Netgedichten

netgedicht (nr. 26.678):

Doornen

Kan nog steeds niet wennen,
tijd gaat te vluchtig, vermijd
dat ik blijf hangen, aan dit getij,
te luchtig, onvoltooid, dragen
kinderen hun zomerzon, getooid
met gekleurde linten, geschetst in
aquarellen van alle vragen, waarin ze
de lasten moeten dragen, al de kleine
mensen op de spitse tenen, stelen
dansend het ongemaaide gras,
verschenen libellen over een gazon,
gedragen op hun glazen vleugels,
vertragend in het struikgewas, de
kousen in eerbaarheid gescheurd,
benen geschramd door doornen
van het tegenlicht, was de aarde
goed gedorst, was dit niet gebeurd
en tranen niet vermorst, zo wil
ik deze wereld niet kennen.