Netgedichten

netgedicht (nr. 12.433):

Sabbatsrust

't Is avond in de beukenbomen. Vind
ik wat ik tevergeefs ging zoeken in
de late middagdrukte - moe van zin -
verlangend naar wat stilte als een kind

dat jengelt om een snoepje en begint
te huilen - snottebellen van zijn kin ?
't Is avond nu en liefste, ik bemin
het kraken van je voetstap op het grint

van mijn verlangend hart dat rustig wacht
tot tuitend stemgeluid is uitgeblust
en 't laatste koortsig denken uitgedacht.

Wordt straks mijn hunkering door jou gesust ?
't Is avond in de beukenbomen. Zacht
keert lucht - ook aarde - weer tot sabbatsrust.