Alle inzendingen van Julius

van mij mag de hemel komen zei hij en ik begon aan mijn derde taartje ik zag hem dromen van een bestaan zonder aardse pijn het huisorgel speelde als automaat klanken van bach zijn vingers toonden het verraad van vergankelijk bestaan die hij reeds bij aanvang van 't leven zag toch was zijn engel nog volledig aards en gastvrij…

ik staar naar dit witte vlak open mij in afwachting van wat komt, dat komt als het komt en of het zich opsomt onder een stramien met een geschreven dak zie een opening, zich schuchter aandienend, nog wel vertragend en vermomd licht en nog weinig verteerd ach ja het dromt het gorgelt mee langs mijn enige orgelpijp een in opgang…

in mijn dorp van zure druiven zoekt men de blanke pit onder de zoete blauwen, die doorgaans slechts in een gerimpelde oude zit op de kale bank rond de oude olm sterft hij en valt op moeder aarde, deze gerijpte mens met zijn blijvende waarde…

naarmate mijn jaren zich verkorten begint aan het groeiend inzicht van sturing in mijn leven overduidelijk iets te schorten waar groei nog gepaard gaat met versterking van het ik en keuzes mogelijk lijken blijkt bij vergrijzende haren de ruimte steeds meer in te dijken en het geheel minder te verklaren allengs onbereikbaar voor mij wordt…

als het gebroken licht zich plooit naar het romaans venster valt ook de stilte binnen vult de ruimte zich met mijn afwezigheid van aardse zinnen het niet ervaren van mijzelf vertaalt het machtige niets doordrongen in ieder gewelf een glazen pilaar opgericht terzijde van een verholen nis is mijn verloren ik verbeeld als het verstorven…

met leedwezen deel ik u mede ik zeg u gewoon dat vredig van ons is heengegaan dat jij bent overleden met grote dankbaarheid ach, gewoon normaal zullen wij je gedenken je was een kort verhaal je was een liefdevol mens een egotripper voluit altijd stond je klaar het interesseerde je geen fluit een leegte laat je achter nou ja, vooral…

koud is de kleur die mij nu nog bedekt het raakt soms zo diep die blik van staal maakte mij zo klein toen ik je riep met mijn ogentaal o, ik heb weet van mijn dromerig verlangen woorden slijten dan droog de lippen jij hoort niet mijn liefdesgezangen wilde zo intens graag dat je mij ongevraagd begreep maar mijn duiden is traag…

als u dit leest, ik weet het zeker, ontkomt u niet aan uw knellend geweten u hebt uw meester hier gevonden ik hou u voor "zoek niet meer! naar het beter weten u bedrijft slechts zonden" men zoekt het unieke te vinden maar draait eeuwig om een ordinaire arrogante rotonde…

As icke meuge sterfe Ick sieje aol werumme Ende sie freugt ende piene In haort ende lieve geprieme So mien jung, moei kieke Ungelieke ende so rieke T'is recht unne gaeve Hunne siele te laeven Al dieje mense, o so tere Gelieke vao ende mien mude Maoke mien so mere Icke sou so gere die lefe kere As icke meuge sterfe Ende alle werumme…

het muisje is dood hij stierf in de val door hongersnood…

1 naarmate ik afstand neem komt zij steeds dichter bij 2 mijn denken draagt verbeeldende gedachten nimmer sluitende definities 3 in het geweten is vaak alleen het verleden opgegeten 4 ik hou van viaducten ze gaan tenminste ergens over en zijn vaak stevig onderbouwd 5 ik sterf aldoor aan de liefde en kom…

soms bekruipt mij het gevoel geen woorden meer te vinden en dat ik alles reeds heb verkend ja, dat is wat ik daarmee bedoel het leven heeft mij al zoveel voorgelegd of door sprakeloze momenten gedreven er is zoveel gezegd en mateloos gezwegen ik verlang naar het verleden die stuwende krachten heb ze allen bereden ik rust nu in…

is de reden dat ik schrijf dezelfde waarom ik de liefde bedrijf een dwangmatige verrichting met een zucht van verlichting…

vandaag draai ik er maar eens omheen. de waarheid, zult u vragen dat is gemeen u wilt zich beklagen laten we wel wezen heeft u het altijd bij het rechte eind dat moet ik vrezen of is uw aard zeer verfijnd ook al ga ik recht door zee dan is nog niet gezegd dat dit recht doet aan mijn wel en wee immers in de kennis die ik openbaar…

1) ik schets u hier een portret van een kleine man van onder zijn warrige haardos ziet hij met grote bolle ogen door zijn ronde glazen naar u allen nieuwsgierig en opgetogen niets ongaat hem aan het zicht geen ziel laat hij onberoerd; innerlijk, in figuurlijke zin en raakt de ander met een aanschouwelijk licht zo schep ik mijn…

neem mij mee van hier tot ginder neem mij mee naar jouw idee boetseer, kneed mij of beeld mij uit in zwart /wit maak mij de David van je ultieme dromen naakt en honderd op een rij genoeg om dagelijks klaar te komen stapel mij op in glazen urnen versier daarmee het eiken dressoir stof mijn potten dagelijks steevast af met…

het meisje van de bloementuin streelt met haar blote voetjes het zachte dons van elk blad die zij, getooid met een fladderende hoed met voile haast zwevend betrad zij was uit het licht gesneden zo broos en ongerept en danste haar engelendans; al draaiend en huppelend, een mooie bloemenkrans waar vind ik haar nog aanschouwelijk,…

mijn lijf, genageld aan de schepping kruist zich naar vieren, verbeeldend de levendige beweging de arm ter rechterzijde draagt de last van sterven in ons aardse niet te vermijden soms gericht om inzicht te verwerven vaak ook het onbegrijpelijk lijden de linker kent de vreugde de zonnestralen in de ogen van een kind de schitterende…

door de donkere steeg met grauw gruis ga ik omhuld door een nevel van herinneringen aan mijn vroeger thuis als vanzelf vind ik de weg naar la Place de Liberté toen liep ik hier ook gedwongen mee unter befehlen berooid met z'n twee met nog meer, velen, wij, schaduwen van schrik als opgejaagd onteerd vee ik nader de hel…

in een zachte schaduw is het doek gespreid over jong en donzig mos op een mantel van scharlaken rust zij in een lieflijk lentebos op een door mij geschapen aardse huid en laat mijn blik haar naaktheid raken haar strakke vel omringt de verlegen sierlijke pose terwijl mijn gevoel zingt van verlangen en mijn armen zich naar haar…

ik spring, ik huppel en draai als molen rond ik ga nog sneller als de woorden die voortkomen uit mijn mond blijf staan, val niet om oude grijze gek stop , halt, stop bok met lange borstrok maar de wereld is zo mooi en vluchtig zo zwevend, zo high zo wiet wiet wiet zo bye, bye, bye ik kan niet stoppen en ga er tegen aan wat een…

ik vlucht mee met witte zwanen over wel zeven heuveltoppen naar het vergelegen zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen…

al wat dor is vergaat het slaat wel wonden maar nimmer laat de ziel zich temmen zij is door iets Groots gezonden ook ik weet niet waarom jij, hij, zij het juist overkomt dat een groeien niet mag bloeien het is vaak mensenwerk van onbewuste machteloosheid verkrampt tot uiting van geweld gevoel dat snijdt ogen die niet meer…

heb mij lief vertrouw mij toch ik weet het zijn woorden diep en ver verborgen huilt je kind ze wilden het vermoorden het gemis is jouw levensweg eeuwig zoekend naar dat verduisterd licht telkens weer die ongelijke strijd en telkens weer gezwicht…

tot enkel afdeinzen werd ik genoopt toen gij mij, tersluiks, met dingstigheid en schier veinzen mijn edele gevoelens jegens u lafhartig had gesloopt gij zijt slechts onbeholpen; onkundig ene genegenheid met waarde te stolpen…

morgen wordt het licht ik weet het zeker dan vervalt de duisternis gericht op voelbaar zicht het dal vult zich weer met het blije lied kom en kijk met mij naar het ontluikend verschiet morgen, ja morgen opent mijn hart het was voor lange tijd gesloten verborgen in enge diepte doordrengd in troebele smart ik weet het zeker in…

reikt de hemel nog ver als mijn ziel even wordt gekend door de glans van reflectie of zie ik slechts mijn ego in vermeende perfectie ik word gewaar van mijn gevoel daar vertelt de stilte wat ik bedoel…

ik schuif langzaam de gordijnen toe en sluit de wereld buiten zie nog even het licht van een lantaarn dat zacht schijnt door mijn ruiten de eenzame schemerlamp in de hoek werpt schaduwen op de muren als decor van mijn eenakter waarvan ik nog niet weet hoelang mijn monoloog zal duren ik fluister woorden op dit wazig toneel verbeeld…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

ut is stille in diese nagte veur mie sterfe ene mensch in verslete kragte mee durfe siede ghie die doot anne ghie bluuf immer dich selfe unne werme ende fiere manne oltiet praot ghie mee dene laghe so gul ende sterreck in't fandaoge ende surge ghie feur haore sigtbaore piene tu draoge…