Netgedichten

netgedicht (nr. 12.071):

het zeetje zingt

Het zeetje zingt mijn denken bij elkaar,
de noordenwind speelt pizzicato op
het schuim van elke geile golvenkop
die smaragdgroen weer liggen gaat. Maar waar

verlangens vliegen in de wolken daar
blijft enkel lichaam achter in het sop
van zand en zee, een lijk in notendop,
een lege schelp met losgewapperd haar.

Het zeetje springt de jaren op en neer
tot alles oplost in de grijze mist
van wijdte, hoogte, verte, nimmermeer

onschuldig als dat kind dat nog niet wist
dat aan de verre overzijde weer
een strand, een straat, een mens de wens uitwist.