Alle inzendingen van Marije Hendrikx

ben ik de bewogen bewegende rusteloos zwervend tussen eb en vloed angstig speurend van kustlijn naar einder of ben ik de aangespoelde vondeling treurend en dolend eindeloos zoekend ginds en dichtbij wie zal het zeggen https://www.youtube.com/watch?v=tryI72ExYaI…

zo kwam zij op aarde passie en compassie haar geboortegeschenken weerstond zij storm en stomend leven baarde zij en had ze lief her - innerde en vloog verkende hoogten en diepten om te landen in aarde waar zij wortel schoot en vleugels vond niet om ver weg te vliegen maar om afstand te creëren overzicht om precies te zijn in zoektocht…

piloot in de nacht van blinde duisternis gedreven door onbestemd verlangen op vleugels van verwachting navigeer je door oneindige ruimte gedragen door het ritme van de wind die het lied van liefde zingt zweefvlieger je vol vertrouwen zachtjes mijn armen tegemoet…

mamma ik zocht je afgelopen nacht ik was weer in je huis ik riep je maar je antwoordde niet ik liet mijn baby kruipen op je keukenvloer ik hoorde stemmen van vreemden vrouwen en kinderen die door jouw leven liepen zij kenden de weg in je huis beter dan ik ze openden kasten en deuren versteend sta ik daar in jouw keuken een vreemde -…

machteloos moet zij toezien hoe smetteloos wit verwatert vuil/grauw wordt haar speelgrond modderig haar paden al worden handen haar zacht opgelegd kan zij haar blik niet afwenden haar stervende geliefde het gelaat dat haar zo dierbaar wil zij behouden met handen en voeten hart en buik in eeuwige omstrengeling desnoods samen sterven…

achter haar spiegel woont het volverwachtingskind waarvan de botten kraken onder het infarcte hart achter haar spiegel vol rimpels staan hoop en verlangen te trappelen van jeugdig ongeduld en daarom schrijft zij zich in elke nieuwe bloemlezing drie maal op weg naar vervulling met terugwerkende kracht eerste stap en eerste kus en…

waar naakte waarheid zich aan mij vertoont kus ik jouw onschuld weer in gretige kinderogen kleed ik je koude lijfje met omarming streel ik je schoonheid met mijn blik bewonder hartstocht en verlangen laat ik je nooit meer gaan.…

zo vlijt hij zijn wang aan haar zachtheid door nachten van stormend duister van bijna geen maan naar de wassende volle tot aan de dag waarop haar zon vrij spel speelt zij is de rust waarin hij zwerft hij is haar baken zo dragen zij vogels van tij naar tij zo stromen zij…

wie ben ik vraag ik de zee sluit je ogen bruist zij en luister Ik luister naar haar komen en gaan naar 't kolken en stukslaan en 't vurig na-sissen van zacht schuimende uitlopers laten we stil zijn - zegt ze laten we samen laten we niets zijn laten we fijn zijn en pijn laten we alles zijn laten we - zegt ze laten we Zee zijn…

de lucht ademt onrust en maakt lange uren zwenkt tussen dag en nacht ademt haat en liefde braakt oorlog - fluistert vrede eindeloos zoekt zij balans tussen een en ander tegenstellingen binnen en buiten zingt zij de dag en fluistert nacht wervelend tussen licht en duister wordt zij vanuit haar midden harmonie herrijst zij even maar als…

ik kan niet meer tegen al dat afscheid het vast willen houden het scheuren en splijten machteloos toezien hoe leven door vingers glipt al houd je ze nog zo stijf gesloten ik wil niet meer voelen wat ik nog had willen zeggen willen doen, had moeten doen zou moeten doen alsnog…

wanneer mijn laatste ademtocht ontsnapt op 't onverwachte uur in mijn gesloten huis en ik geen kind noch kraai geen lief om leed te delen niet mond op mond niet hand in hand niet samen sterk niemand en niets………. helemaal niets dan het sterven en ik hoe zou dat zijn…. hoe zou het zijn zo vlak voor het nacht wordt onomkeerbaar…

wij moeten anders kunnen - spreekt de man want jij als enige - met jou alleen is er zoveel te delen laag voor laag legt hij haar voordeel uit - alfabetisch lexicografisch alleen dan- zegt hij- alleen dan andermaal verzamelen zich een voor een zwarte raven in haar haar ze krijsen in haar oor nog eer het startsein is gegeven is het spel opnieuw…

gekooide wilde vogel lijk je sprak mijn moeder jou bevrijden is mijn hartewens maar ik weet niet hoe angstig als ik ben dat je nog niet kunt vliegen nu je jezelf gekooid hebt roep ik je toe vlieg dan……. ik kan niet vliegen mamma vanachter dichte tralies smeek ik meeuw om raad zij huilt regen en neemt een duikvlucht naar…

oprukkende betonjungels waar deuren verdwijnen wind transparante naaktheid slaat in hoeken van digitaal leven vanachter lichtende schermen stroomt chemo door aderen van geleende tijd gif licht op in elke cel modderpoelen en draaikolken van leugens leugens om bestwil en eigenbelang om landsbelang en geld wij zijn verloren gelovigen…

bij volle maan zal zij dansen waar onder luid applaus oogstrelend ze zich ontdoen zal Van windsels en sluiers één voor één wervelend en draaiend sneller dan ogen volgen maar zijdezacht huiden zullen verdwijnen bij het licht van de maan in het uur van waarheid komt dat zien volkomen weerloos zal zij naakt zijn laatste restjes…

vandaag sta ik aan zee en zie hoe golven doen alsof de wereld niet veranderd is nu ik door mij en jou verlaten ben blijf toch... smeek ik de zee die zachtjes uitwaaiert over het strand waar krullend schuim gelaarsde voeten streelt naar terugtrekkend water strek ik mijn handen uit tot de verbinding is verbroken en voetsporen zijn uitgewist…

zoals jan- de kleine krullenbol de tijdsduur van haar dood in armlengtes meet - hoe lang duurt dood eigenlijk duurt hij zolang of zolang en ze gaan iets verder uit elkaar, die kleine handjes of zolang - en weer wordt de afstand groter tussen leven en verdwijnen of zo zo zo zo zo lang..... - nu spreidt hij zijn armen wijd - heel wijd.…

met een deken van violen kleine teer-blauwe maagdelijke witte zijdezachte heb ik jouw broze botten je doorschijnende huid je wil om te leven en je wens om te sterven de pijn van je ziel dat rauwe en ruwe het machteloze verlangen ons naadloos samenvallen eerbiedig toegedekt in het besef van een eeuwig verbond heb ik je toegedekt…

de zee vertelt van zoveel maar vooral van het doorzichtig vliegen van het onbenoembare en het raakbare dat alle liefde in zich draagt en meer dan dat het meest vervullende - meeslepende - haast onbereikbare het grootse - slechts te bevatten door hen die aangeraakt werden in diepten en hoogten hoger en onstuimiger dan de golven…

achter maskers van weemoed spelen clowns mijn waarheid in eenzaam spel ontroerend ontwapenend echt deinen ze mee op golven van vreugde en verdriet zij spelen de ontmenselijking menselijk acceptabel roeren in de likkepot van mijn emoties ontroerend ontwapenend echt ontmaskerend en spiegelend leven zij op grote voet halen zij dikke rode neuzen…

x Voor het jaar dat nu komt ga eens uit je bol Spring en zing en dans heb grenzeloos en uitzinnig lief x en ga vaak en heel veel Kinderlijk enthousiast buiten de begaande paden twijfel over uitspraken van politici en innoverende ideeën van multinationals x heb lak aan leugenachtige valse conventies denk uitvoerig veel en vaak…

tegen het zwart van de nacht spreidt zij haar regenboog wijd opent zij haar ogen om er sterren in te vangen dan ziet zij schapen zich haastend langs het kleurenspectrum botweg elkaars koppen volgen naar onherroepelijk zwart zoveel schapen dat zij de tel is kwijt geraakt Marije Hendrikx ©…

waarom zou u naar een dichter luisteren die met vogels spreekt waar mensen niet toereikend zijn die zich klampt aan vleugels die hoger vliegen dan bommen en kogels glad als olie de dichter die vleugels spreidt - die opvliegt en in woorden woont - omdat mensen niet toereikend en water en aarde zijn bevuild vanuit de hoge lucht…

het huis deelt zich mee aan zijn bewoners als van mens tot mens zo is die ene stoel nog steeds bezeten en het gapende gat van de brandende sigaret drukt jouw koppige hoofd voorgoed in de kostbare bank het zijn maar dingen- zei je tijd om te gaan zitten in de salon- zei je kom maar bij me leg je hoofd maar op mijn schoot goed zo…

ik wil zo graag al is het maar héél even meisje - met - grote - broer zijn oudere - breedgeschouderde broer beschermende je - hoeft - nooit - meer - bang - te - zijn broer dwars door mijnenveld en afweergeschut mijn hand in de hand van kijk - jij - maar - omhoog - naar - de - wolken - broer geen wolven geen schaapskleren geen schaakborden…

zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt die buigt en rekt en strekt levenloos zo uit zichzelf uit het juiste hout gesneden voor het schaakspel van de macht zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt waaraan zij danst zij buigt en rekt en strekt zij draait - zij wordt bewogen ZIJ WORDT BEWOGEN…

en zo besloot ze haar afhankelijkheidsschoenen uit te trekken zette zij zichzelf heel even bij de pakken neer tot zij begreep opstond haar ziel onder haar arm nam en het leven tegemoet liep…

nooit was je er zo duidelijk als nu je niet meer bent nu de anders drukke telefoon zwijgt als het graf de thuiszorg niet meer belt de dokter evenmin je zeep niet meer opraakt of je speciale kaas geen baterijtjes voor je hoortoestel geen zakdoeken of ondergoed geen weekend meer bij jou of jij bij mij in huis ik mis je in de dingen die…

pas als zij kronkelend ingaat op wat haar verleidt het zinderende het zinnelijke wordt zij vlees haar volle ronde wulpse dijen lokken lonkend de warmte in haar buik roept verlangen álles bloeit en de vogels haar vogels bevleugelen driestemmig hoogtepunt…