Netgedichten

netgedicht (nr. 9.739):

sterfelijke vrijheid

ik schreeuw mijn armen
rond de geknotte wilg
en laat tranen
de kronkelige groeven volgen
als lijdensbanen
van verdriet in de avondstond

mijn knieën knellen de stam
opdat ik niet val
vraag me af hoe het komt
dat mijn menselijke vrijheid
bijvoorbaat sneuvelt voor
een diep geschapen dal

alsnog zak ik traag
en schreiend neer
de nagels krassend
in de oude bast
het hoeft niet meer
mijn schepping was verrassend
de dood een voorspelde last