…

ik kijk mijn moeder in de ogen zij spreekt van verre, dwalend in het bos ze wordt in het heden door haar verleden bedrogen de waarheid laat steeds meer los…

mijn lijf schuift schurend langs de bast van de eik vingers krabben traag de nagels zwart tot scheuren toe bereid als ik door het dragen zijg, naar overgave neig voir la mort en face; tussen hemel en aarde gevangen in een grijze waas met een loodzwaar hart voel ik me te zwak weerstand te bieden aan deze omvangrijke dijk van houten…

wanneer de donkerte van de avond haar muil opent en het licht ons nog even de hand wil reiken ervaar ik een naderende stilte als zou de dood mij bij de lurven willen grijpen of zal het mijn verjaren zijn dat gedachten in de schemering zich meer gaan spiegelen aan mijn sterven dan wel morgen slechts de idee is minder van de toekomst…

gisteren ontmoette ik jou vertelde wie ik was keek in je ogen het was jouw verhaal dat ik in stilte las…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

vertel mij van dromen, nog verborgen, maar waarin zeker het verleden wordt ontnomen ik ga nog één keer langs bij de velden van weleer die verhalen van droogte en diepe verlatenheid die nog steeds de huid bekrassen, keer op keer en waar mijn levensvocht verdampt in gelatenheid herinner mij aan de dag van morgen die vertelt…

als het hemels dak, vochtig grijs en alles omhullend, het ademen beperkt vraag ik me af of zich nu reeds de contouren vormen van mijn zielverlaten glazen zerk, al doende het ongewisse met eeuwigheid vullend het uitzicht draagt niet verder dan heden morgen, wat dat ook zij, lijkt een beeld uit een verleden een woord in…

als de dag buigt naar de zon en de aarde de hemel kust zoekt de schaduw traag haar weg over reeds gerooid veld dat verlangt naar stilte, een geborgen rust en vormt de herfstige kilte in de groeiende duisternis, langzaam spreidend, een deken van droefenis…

een gevallen blad teken van een stervende en maagd in wording…

het is luisteren naar wat men niet kan horen zelfs niet met wijd openstaande oren ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar het is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit…

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

liefde bedrijven is pogen blijvend te verblijven tegen warme lijven die gewillig aan elkander willen beklijven om op herhalende vluchtige dromen te drijven en als zacht schurende schijven de passie nog nog meer opdrijven…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

het is al lang geleden je zou haast zeggen in een gedachteloos verleden dat ik naar jou schreef ze waren koud, die korte zinnen gekrast met aangelengde inkt ik heb het nabij zijn gemeden kruiste de degens vanbinnen heb zodoende de eigenliefde verlinkt leve de republiek schreeuwde ik tegen het laatste kladblokvelletje van goor uitziend…

soms, als ik in de dood verblijf en het schimmenspel zie om mij heen gonzen eentonige geluiden zij hebben het sterven gemeen geen woord of gebaar kan mij dan raken ik ben, zonder iemand te zijn voel, zonder kreten te slaken…