Gestolde gevoelens
Tot steen gestolde gevoelens
zitten vast en groeien niet.
Gestold en tot steen geworden
doorheen heel mijn lichaam.
Rond en door alles heen
zitten hun tentakels,
en verstikken alles.
Want versteende gevoelens
blijven onzichtbaar aanwezig
onherkenbaar en stil.
Ze bestaan en
houden me gevangen
in onwetendheid van vergeten verdriet
en ontvluchte werkelijkheid.
Tot steen gestolde gevoelens
zitten vast in mij, worden
terug vloeibaar door
begrip en erkenning
in een wereld waar ik
ze reeds vergeten was.
En toch deden ze pijn.
Als paarden in galop
breken zij uit mijn lichaam.
De stenen versplinteren
in alle pijnlijke kleuren van gevoel.
Tentakels scheuren zich een weg
doorheen mijn lichaam,
schurend, gillend, bang voor herkenning
Herkenning doodt het monster en
alle kleuren van gevoel
worden minder pijnlijk
na een tijd
door erkenning van verdriet
en van de echte werkelijkheid.
Geplaatst in de categorie: psychologie