Netgedichten

netgedicht (nr. 27.071):

Muren van vergetelheid

Alweer zes maal klokje rond,
daar sta ik dan, vertaal de beelden
in de spiegels voor een venster
waarin ik de jaarlijkse gestrooide
bloesem vang, de herinneringen
verdorren niet, door het leven
niet verrekend, effenen ze hun
voorgenomen spoor, al dan niet
opgetekend door de wissel van
het lot, spot met de wetten van
de tijd, al is die krap gemeten
in een volgende stap, sloopt de
muren van de vergetelheid, mijn
eigen eindoordeel tegemoet.