Alle inzendingen van Margreet

De grassen wuiven wit als in kant gestoken vrouwenhanden naar het lompe blad dat wat mismoedig dorst. De dag is al gespannen, verten liggen meer dan uren open. Overal kom je iemand tegen en sandalen, korte broeken, verschikte knieën. Een zomer is niet verfijnd. Er is teveel licht, te weinig nieuw; de zon legt haar vingers, verschoten kruit,…

Graag had ik het geweten van vaders zondags pak. Echter ik ben te weinig schrift voor de regels van de tijd, meer een ansicht met daarop zo'n beeld van wat te vaak is. Misschien dat ik mij vergis, was zijn pak minder woord dan zondags gewicht.(Beelden strijken zich glad uit de prop in mijn kop. Haastig lees ik voor iets opnieuw verfrommelt…

DODIJNENDOM Tussen verschoning en overjas de gepoederde hoop, de dracht, de klokkende buik, de lebbige lach. Achter de hand. Psalmen en gesnik. Er is een pak voor ieder leven. Plunje. Boel. Paradekleed. Ieder is gelijk de ander andersom in hem gekleed. Rokend. Leppend of onthoudend. De mens is zijn bef, zijn lus, zijn trens, zijn pat…

Maak een beeld, schep wat licht en een vlak. Dan een huis, naast een dijk, laag, onder korenblauwe luchten. Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud…

Nu is ooit niet langer later en eens evenmin straks. Waar we zijn, zijn we, waar de bladzijde openvalt en alles telt en alles ziet elkaar en alles wordt meer dan er al was; nu dragen we de wereld in handen, lezen we geschiedenis, zo een- voudig is het. Hier wordt een huis bewaard, daar woedt een oorlog, de intocht van beelden stopt nooit…

Verdraagzaamheid: zelfst. naamw.; de bereidheid van anderen veel te verdragen. Ik hoor mijn moeder lachen. Zij zou zeggen: ‘Ze bedoelen: we moeten elkaar verder dragen.’ Zij bestaat in mij naast de beelden van aangeharkte lichamen, de zeis van de dood in handen van levenden. Naast het beeld van de zee die een kind aan land droeg; naast…

Alsof ik hier niet komen zou, zo doet het leven eeuwig voor. Met zomertijd en wintertijd, mooi hier en lief mijn lief. Zoveel adem raakt niet kwijt. Alsof ik eeuwig zou; lopen over water. Wat klaart nu ik verlost van mij wegen moet zonder woordgewicht, naakt van daad: nu ik sta aan water bedekt met kroos, gras waarin ik niet geloof, maar…

God waagt niet, hij kent de eerste dag en zag aan de laatste dat het genoeg was; een vader weet tot aan de deur. Daarbuiten begint het wonen, leggen wegen afstand uit, zingen banden over tijd, gaan naar daar waar engelen en demonen zorgen voor sterfelijkheid. Tot hier nu, tot de dood waar God zwijgt en kijkt. Zijn voetvolk…

In dit lege huis ligt verkruimeld mijn heelal, op de tast vind ik babygeur, heilig vuur, verschoten pijn. Op het oog blozen dozen van het grauwe stouwen Over en weer klinkt stom geblaf of brekend hart. De deur, een bokkig heer, wil niet open, kast blijft steken, bank schiet dwars. Met blauwe knieën, geschaafde schenen, wring ik door…

Een spoor van groen komt mij tegen; met nijvere steken in de hemel gezet, zigzagvegen in het boven blauw. Haar zwijgen is vergeven aan de grillen van de wind, gniffelt met giechelende vogels, juicht over daken, toont de portieken. Laat maar waaien zingt het loof. Haar stammen kunnen dragen. Haar stilte wortelt diep onder de schaduwkronen…

Hier is het gebied waar als verstrooid de enkelingen versneld worden afgedraaid. De massa neemt vorm aan. De tijd grootte. De slag de spierkracht van beurs en handelswaar. Daarom; men stilt zich met een nieuw dressoir, de juiste lichtval en een broodje vlees. Om de hoek verkopen de mokkeltjes het melken van de vrees, hoort men het…

Er is geen woord voor missen, hoewel ik het hoor in de merel die zingt in de tuin waar jij niet bent. Geen woord voor het mankeren van de dagelijkse dingen; het snijden van brood, de zoete stroop van simpele zinnen. Geen woord voor de te ontberen belofte dat er een eeuwig zal zijn. Dat jij de enige zal zijn, dat ik een woord vind waarin liefde…

"Een haikudichter ziet een notendop als de wereld en de wereld als een notendop" Rechter Ooka (Ooka Echizen no Kami Tadasoeke (1677-1751) een legendarische rechter in Japan, befaamd om zijn humane en scherpzinnige uitspraken)…

als rood en weemoedig het daglicht gaat liggen commissies weer zwijgen den haag zich verbergt tirannen in bunkers de weldoener spelen de lente een klaproos op slagvelden legt als kinderen vragen waar vaders naar toe zijn als wie er asiel zoekt geen brood krijgt maar steen dan weet ik van zeeën van nooit en nog verder en dat liefde vluchtte…

Liever dan lief was ik, zei jij en ik gaf je mijn hart Liever dan lief was ik, zei jij en je nam alles Liever dan lief was ik, zei jij en je brak mijn hart volledig Liever dan lief was ik, zei jij en je vertrok scherven achterlatend Nu ben ik liever niet meer lief…

waar zou dag heen gaan die opluchtenden zuchtende wind die langs mijn wangen streek woelde om de donkere stilte te verjagen met een boog om me heen ogen die niet zien wilde de sluier van de ogen die roerloos lach zong de klok zijn sonet opgelucht van blijdschap of zwaar met lage zwaare klanken m'n haren zo zacht dat niets vergelijkende…

Heer, niemand als U Ik zie het niet meer Maar, Here, leer Vertrouwen op U Heer, niemand als U kent mijn hart, weet mijn smart, Ik vertrouw het aan U Want Heer er is niemand als U…

Héél véél kon ik alleen geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht, dat ik alles kon (dus niemand nodig had) bleek dat ik mij vergiste, want-weet je wat ik niet kon? mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en…

De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen Hoewel mijn mond erover zwijgt de opgewektheid is gelogen erachter schuilt de bitterheid. Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…

rimpeloos stap ik op water aan de kust is storm op komst…

draadloos pasten wij in elkaar tot jij ging trekken…

als schuimende zee kwam jij ankers braken los en nog zoveel meer…

draadloos pasten wij in elkaar tot jij ging trekken…

een welgeschapen beukenhaag uit Vere ging in de winter protesteren waarom staat iedereen bloot dit wordt nog mijn dood want ik sta hier nog in mijn kleren…

lief klein toverkindje je tovert mij 't verdriet voorbij je onbevangenheid verbind je zo met mij…

het was heel vreemd ik wist het ook pas later de trein was al het wit alweer voorbij dat kievitwit van weiden en de snater van ongehoorde eenden en toen hij weer ademhaalde en mijn kaartje vroeg was het alsof de nooit geweest vervlogen herinnering dat lichte niet verdroeg ik vond mijn kaartje met gesloten ogen een muur vol graffiti een brug…

met mijn handen in de aarde weet ik weer van stof en steenslag huil ik vecht ik tegen woede wortels breken onkruid wint hoor maar hoe de kleine twijgen klagen want het kind is dood op zijn graf de speelgoedberen en de vragen en zijn naam lang geleden rook de aarde soms naar voorjaar en naar morgen droegen appelbomen bloesem…

Ik sprokkel late stukjes zomer in fragmenten geel. De lente laat ik heel. Het schuchter groen - nog nooit kon ik wat aarzelt breken. Jouw geur vleugt onvergeten door het gras. Weet jij de bomen nog? En nog waarom het was dat ooit de herfst begon en onze dromen met de vogels weken? Nee, spreek niet van de winter - het wordt nacht - de…