Netgedichten

netgedicht (nr. 11.738):

Klem

zeg laten we gedachtenbergen zijn
die openspatten nu het koeler is
in dansend schuim vol blinkend lakvernis
en drijven op een aarden kruikje wijn

en laten we ook springen in de schijn
van schepen niets en nergens vrijdag vis
want 'zou en zal' ruikt 's avonds niet meer fris
kom laten we een gat zijn in een brein

want denken sterft en voelen eveneens
net als een berg verbrijzelt bij de stem
van siddering en schudden tot opeens

geen woord meer doorkomt op de GSM
dus laten wij kastelen dromen : eens
rijdt ridder Reinhart met zijn zwaard ons klem.