Alle inzendingen van Lieve Steenberghs

die morgen toen U me meevoerde naar besneeuwde rotskolossen -krachtig kolkte het water neer- was U een bergmeer ik zwom ruggelings door ondoorgrondelijk donker diep gedragen -overdonderende hoogte boven viel over me heen- ik dreef in U en zong toen U later een handvat, een drinkpul was zei U : hou vast aan Mij ik…

Het ritme van de slaande vlegels dorst het graan ja klopt het koren vrij van kaf de zwoegers zwaaien zweten op dan af weer op weer af tot lost de zemelkorst het overbodig afval moet geschorst geschopt in vuur verbrand ja afgeschaft ruw op de harde dorsvloer afgestraft met slaande stoten dansend op de horst in diepe grond van je bestaan…

sparrenhouten wouden graaien naar gouden oorden hoger dan ware woorden woorden paaiende praatjes van koude wind dennenmossen bossen waaien waar golfjes klotsen over rotsen rotsen fraaie waters in mijn zijn - net wijn schoonste der schoonheden komt voorbijgegleden door mijn lome weten weten als een gans over egaal vijvervlak…

Ik zocht je in de tanende tinten van de herfst wandelend langs de wind, blaren die waaien, langs de schuilplaats van merels en kraaien langs waar kilte haar klauwen kerft in de vouwen van de bergen maar nergens bespeurde ik de geur van je aanwezigheid zo sterk als in de kerk van mijn beslotenheid zoals je mij onbeteugeld overvleugelt…

We zullen zacht, zo zinloos zwijgen bij het zuchtend hijgen van een mens die sterft: te vele vragen voor wie wijsheid derft. Vergleden dagen trekken ras voorbij de leegte loenst in lonkend jaargetij. Beduusd en donker denken we de herfst van dood, van leven weg, maar diep gekerfd van binnen in ons zelf beseffen wij : we moeten zacht…

er oerknalde wat soep met aminozuren vloeide uit tot prachtige luchten harmonieuze landschappen aromatische bloemengeuren op een azuurblauwe bol ik er midden op god, ongelooflijk En God tilde het deksel van de pot snoof mompelde : gut, wat brouwen ze nu moet daar wijsgerig wiskundig denken uit voortkomen ? de vrije…

Er crawlt een liedje door mijn koortsig brein een vredeliedje, melodietje, met wat spetters bergfris water, natte pret en sintels erg wit klaterlicht vol schijn- tjes hemelblauw waar vissen vrij in zijn. Er waait een vlinder langs de zware tred van malende gedachten. Op een bed bedenksels strijkt hij neer in dit refrein met groeten…

't Is avond in de beukenbomen. Vind ik wat ik tevergeefs ging zoeken in de late middagdrukte - moe van zin - verlangend naar wat stilte als een kind dat jengelt om een snoepje en begint te huilen - snottebellen van zijn kin ? 't Is avond nu en liefste, ik bemin het kraken van je voetstap op het grint van mijn verlangend hart dat…

Jeruzalem uit jouw schoot schuift een zoon waarna een land vol kinderen ik zuip me zat aan je zog je borsten barsten van vertroosting beken vrede vloeien mij aan de rijke vloed van vele volken zou ik niet buigen vol ontzag voor jouw tempel waar mijn vader woont…

schrijf me levend schrijf me sprekend van de dode die ik niet ben noch dat vroom gebeiteld beeld met ogen vol chagrijn houw me vrij uit grauwe kerken hak mijn valse ego om boetseer mijn wezen en mijn woorden naar de ware die ik ben want ik walg van religieuze pap met brokken waan en klodders schijn ken mijn vuur en mijn…

Het zeetje zingt mijn denken bij elkaar, de noordenwind speelt pizzicato op het schuim van elke geile golvenkop die smaragdgroen weer liggen gaat. Maar waar verlangens vliegen in de wolken daar blijft enkel lichaam achter in het sop van zand en zee, een lijk in notendop, een lege schelp met losgewapperd haar. Het zeetje springt de jaren…

De trein staat klaar, nog maagdelijk, gereed om vleugelslag van woord en klankendans langs blanke sporen, over hoge schans te voeren naar dat land waar ik van weet : daar triomfeert het licht in koningskleed, in absolute waarheid, liefdeglans. Geschreven tekens vinden hun balans, Zij worden werelden op bladzijbreed papier. En hier staan…

drijven is evenwicht vinden loslaten wat spant vertrouwen op dobber en dragen van water en hand niet vragen toch lachen want drijven is bevrijd zijn zweven - niets doen genezen van wanen en tranen om dingen van toen en zonder spanen roeien op weg naar een zoen van God…

zeg laten we gedachtenbergen zijn die openspatten nu het koeler is in dansend schuim vol blinkend lakvernis en drijven op een aarden kruikje wijn en laten we ook springen in de schijn van schepen niets en nergens vrijdag vis want 'zou en zal' ruikt 's avonds niet meer fris kom laten we een gat zijn in een brein want denken sterft…

hij ontwaakte bij een kwakend kikkerkoor nog voor de zon het zenith raakte terwijl op 't blote water een zwaan haar nek opdraaide tot een witte vlek kraaide ergens een haan pluizen buiken van donzen kuikens trippelden in trosjes tussen groene bosjes gras als was het een schouwspel voor een snelle fietser en…

Als in het schijnsel van het dageind -daar in die flauw oranje wenstenlucht- ik kranen dichtdraai, kleppen sluit en vlucht uit zorg en wat mijn krachten ondermijnt, als ik mijn zijn, door taak en tijd omlijnd terugtrek uit de drukte en geducht de poort vergrendel, kom ik met een zucht van opluchting weer thuis waar stilte schijnt. Daar zweven…

in mijn oren waait de wind over het eb en vloed van mijn adem stilte tikt ritmisch seconden heen en weer heen en weer vanuit struiken klampen vergeelde gedachten mij aan in bomen roekoeën beelden van eerlang niet weer niet weer zelfs als gemis knispert gelijk twijgen onder de voetstap van mijn voorbijgaan weiger ik af te…

als in een waas zag ik je lachende ogen schaatsen van gezicht naar gezicht voelde ik je lichaam vlinderen tussen de mensen kinderen nog in de diepte van hun blik flarden van je stem hoorde ik wit miezeren in de mist van mijn gemijmer en rimpeling van volk suisde door jouw fladder als wollen pluizen op rijm zo kwam ik je tegen…

wanneer hij die de roman van de mensheid schrijft zijn kladblaadjes zal versnipperen hoe kris kras door elkaar zullen aarde en sterren neerdwarrelen hoe flakkerend zullen de elementen in vuur opgaan wanneer de inkt op is zal adem stokken alleen de leeuw rijst levend op uit geschreven bloed een bruid in zijn kielzog.…

een lijn van punten één voor één geen twee daarin trok iemand buiten tijd en plaats mijn levensloop en zelfs een scheve schaats kan ik niet rijden, klokvast loopt hij mee de grens van gisteren en morgen, mee de muur van toen en straks die tegendraads gedrag onmoog'lijk maakt, ik huppel aards- gebonden tijdgebonden langs die schee…

De vrijheid, hij vat post op 't hoogste punt - een vranke haan in dolle kleurenvacht - . Beneden kraait het volk zijn goegedacht en kokhalst spot - sarcasme onverdund - : 'Je God, waar is Hij, heeft Hij wat gekund ? Hij leeft ?...Ha ! Lang al pieredood gedacht ! Hij heeft alleen maar scha' en schand' gebracht, die God ; ons niets dan leed…

laat mij in je ogen kijken mijn Irakese vriendin zie ik er zeven kerken openspatten met jouw familie er midden in ? omfloersen je wimpers lang en zwart je levende inhoud het gouden kruisje op je hart ? omsluieren je dikke donkere haren de wanhoop in je hoofd ? de wereld is niet te verklaren als de lichten zijn uitgedoofd…

alleen - berg ik je in mijn huls trek traag met jou door mensenland tot aan die bovenzinnelijke impuls van wieken naar de overkant alleen - draag ik je in mijn schoot spui je spreken de wereld in vlieg je vleugels arendgroot tot ik aan vrije hoogte win zo breek ik uit identieke dagen naar dat wezenlijk moment rond wijdte, wind en vlagen…

hoe bekaaid staan ze daar ontmereld en ontkraaid ontroofd van hun bladerhoofd met hun vingerknoken afgebroken reikend naar boven hoe staan ze daar te hoesten in de hoven - de woeste knoesten van bomen - te dromen hoe staan ze daar lijk diepgevallen engelen te jengelen en te hengelen naar levensstromen de rouwende bomen.…

Uit het maagdelijke wit haal ik je sprekend als een vaststaand feit naar binnen. Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij,verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde in je hand : ik lik je woorden uit de beker, drink je…

Toen maakten ze een stal van stro en hout, boetseerden dieren en een voederbak, een ster die klaar in lichten openbrak, versierden dennentakken rood en goud. Toen vleiden ze een kleine schattebout -die lieve handjes blij naar buiten stak- in de kribbe, wijl de sneeuw op 't dak zo kunstig liggen bleef, maar ijzig koud beklijfde net zoals…

toen maakten ze een stal van stro en hout boetseerden dieren en een voederbak een ster die klaar in lichten openbrak versierden dennentakken rood en goud toen vleiden ze een kleine schattebout - die lieve handjes blij naar buiten stak - in de kribbe wijl de sneeuw op 't dak zo kunstig liggen bleef MAAR IJZIG KOUD BEKLIJFDE NET…

Uit het maagdelijke wit haal ik je sprekend als een vaststaand feit naar binnen. Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij, verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde van een god : ik lik je woorden uit de beker, drink je…

Je bent niet meer dan zaad, gevallen jij, gestrooid in driedimensionaliteit, gevangen binnen cijfers van de tijd en winden waaien licht aan je voorbij. In ’t duister diep van omgeploegde grond lig jij te sterven aan die nieuwe plant die uit je openbreekt naar hoger land, zich voedt met alle sappen uit je wond. De vraag is : draag je leven…

Jeruzalem's edelen zitten uitermate safe in superieure handen en ervaren rust over verre einders rennen aardse leugens lallend en slalommend westwaarts alwaar titanen, zegevierend in chaos, heftig tekeergaan bij avondlijke aanvaringen : revoltes eerlang navigeert over naamloze zenits : indalend charisma, heilzame toerusting boordevol…