Alle inzendingen van Pieter

Van de bemantelde nacht daalt een ijskoud paard; de ruiter voorovergebogen houdt zich in de stijgbeugels staande, het jagend ros hinnikend in de bijtende lucht aan een rinkelend bit van sterren. De hoeven staan scherp op het beijzeld raam, een kronkelende vaart, dichte lagen star gekrompen tot grote witte sterren, overrompeld…

Een maan bleek en vol ligt in een wijde haven, waar ze niet keert, ons de tijd verleert. Gegroeid ongehavend aan de aarde, zwijgend volmaakt ver buiten een vast begrip. Stil broedt de schijf ongewijzigd op hetzelfde plan. De aarde stil zwaar mag het dragen, dankbaar onder koele glans over bomen daken, van de voltooide cirkel,…

Een lage zon over de betonweg houdt rijen wachtende auto’s vast, onderweg met fel brandende ramen. Reizigers binnenin wachten onontkoombaar in het dalend licht, hun richtingsdoel verloren, laten ze traag de nek beschijnen, voelen in onwillige overgave de tijdelijkheid schrijnen. Van omkranste wolken vallen nog enkele stralen, achteloos glijdend…

Madrid, 5 december 2005 De rijmpiet was eens op vakantie Dus vraag ik de lezer om clemantie. Het rijmen gaat me niet goed af Dit vers wordt dus beslist een saf. Maar goed, we gaan dus maar beginnen We zullen ons eens wat in gaan spinnen. Er was eens in vervlogen tijden, Een bisschop, menslievend als geen twijde. Hij liep daar rond met staf…

Liefde versier mij eens Laat eens van je horen Hou mij eens stevig vast Ik kijk naar de hemel en ik denk Laat de sterren mij nou eens omarmen Want ik heb het soms zo koud Ik wil naar de zee kijken En ik wil de golven golvend over mij heen Om de liefde te voelen van de aarde Laat me niet alleen Met deze ingewikkelde mensen Kan God geen…

ik heb weer niet opgelet en over me heen laten lopen en je voelt je geplet sommige mensen doen dit vrij makkelijk zonder na te denken kunnen ze zo je krenken hebben ze dan geen gevoel ik bedoel kijk eerst naar jezelf en dan naar ander dat zouden veel mensen moeten doen!…

de dag is aangeroerd boven de huizen drijven natte ijzeren wolken op straat gaan auto’s aan een onzichtbaar snoer gedreven niet spreken het is al benoemd het gaan regelmatig overslaan van een spatie stilte en dan de vloed van grommend geroes donkere ramen weerspiegelen het verloop alleen gestoord door studenten in een rondvaartboot…

het gevaar loert de stap is dichterbij je springt al schreeuwend naar beneden je valt en staat op komt er nog een grotere afstand tussen waar je staat en de oppervlakte je twijfelt en weet niet of je springen wilt in het diepe die je alweer ziet toch maar doen of veilig stilstaan en genieten van het moment Angst.....…

in de boom zwerven krijsende spreeuwen van tak naar tak door het wijd gespreide huis waar ze wonen opgenomen in een verward gesprek over het uitgesteld vertrek dan als na een schot stort de trillende wolk vleugels los een zwarte vlaag scheert over laag na laag zwenken formaties smal breed elkaar opdelend overvleugelen ver weg vliegen…

schepen die op de Elbe varen dragen de kop in de golf het zwarte schip dat laag op het water ligt het hele ruim bevracht meeberekend maar opgegaan schijnbaar van het doel ontslagen op de wijde baan het murmelend spoor dat luisterend aan boord meeloopt van het begin gebogen maar aan het eind weer gesloten boten schuiven langs…

geschaard aan een groene tafel ver van wereldse roes graast het vee traag vertrouwd onder een hemel die hen behoudt het land waar ze zijn gevoed met eendracht van zware lijven het vee kent geen haast gras groeit als wolken glijden ze bewaren het evenwicht tussen beide.…

je kijkt naar me je ontwijkt me en ik zie in de spiegel wat jij niet wil zien mij namelijk het komt hard aan die scherven van het verleden ik probeerde te praten maar jij hield meer van loslaten stilletjes laat ik je los....…

donder wentelt het mes op de wetsteen flikkert de wolk gedrenkt in voorgevoel van wat wordt voorgeschreven onder het soepel buigend lemmet keert een witte siddering runentekens heet staal ritst aan de donkere hemel voorteken dat de aarde moet lezen het brengt een kentering aan de lauwe adem van de avond het schrift scheurt…

het is tijd dat het tij keert ik heb weer veel geleerd de stenen die mij lieten zakken naar de grond zijn weg ik brul het uit naar jou en de rest kijk mij dan gaan mijn gezicht die tanden en die blik zo scherp als een mes nu is het mijn regie en niet de jouwe maar het wachten was het waard ik ga voorwaarts met een frisse wind nu…

zomers klokt de taille van haar rok op lome tast golft de omslag zonnige taf de rechte rug is rustplaats voor het lange haar ze voert een hondje aan de lijn als nietig tegenwicht van wat deze zomer is ze gaat door naar de zon de enkels vlechten op het keerpunt van de rok een tip wit secuur ze loopt zeker licht alsof ze beschikt…

ik reisde naar de eilanden blind stof aan de voet over geschakelde vlekken aarde kwam daglicht mij tegemoet langs de hele horizon werd het licht gespleten door kreten van meeuwen aandachtig bestudeerde ik de omtrek een gekartelde inham de los lopende lus van een wegbuigende kust en als genadige inval de witte rand van het strand…

ik was verloren in de ogen die mij aankeken als ik gek word, Word dan net zo gek als ik die naar jou verlangde die nacht dansen en zoenen dat we deden het was de hemel en de aarde ineen een explosie van prikkelingen die mijn hart sneller liet gaan vertel me waarom het zo snel ging de nacht waarin we dansten het was kort maar krachtig…

liefde kent en soms ontkent door gevolgen van het verleden maar ik gun iedereen dat unieke present liefde maakt je blind maar slechtziend is ook goed zolang je maar je weg niet kwijtraakt en jezelf vind liefde maakt kapot en soms heeft het tijd nodig dat het helen moet dat doet je goed…

ANNA HARTWIGINA PRUIJSSENAAR geboren 27 juli 1770, gehuwd 24 juli 1791, gestorven aan de kinderziekte 29 maart 1792 en van onze dochter geboren 29 maart 1792, gestorven 31 maart 1792, begraven met hare moeder 2 april 1792 o Teergeliefde en vroegverloren Vrouw! Om wier bezit ik alles gaarne geven, En willig goud en glorie offren zou…

zon op de kademuur verbindt een schaduw kort van oponthoud in lichte schalen de trap afdalend zonder bepaalde tijd wiegt het water blinde lichtvlekken zeilen op een zucht over ronde bogen van de brug hoe ver kun je doordringen in de zon een zwervend leven vol warmte voor een ogenblik verzadigd weven glinsterende draden passanten rusten…

je zet je koptelefoon op in gedachten verzonken de muziek weet je te vangen in de trance van je emoties je hebt moeilijke tijden gehad en je weet het komt goed de muziek op zijn hardst je proeft een vleugje van ontspanning je weet alles veranderd per seconde, elke dag net als de ritme van de muziek…

het kerkhof van grijze steen ligt verloren in een veld koren hier is het hele dorp aangeland in een voeg van het landschap ergens langs de wegkant een stille straat loopt voor eeuwigheid tussen graven van bewoners die tijdens hun leven wel of niet hebben geleden met kapellen en pinakels smal op de ruimte bemeten zo’n plaats waar de tijd…

de oude gevels hebben het licht gereefd een dag geleefd terug van de uitreis zijn zware zeilen gestreken neergelaten aan een verlaten rede een smalle gracht meert donker af schemer schommelt op de kade het spiegelbeeld van een boot wordt gedragen over de romp rimpelt water hier wordt niet meer gewoond of verhuisd uit nissen…

mooi hé, mijn ouders die twee waar ik vandaan kom hoe ze me begrijpen en soms totaal niet zie je ze goh, wat een leuk stel soms moeilijk, soms ingewikkeld de relatie tussen hen en mij kijk eens, hoe mooi ze bij elkaar zijn de ander anders dan de ander maar toch bij elkaar ik ben blij met ze hoe ze mij steunen in goede tijden en…

donkere hal nacht bedekt de aarde door het schijnsel van een lamp wolkt adem van mannen die wachten op trage seconden kort door een explosie ontbonden stort de troep uit de benarde ruimte in het zwarte blok duister langzaam klaart de verste rand over een wijde baan trekken schaatsers groepen lossen van trossen schuiven zon aan de…

de zee kwam als een rimpelend vel naar het strand toe glijden mantels dekten momenten gedachten sloegen over het talmen een lange golf de zee vloeide uit de open ruimte van de hemel zee veegde tijd aan plooide die tot ruisende ogenblikken geduldig uitlopend in dunne zomen de zee kwam met diepe kalmte van overtolligheid naar het strand toe…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

Een leegheid... dat is wat er is er is een leegheid in mijn hoofd een galmend en hol echoënd gebonk niets is zinnig, alles is verdoofd witstarend het papierlijk oppervlak geen indicatie van iets wat iets belooft geen woordregels die vanzelf ontstaan Ooit werd elk gedicht gemakkelijk ontroofd aan de hersenspinsels van mijn brein met het grootste…

de wijzer volgt traag een vaste baan hoog tipt de klok de tijd aan een aanstromende trap licht een man uit het gat van het perron het zonnig carillon dringt door de ijzeren kap van het station reizigers wachten naast hun bagage gedachten weggestopt in een plastic tas hijskranen hebben het werk afgebouwd de hele dag is aan god…

we hebben echt een leuke tijd gehad misschien niet zo veel als we hadden bedacht we waren boos op elkaar door miscommunicatie weg was onze vriendschappelijke relatie mooie tijden maar verleden tijden waar ik soms met mijn gedachten aan terugdacht het is gebeurd, de pret is over maar ik heb verschrikkelijk genoten langzamer zeker het…