Alle inzendingen van Pama

Je deed het moeiteloos, je was al continenten ver, voordat ik je ging missen, te gretig ingehaald, te veel gevergd, jij was alweer een klip voorbij, wuivend, leek zorgeloos, keek vanuit je hoge plaats op mij neer, ik maande je stil te blijven staan, wat je beantwoordde met nieuwe vragen zonder een stap te vertragen, verkoos je de…

De grootheid, ligt in woorden, helder geschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde om zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde. Uit bundel: "Onbedorven kiemgoed".…

De grootheid ligt in woorden, helder opgeschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde, zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde.…

Soms opent zich de doos, ontvangen van Pandora, de wind ontsnapt uit haar schoot, raast langs de karkassen van de levenshoop, een mager geluid omhult de witte geraamtes, te dun bekleed met een verse huid, laat het aardse stof zich met andere kleuren verven in de geuren van de regenboog en het oude bederven, blaast op de pijpen van…

Ik zag nooit haar werkelijke gelaat, waarin de appels rijpten, haar contour sneed door mijn blik, gloeit na in een ondergaande snik, waarin de ogen blijvend glanzen, gehouwen uit het frêle marmer, bespot, beschadigd, rond smalle mond, het verlangen geaderd, onverzadigd, als een witte ster die losbreekt van z’n voetstuk, geen misvorm in…

Bossen groen, lichteters verkruimelen de dag, distilleren glans uit mossen, ontdaan van modder en stof, om de blikken te wassen, gedompeld in stalen schaduwen, van heldere schitteringen in de halo van de aarde, verlost uit de matrix van alle zonnen, spiegelen nieuwe werelden.…

Fluisterstemmen in de nacht, woorden van een andere oever, van bomen die de knoesten pellen wachtend op het laatste veer, om de geroeste schakels van hun strijd in de kettingen te tellen, in het zicht van de nog te ontdekken bakens om in een ander licht naar hun bestemming te schrijden, in een uitgeslepen stroom, met een voorbepaalde…

Blazen schrijversteksten hun laatste adem uit, verraad de kleur van inkt, waarin het neon de twijfel spuit, breekt alleen het ego in het zicht van elke morgen, vloeit het licht door polsgewricht, verstijfd in een literair gericht van achter ieder poëtisch aangezicht, in het zicht van dichterlijke associaties of het snel gekozen plagiaat…

Vanuit een verloren stilte, boren miljoenen kinderen even zovele gaten in de gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin de onmacht wordt beleefd. Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in…

Zin om over oceanen te rennen, wanneer de paarden van de regen zich mengen met al het getemde water van de meren, dan pas zal ik een ware vrijheid leren kennen. Als - in spot - uit de witte hemel een meeuw op mijn schouder wil landen en bezit neemt van mijn wezen - als rover - die z’n naam nog moet planten op nog niet ontdekte stranden,…

Niet zelden trekken modderstromen van rottend vuil in kommer en kwel, meestal vrijgekomen, vanaf de hoge naar de lage kant, waar geur en hypokratie hun stinkende stempel drukken op de aangeboren afvalkuilen, waarmee overdaad stand houdt tot aan de marmeren zuilen van de door paal en perk gesterkte zwijgen, tot in de weggeworpen kudden…

De mensheid heeft haar parasol geplant, schaduw valt over een half verlichte wereld. De zon lekt over graven, tekens van ontmoetingen, mededogen gekerfd in stenen. Waar licht komt baden, rekken luie schaduwen tot een nieuwe dageraad. °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° uit de bundel: - Wie de zon ziet,mag het zeggen. -…

Wie het licht van de zon kan zien, draagt de kinderen van de wereld. We schieten gaten in de maan, waardoor onze eindigheid zal schijnen.…

Alweer zes maal klokje rond, daar sta ik dan, vertaal de beelden in de spiegels voor een venster waarin ik de jaarlijkse gestrooide bloesem vang, de herinneringen verdorren niet, door het leven niet verrekend, effenen ze hun voorgenomen spoor, al dan niet opgetekend door de wissel van het lot, spot met de wetten van de tijd, al is…

Niet te knuffelen en eenzame soort, verdwaald tussen de aardse dieren, z’n gram verhaald op hen, die hem geen kwaad kunnen doen en hem niet eens besnuffelen, in aard ver van elkaar afgewend, om zich met de vinger naar eenzelfde toegangspoort te richten.…

Mij terugtrekken, loslaten niet jouw bestaan te willen remmen, toe te zien hoe land en water zich scheidt, die elkaar nooit iets misgunnen, bewonder hoe jij de gekozen zeeën zal overzwemmen, tevredenheid overstemt het geluid van alle getijden. Niets gaat verloren wat niet meer is, wat we niet kunnen meedragen, komt in het zelf terug…

Je hebt op me vertrouwd, was de basis niet genoeg? Neem dan een nest van een karekiet, gebouwd met slik op stengels riet wat trilt en wankelt in haar evenwicht, maar breekt uiteindelijk niet, blijft over een solide fundament wat telt, onttrokken aan je blik, is dat alles wat je ziet?…

Droom op droom te bouwen, de wolven hebben de nacht gemerkt, wat eerst op zwarte holen leek, sloot zich op in een verbond als schapenwolken op de vlucht, verholen in het licht tot het duister en de geademde lucht geketend werd door list met de tong aan- gescherpt, verwerpt de zuivere wiel van geest en ziel, waaruit de vrije passie…

Hoe voort te gaan van twee die naast zichzelf bestaan, de grond splijt waar ze lopen, haastig,en is slechts een kleine stap van het omgewoelde pad, wat de ene is en de ander slechts mag hopen, naarstig zoekend zonder spijt, blijkt de afstand tussen hen niet ver, die zich in de soort herkend, verstoord de evolutie hun tred, wankelend…

Zo-even ontwaakte ik zo zacht, ik dacht dat ik kon zweven, waar eindigt de dag en begint de nacht tot hoever reikt mijn macht van leven? Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, zodat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in een wijde atmosfeer, aan de overzijde lonkt de altijd groene weide, beweeg ik het aangeboren lot heen en weer…

Overstroom me dan, dijk me in, weerleg de steen, zodat angst niet meer door dijken gutst, ween van angst door het woud van verbeeldingen heen, waarmee de kennis troebel wordt en de ziel weer openscheurt en je temperament verkleurt, en je de jaloezieën sluit voor de inwendige dageraad, verlaat het eeuwig klagende pad van onrust…

Waar heb ik het verloren, toen ik omkeek en vele jaren ouder was, vergeleek me toen ik werd geboren, ben ik levend dood of begint het pas een gedreven duel in een tweegevecht, lijken beiden helften even echt, waarvan de waarheid verder reikte dan het toekomstig pad, zocht naar de kwaal in het hof van Eden, maar wist niet wat, waarschijnlijk…

Gelaten in het wachten, van wie het stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, in met levenshouding getooide mist, verfrist de aangeboden beelden, wind verscheurt de in zout vervilte zee, verbleekt of kleurt de zon en maan, naar gelang ze verder of dichter bij ons staan, een belichaming van troost, stuwt levenskracht van de diepste…

Onszelf het kostbaarste, uit de hoogste creativiteit te geven, om de liefde te winnen, en mij te tillen uit de tijd, weggeschonken aan een ander en moeite kost om langs dezelfde omweg, zich kroont in onderscheid, niet het respect geslonken, en een voorspelling ingelost.…

Ik probeer je nog één keer te raken, als je achter mij zal staan en in een laatste vers jouw licht te vervolmaken, de essentie waarmee het laatste gat wordt gedicht in de voor ons aangewezen tijd, kan niet somber klinken of ongrijpbaar vederlicht om dan aan te vertrekken en bij gelegenheid weer a-priori af te leggen en elkaar…

Slijpt de nachten en de pennen van ieder uur, onthult de tijd op slijpers steen, omvat het drijvend vuur op verguld papier, omkrult de verzonnen dag en lijkt het gesluierd licht te zijn gedroogd, waarin de inkt in as gedoopt, als schrijvers stem en avontuur worden gedoogd in ongeduld, en in de heldere bron van de morgen nog…

Een dag is weer gekomen, de blik en de zee zijn weid, ik klim naar huis om verder te dromen, neem afscheid van het korzelig zand, het duin beknopt en de bijeen – geschreven schapen worden rozig vanuit het oosten, een roze meeuw die mij overstijgt, zwijgt wat in het slapen wordt verzwegen, de morgen haalt z’n netten op waarvan de mazen…

Je vraagt je af wat is het doel te zwemmen in kom,het geeft niet in welke richting die ik zwom, mijn kunstjes voor een gebogen ruit, las hoe vertekend de wereld was, na meerdere borrels in dat glas, verscholen onder de schubben van een vis,die niet meer weet hoe laat het is. Uit: "De wijzer slaat door" (pama)…

Kan nog steeds niet wennen, tijd gaat te vluchtig, vermijd dat ik blijf hangen, aan dit getij, te luchtig, onvoltooid, dragen kinderen hun zomerzon, getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van alle vragen, waarin ze de lasten moeten dragen, al de kleine mensen op de spitse tenen, stelen dansend het ongemaaide gras, verschenen…

Er hing een donkere hemel boven water, als forellen keken ze omhoog, gespiegeld zagen ze zich zwemmen in de diepte van een meer, de school bewoog als trage wolken naar het ginder van oud zeer, de lucht was grijs, passies glansen op de vinnen, als de zon verscheen, te zweven langs het lelieblad, waaronder een aantal onzichtbaar…