Netgedichten

netgedicht (nr. 12.122):

Het geheugen van zand

Als een brok graniet valt
mijn leven uit elkaar en
valt doorheen de nevel.
Steeds omlaag en
omlaag in het rulle zand.
Heel snel om de pijn te breken.

Het valt in ontelbare kleine
zachte , verloren en dode stukjes
in het zand.
Daar worden die kleine, dode en verloren
stukjes
zo maar weggedrukt
Door voetstappen in het zand.

Harde en zachte voetstappen van veelmensen
in het zand.
Harde en zware voetstappen van even zoveel mensen
die pijn lijden, eenzaam zijn, verworpen werden.
Zachte en blije voetstappen van blijheid, vreugde
liefde kennende mensen.
Dartele voetstappen van
jonge kinderen die
zomaar
blij zijn en
immense vreugde beleven.

Maar de stenen van mijn leven zijn
weg.
Ze kunnen nooit meer samen komen
ze zijn overal verzwonden in het zand,
platgedrukt
alsof het zand
mijn
leven voorgoed mee wil nemen.

Misschien, heel misschien vind ik
mijn leven terug in
het geheugen van het zand.