Alle inzendingen van Kees

Nog verder draag ik mijn verleden het weelderige riet in waar de mandjes groeien bruinverpakte gorzen de wacht houden over elke doodgeboren lentemorgen en vroege klanken stroomopwaarts de eerste zon ontmoeten Een rapsodie in tegenlicht bewaakt de ijle dijken in de laaghangende kilte trek ik mijn rietkraag verder op buitendijks wachten…

Op helder kiezelzand rust mijn rug boven mij het nimmer stilstaand water wegglijdend naar straks en later hier vind ik de fossielen terug de herinneringen van weleer van stroomopwaarts en het gletsjermeer Aan het oppervlak spiegelt het beeld van daagse oevertaferelen oorlogen en kinderspelen een schilder die het riet penseelt in de koele…

Lopend over de naad waar schim en kille siddering samenkomen krijsen de zilvermeeuwen langs de kim pikken de echo’s van de dromen terwijl afgebladderde lokeenden en drenkelingen de zee uit worden geduwd en de laatste waarheden tevergeefs beademd worden Mompelend schopt de oude man het wrakhout voor zich uit een lege fles met een verlaten…

Er verschijnt een zee van zoemen boven 't vlakke Friese land geurig kruid en paardenbloemen stempelen het florissant een grutto kuiert door het groene fris 'k geloof nooit dat God er verdwenen is.…

De steen is week geworden geen uur gewaakt en het nachtvuur dooft terwijl een oor nagloeit kust een haan de dageraad een keer of drie in de verte wordt al het kruishout gezaagd.…

Ik zou weer eens wat moeten dichten over het stil verlaten perron de duizend oranje gezichten een weggeblazen kinderballon over de onbeheersbare kunst van stil leven en een loslaten het genieten van verstrekte gunst nog te dichten kieren en gaten over een opnieuw vergeten God lichtjaren en roestige nachten zacht zoete honing en boterpot…

De zon verdwijnt terwijl het nog dag is verlaten de vertrekken van vertier flarden van voorbij die ik nu opvis vage restanten van verkoold plezier Het treurlied kent slechts de laagste bassen de fluiten schuilen in de schemering gestaalde naden niet meer te lassen alsof elk drijvend schip die dag verging Verre kusten bleken onbereikbaar…

hij komt warempel, daar is ie, de eerste minister hij kijkt en minnestreelt, heel beminzaam lacht voor waar hij hoort toe steekt een hand uit strooit schouderklopjes welbespraakt gebaart hij zelfverzekerd van ‘kweet het al goed, zegt hij wacht dus maar af ontbloot zijn tanden in welwillende lach geen doorkomen aan licht te zwaar…

kan schoonheid ooit mooier zijn dan toen die dag was in alles ingehouden adem benemend om te zien, stil verlangend ja herinnering tastbaar als huid teder stilte strelend voel ik haar warmte onderstroom van levend besef, ik: uitverkoren was ik, ja verte, zacht zeurende pijn om wij; kan ooit de diepte vervagen? zij, peilloos dragend de horizon…

beukenaanplanting wijst op het horen tot een goed de groepen bomen, groepen van een vormend, groeperen hun onderscheidloosheid en stellen hun enigheid hun plaats is het dat tussen hen, door hun omspreiding genodigd, in die de grond zacht is van zoveel herfsten als haar jarental en voelt als zwichtend, voorbijgegaan worden tegelijk twee en…

slaperig bolleke, vol in stilleven gehuld levenskracht ontloken, rank slank lenteklokje vol in wit gestoken, en groen gevat, verlok je grijzig grauw verslagen, van blije hoop verguld…

In wegsmeltend koud winterlicht dwars door onherbergzaam duister uit grijs geruis en vaag gefluister nu de aarde achterover ligt ontwaken de verlaten oorden klinken de verminkte woorden Ik vang ze op het perkament zeef ze uit de klamme nevel loos verdriet en gehoekte wrevel uit laatste wens en testament Ik giet ze uit gebarsten vazen…

Leeg is het strand de laatste golven opgerold ingepakt door vroege schemer stil is het land waar het morgenlicht samensmolt met jouw kleuren en ik neem er iets van mee waar is de zee? Kaal is het huis kamers met geroofde wanden geen vloer meer om ons te dragen koud is het grind koel knisperend door mijn handen stenen jaren blijven…

In het schrale licht, ingeklemd tussen de winternachten lig ik naast hem op het marmeren bed dieper kunnen we de slaap niet vatten zo ijl zijn de afstanden onraakbaar dichtbij gedachten van weleer, gevangen in de weigering om volwassen te worden een koperen voorhoofd weerkaatst de voortjagende donderwolken rond het wegvluchtende levenslicht…

Waar de taal doodstil van de daken rolt de woorden mijn tong niet kunnen bereiken een hakkelende klank met mijn kaken dolt golven getemd geluid achter wallen en dijken daar wordt het zwart in het wit gebeiteld wellen niet eerder verschenen beelden daar krimpt de één terwijl een ander bijtelt voor vrijgesprokenen en veroordeelden…

Spaarzaam kruipt het licht voor mij uit een armlengte verder daagt de horizon dichtbij en onraakbaar sluit zich de hemel als een nachtjapon alle schoonheid is gehuld in aftasten en geduld Ik blijf de hoogte zoeken langs de flanken van verdriet in de verte wapperen doeken onzichtbaar achter wuivend riet de vloer kraakt maar ik schuif…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

De kleine keeper in het grote doel was reeds 9 maal verslagen achter hem hoorde hij het gejoel het was meer dan hij kon verdragen. De bal was hard en glad al 9 maal ging hij naar het net en niemand die wist dat hij in stilte bad o, heer, lag ik maar in bed. De kleine keeper in het grote doel werd nog 7 maal gepasseerd en toen, in het algemeen…

Bijna elke zomer naar de brug over het water van het Nieuwe Kanaal schepen, zwemmers, boze schippers mee laten sleuren door binnenschepen buiten en haast altijd mooi en warm weer. De brug trillend als weer een trein zacht glijdend over de ijzers nog lang geen verroeste glorie bij het verlaten van de stad verbinding zoekt met de provincie.…

Dwalend door de oranje kraamkamer van voorouders in gestolde gratie langs monumenten van de natie worden haar gedachten bedachtzamer verankert de jeugdige meisjespas gespiegeld in goud, marmer en glas In het licht en de wijsheid van haar moeder gerijpt opent ze het rookgordijn van het rijk haar prille blik glijdt langs de dijk waar de vogelverschrikker…

De avond viel er was niets dat haar schoonheid overtrof totdat in het pastel een gors haar glimlach verdorde.…

Nu het herfstbruin weer door de bomen snelt en de zomergloed haar laatste dagen telt vlucht dan niet naar sombere oorden beluister het bos, de klank van de verwaaide woorden.…

Zeg, vadertje van de wind laat mij spelen met uw kind nu het groen zo stilaan geelt en uw telg de zomer steelt Laat ons samen dwarrelen met de briesjes scharrelen met volle takken wiegen en naar de winter vliegen Laat ons blazen door het hout langs de flanken van het woud ook de vogels zuidwaarts dragen onze bries het zeil in jagen…

Een bonte stoet van praalzieken worstelt zich over smalle wegen naar het onbereikbare azuur op weg naar droomfabrieken waarin grote ketels de regen wordt gehard met glanzend glazuur Op de top slaapt tegen het okergeel het silhouet van het begeerde oord van valse rust en verboden lusten een overvloed van voedsel en veel rumoer dat de lichte…

Eindeloos lijken we verder te gaan voorzichtig tastend en later overmoedig als pelgrims op weg naar weer een nieuwe maan kil en koeltjes zoekend naar een warmbloedig bestaan in de striemde regens van verdriet met vage vergezichten in het verschiet Achter de kale trede een steile klim naar een wijde blik achter de horizonnen waar geleden…

De nacht ervoor was dag geworden en het vroege licht tikte op de schemermorgen als lepels in de glazen als messen op de borden we hezen vlag en wimpel vrij en zonder zorgen onwetend van het open graf dat God ons al ras liet delven. Slechts achttien zomers telde hij pas.…

Vergeten is sterven doch hard en pijnlijk dringen beelden en geluid gestadig door uit een ver en nabij verleden vastgenageld in het heden is de stem die ik verloor hoor spreken en zacht zingen zie ik heel en ook de scherven Door mij trekt de historie van een vroeg gevallen leven onherstelbare averij aan mijn schip het open water roept…

Het raam gebroken en mijn naam gestolen Naamloos en onbekend trek ik doelloos de heuvels in waar de uren dagen duren en de schemering even hardnekkig is als poolijs de zomerwarmte slechts mijn droge huid maar niet mijn verlaten hart verwarmt De lege nachten vul ik met poëzie over gebroken Delfts blauw en over de zeven zwanen die…

Achter de zuidenwind trekt de warmte binnen de zwoele bries bedekt de ronddolende kilte zwierig gonst het door lakens en het linnen door bomenkronen ruist de avondstilte Onder het bladerdak schuifelt het zomertreffen het gonst van buitenleven en laat vertier alle pleinen lijken het te beseffen de avond drijft op rode wijn en schuimend bier…

Wij eten alleen groen op rijp kunnen we niet wachten geduld is een schaars artikel in deze tijden van overvloed Morgen is al veel te laat gisteren een vage herinnering.…