Woestijnwoorden
In het schrale licht, ingeklemd
tussen de winternachten
lig ik naast hem op het marmeren bed
dieper kunnen we de slaap niet vatten
zo ijl zijn de afstanden
onraakbaar dichtbij gedachten
van weleer, gevangen in de weigering
om volwassen te worden
een koperen voorhoofd weerkaatst
de voortjagende donderwolken
rond het wegvluchtende levenslicht
verzamelen zich de zwarte raven
de dood wenkt en wijst de passage
naar de eeuwigheid en ook
de treurige kapstokhaakjes
het beproefde geloof is
de overwinning van het onwaarschijnlijke
op het zichtbare en het bewijsbare
onder hoongelach tast ik
zijn laatste uren af
in de verte huilt een hart
onhoorbaar. Onverstoorbaar blijft
de volle maan zwijgen
boven hologige gedaantes
die zich naast ons neerleggen
we wisselen nog wat woestijnwoorden
en graven ons een kuil
naar de hemel.
Geplaatst in de categorie: overlijden