Alle inzendingen van Pama

Onze nood doorspekt met oude symboliek in nieuwe zakken, telkens met een steeds hoger bod, opgesloten in één unieke code, een jachtige tred naar een beursgang, Winst en verlies beland in eb en vloed, een ironisch mechanisme, opent zich en weer sluit met het mes tussen de tanden, een garnaal vangt spiering tot aan de hongerigste Orka…

Ik heb niet veel nodig om leeg te zijn, het noodzakelijke is gelukkig weinig, de zonnespiegeling is vol genoeg, ogenschijnlijk geen rimpels voor de boeg, des te meer te kijken vanuit een tolerant gevoel vanuit het niets waarin ik moeiteloos in onderga, alhoewel daarvoor staat het doel niet garant. mijn vergezicht vertaalt het blauw…

Wat we niet hebben, daar blijven we naar gissen, al lijkt het missen heviger dan wat we gehad konden hebben, als ..! gedroomde ideeën pronken naar gehechtheid te lonken, wat bedoeld werd in deelbaarheid, proclamatie van verbeeldingen met de nog te werven dingen, in spijt te wissen en waarover maar te zwijgen, associaties mondiaal…

Uit het oerwoud van twijfel rijgt zich aaneen in het collectieve zwijgen, maskerade die meer leert over de gedreven kwantitatieve vervlakking van de werkelijkheid waarin de wereld zich herkent, die synthese als levende bewijs dat de hersenen slechts een weefsel is met uiteen lopende gedachten waarin de consumptie is verdwaald,…

Door een wereldse oogopslag, ontblote handen de kansen tellen maar altijd doorslaan de andere kant, waar de dove netels, onverwoestbaar blijken in hun soort, waar oudste wetten in emotie zich herhalen, zittend op de blaren van onzin die kritiekloos wordt aangenomen, de willekeur herboren wordt tussen de rails van geboorte tot de dood…

Uit de aardse kleur van je ogen lees ik de geaardheid van je ziel elke gespannen vezel wilde het waarop mijn ongetemde genot kan bogen, uit lichamelijkheid ontdaan van iedere willekeur, uit het wiel van overgave, niet door vanzelfsprekendheid uit de mond en over lippen inhaleer ik je uitnodiging, stil zwijgend zonder voorkennis,…

Gedachten fladderen af en aan likken verse wonden in het licht van een bleke maan, verkeer jengelt in de straat, blikken dromen verpakt in monotone regelmaat, maant ongewassen licht tot nog groter spoed, ontneemt de eerste stap de prille moed, wordt energie vermorst, voorbij de dagelijkse kost, wanneer de nachtdraak zich met irreële…

Leg nu ook af waarachter de wereld te voorschijn komt In de schemering van dagen de verlossende toon van het wentelende woord in de zomen van begrip genaaid. Iedere waarde werd een ding, in iedere zin die ons toekwam in korrels zand opgegaan, toen de vloed onverhoeds binnenviel ieder woord dat werd gewogen stom werd tot beider verboden…

Het zachte verlangen naar jou is groot, het weegt veel lichter dan de dood een rijk gevulde mand van overvloed, eens lispelende beek baant zich door mijn bloed, als mijn gedachten zich hebben neergevlijd, je blijft de bladwijzer van mijn levens encyclopedie, een onvoltooide symfonie, z’n toon verspreid tot in de onvoorziene eeuwigheid…

Een universeel gegeven het tikt weg zonder de juiste inhoud te beleven elk individueel wezen vult z’n eigen geleefde deel, abstractie in pragmatiek of emotioneel de toe gemeten tijd het verleidt tot inzicht en uitzicht, om in het goede te overleven, al zijn we draad even kwijt niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik buiten onze gedachten…

Mijn uitkijktoren, mijn vertrouwende plek torent hoog boven de vloedlijn van het strand om de wereld te aanschouwen . maagdelijkheid de door meeuwen bezongen schoonheid van gedachten, geringd door vrijheid van het land onafhankelijk als het water van de zee uitnodiging voor iedereen tot het minnekozen, de liefde met de poëzie te bedrijven…

Dagen met dekens grijs geschilderd, het pallet met bakkebaarden in gebroken wit gestemd de zon hangt aan en in de touwen van het balkon te vroeg uitgerold te reiken tot over de horizon een wolkje adem verwoordt een levende aanwezigheid maakt het vormloze zichtbaar in een eigen tint, stil verbonden raakt in de compleetheid van een kind wat…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld. het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld. het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw…

Ik kom haar ruimte binnen vlak voor haar vertrek, voorzichtig om af te dalen in haar zelf gekozen eeuw, zo stil, licht als sneeuw op sneeuw, liggen handen op het smetteloze linnen, we zwijgen, ongeopende vuisten om niet hoeven los te laten, strijdbaar is gestreden een glimlach strijkt over het gesteven laken, het rusteloze…

Naderende onweersbuien die emoties verwoorden in de wisselende beleving van het ongewisse, verregende verten, verstomde beeldflarden, lui verstrengeld, het individu is niet te onderscheiden in de spiegeling van gedachten, schaduwen brengt ons dichter en weer verder van elkaar, onder de maskerade van de maan maakt de kuisheid lichter…

Hij vertrok als optimist in het stuifmeel van z’n rusteloze gedachtegoed, op de rode loper zover de zijn wereld reikt maar nog nergens leek te kiemen, in het oude spoor waarmee hij de horizon bestreek hij vertrouwde de boodschap en de richting niet, alleen de liefde en de zon bleken onafhankelijk en echt, al werden hun velden kort…

De tijd komt mij nader toe in mijn onnadenkendheid, ongelijke taal ruist door alles heen kruist degens in het aanbod van ideologieën maken ons doorzichtig, het onbenoemd geheim huist tussen aarde en de zon, hoop lijkt soms hol, geeft de honing soms de smaak van azijn, vooroordeel en mythen rijken tot mijn kruin anderen vlochten wortels…

In de herfst schuilt de vrouwelijkheid, winters heersen oude mannen, in de lentes lonken vlinders onbevangen, ik ben in de zomer tot alles weer bereid, als schaduw en het licht elkaar weer ontvangen, het levensbit verlost van het opgekropt verlangen, verenigd uit silhouetten vanuit het verleden, want er bestaat geen verlies aan tijd.…

Worden de zintuigen dood geboren, licht verzonken in lege ogen, ontstaat geen beeld om het leven aan te leren, zijn de sterren uit de nacht gekropen. Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de klei om de wereld op te beuren, hoop volgt kleine stapjes haar eigen levenspad in de zwartste gaten om hun doodsstrijd te betreuren…

Vriend, gezel die meer en minder dan de vrouw voor anderen toegewijd voor mij als minnares, tevens vermetel kind, haar levensles, onafhankelijk en wijzer en jonger maar altijd van dezelfde tijd. Trooster om getroost te worden vernieuwend en verleggen in loyaliteit van een temperament zonder rivaliteit, schoonheid in soberheid voorbereidt…

Wie nog tranen over heeft zal zich daar tegen moet weren, of opgaan in een bodemloze wereldzee, waarop zwarte zwanen zich laten wiegelen met de sterren mee. Als beleven kijken is, te wijken voor alles in het nietig menselijk stof, geen pakkende gelijkenis en worden ideeën snel geschiedenis, verleer me in alles te spiegelen Verwen…

De eerste ontmoeting lag als een borreling als rusteloos zaad in een vruchtbare akker te rijpen met de onbewezen wetenschap in de beslotenheid van het onvoorwaardelijke dat we in ongemeten tijd in het eerste aanzicht beter zouden begrijpen dat het kiemt uit de overlevering van leed uit alle onmogelijkheden, die uit zuivere aarde hun…

Gegoten in dons vingertoppen vertraagd zichtbaar bewegende contouren associaties in het wezen van de huid in rillingen zonder koorts diagonalen over de tong die schrijden over de treden van de ruggengraat hoop leidt ons over de levenstrap, in de lichtheid van de bron, een geconditioneerde odyssee door de hersenen van mildheid,…

De augustus-zon raakt de haartjes in je hals, daarachter rollen paarse schaduwen eindeloze lopers voor ons uit, terwijl ik je spoor nauwelijks volgen kan, wat over het inzicht van de horizon reikt geen woord over beide lippen, alleen zichtbaar op de tere huid, tinteling tot in het bot, plekje ingeruimd in ons heelal, hemel vol nectar…

Verzamelt in de levensloop het zilt van jaren, van het mededogen, los van valse hoop in een briljante tocht op zoek naar eilanden van de zon, alleen door tijd bemant, troost te vinden in de vriendschappen te schuilen in het het hunkerende bloed, wat op het manifest van lijf en leed geschreven, bleven we aan elkaar…

Door de boog van de schepping aan te spannen sluist het beeld van gisteren door het innerlijke oog. Raakt z’n pijl de roos van licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in de nog lopende era, We zijn een theater van geluid, souffleurs van het heden, zo stellen we ons zichzelf voor als stem uit een glorierijk verleden Het publiek…

Het begin is tevens het eindpunt ik hoor in de groeven mensen krijsen nergens wordt een rustpunt gegund, tegenstelling als nooit te voren, het zwartst zwart van fluwelen tijd tot dat in het duister is versleten, de meningen in de wereld draven door details worden in herhaling verdraaid, het zuiverste moment van oorsprong, het eerste…

Beeldvorming als geheel ieder deel blijft in essentie individueel, droombeeld die een eigen wereld beslaat gevoel in ontijdigheid verpakt waardoor een wederkerige gevoelsmatigheid ontstaat, ver van het fysieke ongemak de perfectie van alleen het visuele oogcontact tot zij de wimpers sluit, vlinder die haar vleugels vouwt en…

Naarmate ik grijzer word, blijft wat mij drijft in scheppende bewoordingen begaan uit liefde en nood, hoe gekker hoe fraaier, wat geen afstand tot de inhoud bood tot het oordeel valt in de carrousel van spiegels waarin je ongevraagd ouder wordt, in vliedende teksten tot aan het marginale tijdstip van de dood, wederkerend spel zo…