Alle inzendingen van Marina

Vandaag heb ik opeens Weer geluisterd naar de stilte Die zolang op mij heeft gewacht. Ik liet mij zinken en landde in haar adem Het vallen viel mij zacht. Er was een leegte, teer gekraak en ook een suizend klinken Ik zag de tafel en de stoelen en hoe het licht viel op de kast Ik was samen met de dingen, vertrouwd en thuis als oude gast…

In de winkel waar ik met mijn oma was, haar hand had losgelaten, terwijl zij met de groenteman van grote-mensen-dingen praatte, kwam door de deur een jonge vrouw Om daar haar beurt te wachten. Zij stuitte op het kind, op mij, en lachte Zoals men lachen kan naar…

het lijkt net alsof je een gedicht geschreven hebt, deze schrijfstijl haat ik daarom, allah akbar, dat moest ik ff kwijt…

Waarom deze ruzie's ? Waarom schelden tegen mekaar, terwijl het anders kan. Waarom drijven we uit mekaar, omdat we niet met mekaar praten. We kunnen niet zonder mekaar maar ook niet met mekaar. Waarom omdat hij stier is en ik ram. Maar ik hou wel van jou heel erg, voor altijd. En ik wil je niet kwijt. Waarom,jij bent de enigste voor…

Ik blijf bij jou Ook al hoor ik niets Ook al is er alleen maar stilte Enkel wanhopige stilte Op weg naar huis vind je mijn uitgestoken hand. Neem hem vast, grijp hem vast en laat hem niet meer los. Samen dragen we wat voor jou alleen te zwaar zou kunnen zijn. En ontmoeten we elkaar op weg naar huis, naar het onbekende. Ik blijf bij…

Ik zie het eiland tussen de bomen liggen en denk aan vroeger, voor ik leefde en de glazen stolp begint zijn werk en daalt neer. Zij beschermt mijn hele zijn: als niemand ben ik afgesloten van de angst. Wil het uitschreeuwen, niemand hoort mij. Veilig achter het glas, men hoort mij niet. Alleen versteend verdriet en stille angst.…

Er is een grote stilte Maar toch is iedereen blij En ook die mooie ketting De ketting die ze kreeg van mij Dat gevoel dat er is De warmte diep in mij Nog steeds is er die stilte En dat warme gevoel Maar dat kleine beetje zegt een heleboel…

Als een pop gevuld met zand speelt men met mij totdat ik breek en in stukken uiteen val en het zand al mijn gevoel in zich opneemt terwijl het heel langzaam uit mijn lichaam wegsijpelt tot ik niet meer besta En alleen leegte achterlaat.…

Licht Het licht versnippert mijn gevoelens tussen heden en verleden. Tussen vandaag en morgen In een toekomst die de mijne is En zal worden Het licht doet pijn Omdat de weg ervoor de mijne niet meer is en de grens tussen weten en voelen afwezig is. Voelen is nu weten geworden. De krekels die langs de weg te horen zijn doen me denken…

Verbondenheid in de tijd vormt cirkels van liefde en maakt grenzen onverwacht vrij. De tijd laat je voelen aan het lijden en de pijn en aan het verdriet in het heengaan van een geliefde De geleende tijd mocht iets langer duren het verdriet iets minder maar de tijd gaat voorbij. De tijd gaat voorbij, stil, onopgemerkt bevroren…

Stuurloos zwalp ik als een schip op een zee van gevoelens. Het roer is weg, verzonken en heel diep overspoeld door golven van verdriet. Ik verdwijn aan de kim in de golven van mijn jeugd stuurloos ben ik geworden onzichtbaar gemaakt maar ik ben niet weg, alleen ziet men mij niet meer aan de horizon . En ik blijf verder zwalpen.…

Zulke mooie jongens, zowel van binnen als van buiten. Een ieder had wel iets speciaals, normaal gesproken dus heel ideaal. Je weet zeker dat hij van jou houdt, en dat je hem vertrouwt. Drie maanden is voor mij heel veel. Weet niet precies wat het is, maar daarna mis ik gewoon iets. Alles wat hij vanaf dat moment doet, is in mijn ogen niet…

geestelijk uitgeput een zoveelste aderlating uw vinger drukt mijn gezicht bijna stuk omringd door ziekelijk wit uw handelingen uit angst egocentrisch vernietigingsdrang ik ben u bang u smeekt ik fluister en blijf een door ademhalen wachtend u zult bedaren bloedvriend dag en nacht jackhals van het duister…

ik fiets een dijk aan weerszijden de zee waarvan de golven hoorbaar beiden kanten de helling aan slaan zijwaarts duwt mij de wind de handen stevig aan het stuur trap ik de pedalen die niet vloeiend draaien vanwege een knik ik druk zwaarder door mijn voet en schiet dan even in het luchtledige enzovoort en telkens waait mij een harde wind…

oh heer en meester vergeeft mij mijn zonden ik bega gekweld zij die kwellen een groot schuldig geweten ik onderga daden mijn ondeugd onheilsgebaren beslecht uw paden ik loop genadeloos vlam ik vuur mijn vingers tot blaren beklemd de dag des oordeels ik neem verantwoording geteisterd mijn ziel want toegestaan mijn voordeel…

Woorden van leven vertellen het onzegbare verleden. Het mag , nu de tijd is gekomen om het onzegbare te verwoorden en uit het verleden te vertellen om te kunnen verder leven. Voorbij de tijd te gaan en te leren leven echt.…

Tot steen gestolde gevoelens zitten vast en groeien niet. Gestold en tot steen geworden doorheen heel mijn lichaam. Rond en door alles heen zitten hun tentakels, en verstikken alles. Want versteende gevoelens blijven onzichtbaar aanwezig onherkenbaar en stil. Ze bestaan en houden me gevangen in onwetendheid van vergeten verdriet en ontvluchte…

In de stalen rivier van jou geest stroomt het water niet meer. Vervuild door de schijnaanpassing die je leven is. Zwemmend met de stroom mee om niet te verzuipen, aangepast aan de golfslag van het water. Maar afgesneden van de oever. Stroomopwaarts zwemmen ging al lang niet meer want verzuipen dreigde, en je wou naar de oever.…

Het is oorlog in haar lichaam. Onder de huid vechten gevoel en ratio met elkaar om de overwinning. In stukken gevallen kan wilskracht ze niet meer samen brengen Verstand versus gevoel in de oorlog van het zijn. Waarbij haar eigen zelf verdwijnt, vlucht. Geen controle is nog mogelijk in de verwarring van het gevecht. Vreemde is zij…

Soms wil ik vluchten midden in de nacht zonder iets. Alleen mijn gedachten in grijze tinten verpakken en even gelukkig zijn. Vluchten naar een stad waar leven is en waar mensen samen echt zijn en terug komen tot zichzelf zonder zelfbedrog om wie ze werkelijk zijn of willen zijn. Echt ! Een stad waar eenzaamheid waar ,…

Ik zit gevangen in een wereld die niet de mijne is. Ik zie de sleutels niet die me kunnen bevrijden uit mezelf. Ze vallen rondom maar ik grijp ze niet waarom niet ? Ik weet niet hoe het moet Weet ik het niet of.. durf ik niet. Zwaar als van steen zijn mijn vleugels. traag openen ze zichzelf om dan te breken tegen de tralies.…

Ik zag het meisje fietsen doorheen de tijd die de mijne zou worden. Haar spiegelbeeld verdronk in het water van de rivier en liet alleen rimpels achter. Ik zag het meisje kijken naar de duizend sterren aan de hemel die ze herkende in de gebroken spiegel van haar kamer. Haar spiegelbeeld herkende zichzelf niet. Ik zag het meisje kijken…

Ik was verliefd op mijn imago. Zij valt nu in duizend stukjes op de grond. Het imago om in al mijn sociale rollen geslaagd te zijn. Zelf de beste te wezen. Mijn imago wist ook “iedereen maakt fouten” En kon daar wel mee leven. Hoewel “wel moeilijk“ Men heeft daar nu een eind aan gemaakt. En heeft mijn imago In duizend stukken…

Als een brok graniet valt mijn leven uit elkaar en valt doorheen de nevel. Steeds omlaag en omlaag in het rulle zand. Heel snel om de pijn te breken. Het valt in ontelbare kleine zachte , verloren en dode stukjes in het zand. Daar worden die kleine, dode en verloren stukjes zo maar weggedrukt Door voetstappen in het zand. Harde en…

verdwaasd loop ik door de stad... woorden razen door mijn hoofd.. die engerd bedreigt mijn schat. ik ben van mijn rust berooft. woede raast door mijn bloed. vreemde gedachtes spoken door mijn hoofd. het mag niet...maar het moet. maar ik zou niets doen, heb ik beloofd. maar mag hij dan steeds zijn gang blijven gaan ? mag hij altijd maar…

steeds maar weer zoeken... altijd die valse hoop. opnieuw maar weer boeken. het lot gaat met mij op de loop. elke keer ben ik weer blij. eindelijk een eigen huisje. eindelijk een plekje voor mij. op het laatste nippertje..... vallen ze gauw weer af. het was maar een slippertje. ik vindt het gemeen en laf ! ik ben niet goed genoeg.…

ik besloot zomaar te gaan bellen een babbelbox was wel erg leuk je kon er van alles vertellen ik lag meestal in een deuk toen leerde ik hem kennen natuurlijk was dat wel ff wennen vele gesprekken werden er gevoerd vriendschap waar op werd geloerd na een tijdje een afspraakje in het echt gevoelens waar je tegen vecht samen praten over van…

een babbeltje hier....... een praatje daar. altijd stond je voor me klaar begripvol luisterde jij naar mij. met raad en daad stond je me bij. je had wel een huwelijk achter de rug. maar daarvan schrok ik niet terug. maar toen vroeg je mij bij je te komen... het was de vraag waar ik alleen van kon dromen ! je woonde maar op een kamertje…

DE ZON GLUURT DOOR DE GORDIJNEN. LAAT ZIJN STRALEN OVER JOUW GEZICHT SCHIJNEN. MIJN HART JUBELT VERBLIJD. LIEFDE HEEFT GEWONNEN VAN DE TIJD ! DE TIJD DIE MIJ STEEDS IN HAALDE. TIJD... WAARVAN IK BAALDE. NU IS DE TIJD WERKELIJK RIJP. EN GEEFT ME DE KANS.... DIE IK GRIJP ! ZACHT NESTEL IK ME NOG EVEN TEGEN JE AAN. EN VOEL ME WARM WORDEN VAN…

Kerstmis staat alweer voor de deur... dat is even iets anders dan de dagelijkse sleur Overal is men al druk in de weer, etalages weerspiegelen de kerstgedachte maar ook mijn hartezeer, want jij bent het waar ik altijd naar zal smachten Nu één jaar verder en nog geen teken van leven, ik heb de hoop en moed al opgeven... Maar het geluk tart…