Netgedichten

netgedicht (nr. 19.075):

mijn adonis

hij was nog zo jong
de ruige adonis
die mijn ziel beroerde
toen hij mijn hart bezong

wat was het toch
dat mij diep ontroerde

ikzelf was al vergrijsd
reeds lang gearriveerd
in het zogenaamde leven
de wereld bereisd
met weelde omgeven.

hij keek me uitnodigend
met grote open kijkers aan
mij zuigend in zijn stralende lach

elke beweging die hij maakte
schokte mijn gevestigd bestaan,
zonder te vragen greep ik zijn hand
doch raakte verward in al mijn zielenlagen

zwom ik nu in een
verwarmd bed met rozen
of vertelde mijn jeugd
over de gemiste kans
in mijn voorlaatste dagen