Netgedichten

netgedicht (nr. 26.880):

Navelstaren

Overstroom me dan,
dijk me in, weerleg de
steen, zodat angst niet
meer door dijken gutst,
ween van angst door het
woud van verbeeldingen
heen, waarmee de kennis
troebel wordt en de ziel
weer openscheurt en je
temperament verkleurt,
en je de jaloezieën sluit voor
de inwendige dageraad,
verlaat het eeuwig klagende
pad van onrust, kantel
molenstenen over putten en
bemalen bronnen, die vol
onmachtig vuur zitten en
volg de gedurige wolken,
staar je niet blind op ogen
die niet kunnen zien.