Alle inzendingen van Marcus

Nooit gevraagd om de strijd. Van binnen naar buiten mensen. Geschreven vaag in tijd. Zonder enige vaste vrome wensen. In Ohrid zit een dichter. Omgekeerde omvang van het niets? We reizen mijn vriend! Verder in dit ruimteschip. Een dichtertje.…

Wat doet een mens met zeventig, algoritme van de tijd, terwijl de zon westwaarts spreidt? Wordt het zielenmeer opstandig of een eigengereid verzaken aan het haasten? Gedachten verstillen bij het voorbije, de feestroes maakt hem tot een ongastvrije: verwachtingen worden gedoofd als kaarsen. Toch blijft het dwingend leven drummend aan deuren…

Overgeleverd aan de luie warmte van het haardvuur flakkert het schimmenspel als obscuren op late druilerige avonduren, doodse meren van sissende zielen tegen een klaagmuur. Een mijmerend zuchten van vale gezichten, uitgeleefd, vergeten en vergaan. Bedwelmende gedachten, waar ze neerslaan: jeugdige vrienden betoverd tot dwaallichten. Een…

De ochtend smachtend omsloten, weent grijze tranen op verlaten straten, zomerend blauw volledig afgesloten. Bevangen wil ik vertrekken, zonder doel, zonder waarheen maar blijf als een zwerfsteen en kan me van het droeve niet onttrekken. Ik wacht naast mijn geliefde waar ik hopen mag, op blauw azuren vrijheidsliefde. Zonder spijt, noch…

Hoe diep ligt het zielenmeer verscholen met zijn gevoelens als opstandige golven, aangedreven door huilende wind: roedel wolven en waarop boten draaiend ronddolen. Hoe troebel het levenswater, zonder einder, zonder lichtbaken. gevoelens waaraan men niet kan raken noch bewaken: enkel rusteloos geklater. Net nu verliezen gladiolen hun frisheid…

het uitzicht was nooit voor even open meestal door en door gesloten maar heel soms heel even gaat het gordijn omhoog de vlakte ligt voor je ga ja…

Als Venus niet meer de nacht afsluit En wolken in blauw rond zweven Het riet rustig noch luid Overdag is gaan bewegen Nat gezicht nog zeldzaam is Verdwijnen geschreven woorden diep in een nis Niet zuiden noch noorden Het huis voor de schaduw is levend Overdag onder het einde der hemel Een schouwspel vertekend Zoals een spreuk op een muurtegel…

Een nazomerse zachte nacht had zich van seizoen vergist, met je ogen, zo klaar zonder mist, waarin de rijzende maan op liefde wacht. Het speelse spel beroeren elkaars lippen, aarzelende golven van harten strelen. Hoe broos, zachte woorden te prevelen. Je zwak belicht gelaat zal mij nooit ontglippen. Oktobernacht, nimmer vergeten, verzacht…

Ik zit hier weer te wachten op haar eindelijk is ze daar en klaar we stuiven er vandoor, nergens heen en fuiven in de nacht heel gemeen zoals bacteriën, virussen en consoorten die we op muziek niet hoorden we slaan ze lam, rot en dood moeten ijlend vluchten op een boot witte strepen maken golvende krassen water is nu eenmaal om te wassen…

Dolend land in tranerige mist, berustend onder vochtige dekens en zich nooit vergist. Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen? Requiem…

Wat komt, komt en ik Ben er nu…

Nu de regen eindelijk echt valt alles samen eindeloos het komt terug bij vlagen in ogen even mooi en nooit opgedroogd Keer op keer draaien de sterren in de hemel rond klots kledder klad…

Woorden dansen op een slap koord, in de nok van een circusoord, uitgespuwd en verguist door publiek belust op kijkgenot in rampgebied. Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

We worstelden lang met waar onze wortels vandaan zouden zijn gekomen het slootje en het riet hoogzomer geluiden uit dromen geslopen langs het balkon kwam het langs je weet ervan maar waar het zich nu waant weet niemand niet misschien rijst er ergens anders opnieuw en visioenen worden uitgelegd zoals bedoeld is…

Vergeven zoals Water doet Het begint En stroomt mee De één kort Een ander langer Daarom zeg ik Vegeven is als water Het begint En verdwijnt In de stroom En alles begint bij Het oude opnieuw…

Wanneer westenwind duisternis brengt en hoop krimpen doet broze klaprozen van rozenschijn ontdoet verwachting fnuikt en verzengt, schalmt de ode aan de dode verborgen slagveld zonder morgen, aan hen die worden geborgen aan zhen niet weergevonden. Geen baken, geen vuurtoren alles gedoofd met ergens een moeder bij wie eeuwig gemis wordt…

Droevige omhelzing van lucht en land waaronder een wenend kind traant in wolken van zure wind, neerslachtig door hartstocht overmand. Weemoedig land, verzopen van verdriet doordrongen van kil bestaan onder snakkende lucht, in grijs vergaan en geen zonneschijn meer biedt. Zijn het "her-ineringen" die smachten doen, zinnen verzinderen?…

Ik heet je welkom zonder enige vorm Je bent m´n optelsom Een beetje onzeker dat nog wel toch kan ik niet wachten hopelijk heel snel geduldig en met een brede lach Mijn rots in de branding als een team als een drieling…

Alles blijft klein beschreven Verbeeld u zelf niets Je leeft dit leven En eindigt als niets M'n gebreken lezen iets Alsof de spaken breken Niet van de fiets Noch die van jullie leken Blijft het hangen Gooi het weg Denk nooit in rangen Anders hebt ge pech Vraag nooit naar niemand Rond en rond vandaag Ook steun ik jou vaag Ik leef…

Zachte zoen van lucht en water, verweven in een nevelige vacht, de zon opvangt net voor de nacht, innig samenzijn: een einder van lichtgeklater. Wanneer de vroege zon het nest verlaat, is het strand bezaaid met vruchten. Een ochtendbries wentelt zich in een zalig zuchten dat het mulle zand bestuift en landwaarts gaat, diep het gebergte…

De engel wenkt me mee te nemen. Waarnaar? N-ergens: zonder doel, zonder grens zonder voornemen, gedachten niet gekooid in een getekend keten van oorzaken, vlug vergeten boven orde, wanorde en toch geplooid. Overvalt me ontroering, gezuiverd van ieder woord of is het bidden zonder verlossing? Feeëriek licht, zonder oord inzichtelijk…

Daar is de lente: toen je op vakantie verscheen. We joegen op vlinders doorheen het mulle zand, mijn lopende lijfrente. We hoorden het Liefdeslied van bomen en vogels, gezongen door licht-kogels. De kus op je wang: vol eerbied. Onvergetelijk toerden we in blauw-azuur, vergaten tijd in dolende bossen vakanties verzwinden in het laatste…

Twee dingen herinner ik me van mijn moeder. Zij kon breien en tv kijken tegelijk. Truien en kunstschaatsen. Burda breipatronen gratis en Sjoukje Dijkstra. En als zij las tikte haar wijsvinger Onrustig tegen haar bovenlip Als wilde die zeggen: ‘hallo, kunnen wij niet beter breien en tv kijken’.…

M'n ademhaling stopt plotseling als ik aan je denken moet ze zeggen een eeuwige leerling zacht is de hand en z'n groet. Lang is de zucht naar een hunkering tussen het zwarte water en licht verschuilt zich in ontmoeting daar achter in het vergezicht. verplaatst tussen hier en nu diep bewaard ongeleid en puntgaaf er bestaat eigenlijk geen…

Waaraan denkt een mens een eind vandaan, diep in het woud doorgedrongen, met schaarse weerkaatsing van het avondlijk licht wisselende rode kleuren zonder vast motief aan zomerse mulle zandwegen? gelegen in vaste jeugdherinnering waar een lijkstoet, stof opwerpend zoemt van boete en gebeden, moede naar een rustplaats trok aan vochtige voorjaarsdagen…

Aan gene meander splitsen twee stromen die eender verstrengeld waren samengevloeid, beiden hun bedding verengd en vermoeid een wending namen zonder verdere tederdromen. Hun oevers bezaaid met hetzelfde riet en lis een eend en wat wiebelend wrakhout, vluchtende libellen voor stank en vuilnis, Tigris en Eufraat, overwoekerd paradijs zo oud…

Het antwoord op het laatste waarom, vernietigt en verpulvert daarom. De keten wordt gespleten door zinloze vragen, die enkel stevige schakels bevragen in bedrieglijke schijn van komen en gaan. Wat is bestaan? Een energetische flux die leidt naar een oceaan, spiegeling van lux, schittering van Lucifer, Prometheus en anderen? Wanneer zal je…

Het spel van lopen, snokken aan het touw en laten vieren scheervlucht als koppig neen boven de kale weide. Langzaam wint hij hoogte, met een ruimere reikwijdte wordt koord gegeven al hij erom vraagt, een verzadigd zegevieren Hoger dan canadabomen en het dennenbos daar ligt het huis, waar ze woont. Hij hangt nu stil, ik hoop dat ze zich vertoont…

Mag ik je neger noemen, broeder. Ja bawana Neen zegt Tara: dit is puur racisme Maar hij verhongert, is dat geen racisme? Wij hebben de Uno, Unesco en zovele instellingen. zeg hallo… Maar als hij niet verhongert of zo wordt straks zijn keel doorgesneden Tara zegt met alle respect en welgenegen je moet je niet inlaten met extremisten dat…

Meisjesnamen ontvouwen in zacht roze, vredig bloemenbladen als troostende dromen. Hun hoge stemmen verstillen het hart tot het vrome met en eendenvlucht over meren van het mateloze, ieder contrast verheven en opgegeven in een groeiende wereld waar deuren worden ontsloten. Meisjesverdriet, tranen die in tederheid tronen maar altijd met kans…