Alle inzendingen van Rob van Tol

Anders dan eerder in verlangen komen de jaren gestaag op gang, onvermijdelijk verloopt het leven met tussendoor onzekerheden, een onaanraakbaar waarmerk schemert haar beloften door bij het ochtendgloren, haar zingeving heeft geen maatglas nodig voor het zichtbaar worden van verbintenissen met een kostbaar blijvend heden.…

verloren strijd, bezinning of verdrinking? Kritische noten wachten al lang om dure misstanden te kraken, wij drijven de ultieme prijs van ondergaande zon en aarde op met inkleuren zonder schaamte. Zolang de aarde ons warm laat draaien en wij haar trachten te doorgronden beter niet aan haar kern geraken want het verschil zit daarbuiten…

Nu de dagen korter of langer daar niet meer toe doen, wint een andere betekenis.. niet een voorbijgaande overgang maar de allesomvattende bezieling, die haar en ons leven heeft verruimd met geluk ondanks tegenslagen, nu zonder pijn en strijd naar rust in vrede.…

Vanuit ons verleden kleurt alles rijk hoe ik jou heb gezien, een verloren geraakt juweel omgeven door bemind groen met daaronder de kleuren van toen, ik bewonderde je aanblik meteen op het eerste gezicht, echter niet de gesloten luiken die jij mij gunde nadien.…

De nacht kleurt het verlangen Voorbij het purperen avondrood, Een bootje draait en danst Op golven net een slag te groot Driftig manoeuvrerend Raakt het nodeloos in nood, Geluk eerder nog verterend Nu met schrik beroofd van De laatste meedeinende golf, Op verlangens na verdronken.…

De avondzon verdwijnt langzaam aan de flanken staan loten met de jaren stevig verankerd rond een weerbarstig bastion haar schemer twinkelingen in half blind geworden ogen verraden een pittig karakter een lang uitgebloeide boom ontfermt zich nu (stok)stoïcijns over rijp gegroeide vruchten.. vier maal vruchtdragend, vijf maal smaakvol…

Door nevelflarden omgeven met opkomende zon uit het verleden komen beelden van een gelukkige jeugd, herinneringen aan weelde Een beschreven blad dwarrelt om zijn bestaan, echter meer ruimte brengt ook onzekerheden wanneer het vraagt om houvast los te laten Bomen omgaven mijn ouderlijk huis, in onze tuin liepen kronkelpaden vol met bladeren…

De verandering is merkbaar aangebroken, een zachte sluier van onaantastbaar goud ontspiegelt alles wat aan liefde zo hard in mijn gezicht werd teruggekaatst ik verloor aan kracht de kwinkslagen, aan diepte jouw schier onmetelijke lach aan hoop jouw neergeslagen ogen het blindelings vertrouwen dat ontbrak.. de ruïnestenen op het uitgelopen…

Gevangen zijn in vrijheid kan haar inwoners niet bevrijden de stad begroet, verdrinkt ons in verloren gewaande stromen.. adembenemend als je bent verstommen wij bij jouw oevers een overdaad aan dubbele glazen glanzen het water rafelig uiteen, zo stroomt de aloude Maas licht beneveld en gestaag verder, ons voorbij met weemoed naar het…

De nacht ademt licht, Columbus dagen van weleer in beeldende kunst terugzien zorgen voor een herleving.. het geluid van ons zwijgen kan niet ongehoord blijven, balancerend op het verweerde koord doet zij onze vriendschap natrillen, Jij nog altijd dichtbij in Amerika ik hier verder weg in Holland hebben onze eigen horizon.. een zachte…

Verwacht geen winkelstraten, drukte blijft daar in het midden, tevreden zijn de mensen.. gebleven ja zij begroeten elkaar, vertellen hun belevingen met Brabantse tongval en vernipsen zo hun tijd bij de Gouden Leeuw met haar vertrouwde klanten zo streekgebonden, zo grenzeloos wijd deelt men een gemeenschappelijk gebruik van kostbare eenvoud…

de Stadhouderspoort daarentegen verloor zijn spindraden, boven het sleutelgat naar vroegere tijden waar hoffelijkheid naast de vijver het alledaagse leven bepaalde in met trams gevulde straten, de diender straalt gezag uit, hield met beide armen op de rug stand bij het beeld Koning Willem II het nostalgisch aanzien werpt geen vuil op…

Hoe kan het nu verwelkt zijn? het zacht lentegroen omfloerst met geluk kleurde nog prachtig in jouw ogen.. daar in de bloesem weilanden de oude knoestige laan door jong geliefden betreden was voor ons passievol moment te kort en onnodig geknot, een buizerd verscheen zweefde minzaam mee, echter niet om geliefden te volgen.. want…

Op het grote marktplein dragen geluiden wolken van licht, de Laurenskerk zwijgt, een winterhoorn schalt verder van de standvastige toren en dichter bij de mensen ogen de straatklinkers verlaten hun aandacht krimpt, zij laat zich ook niet vragen op een mee wapperend doek Rotterdam dompelt zijn vreemdgangers om vrij hun eigen weg te gaan…

Waar liefde verschaalt tot glorie aan gelukkige jaren.. vernauwen zich doorgaans de paden, herinneringen, ja de gedachten die het bewustzijn besprenkelen, nog altijd enthousiasme opwekken tegelijkertijd broos in werkelijkheid zijn, verbeelden oneindige luchten die wij ooit bewonderden, ontdaan van slaap en met dauw benevelde ogen.…

Ik vraag mij af... Mag ons ‘zomer tijdloos' verleden de klokken verder terugdraaien, haar vergeten tijd in beleving een stille nagalm laten krijgen.. twee torens gevangen in het licht vinden elkaar achter dikke muren aangetast door teloorgang van binnenuit met hoop aan ketenen gebonden, hun wereld is veranderd maar nog altijd onverdeeld…

De Maas blijft doorstromen, het water gaat haar eigen gang keert een laag zelfbeeld om naar herwonnen kracht.. Ik zie trotse schippers en hun historische boten In de oude haven liggen, masten vol scheepstouw dragen een collectief lichtsnoer doen het erfgoed belichten, verenigd met Rotterdam.. de torens aan de havenkant wedijveren…

Onder de rook van Philip Morris dwaalt een smeulend vuur, geur van vervlogen jaren.. stuwt verlangen en drift aan het langste eind te branden beiden wakkeren de hoop aan, echter het water noch het vuur komen tot aan hun droge lippen, schone lucht en een niet verloren wal zorgen voor verademing langs haar boszoom, De Peperbus overziet…

Rondom een loods in Rotterdam ademt de kade half rokerig eenzelfde Fenix sfeer als San Francisco, het terrein braakt geuren uit van een mix met urban overgoten spijzen die je aan de haven kan wegspoelen met twee dozijn aan keuzes van stoere brouwsels.. bezoekers worden zo van hun laatste reserves gekaapt, 't laat het leven vrijuit…

Zij schudt het leven, blaast voor even zichtbaar kleur op de wangen van het lage land.. de storm raast voorbij tilt onze kussen in de nacht naar almaar hogere sferen.. de spanning is gedaan zij is gaan liggen, de avond zucht na.…

Met indrukken groot in aantallen bleven ze uit de lucht vallen, daar kwam naar het zicht geen einde aan het begin van een rustgevende avond.. het naakt van hun lichamen in ruige veren gestoken, met pluimen hoog en warm langs rietstengels omsloten.. in verlangen dichter bij elkaar een plek om samen te schuilen uit de benauwende drukte…

Ja wat zal ik er bij denken een dag blij om vader te zijn? zeker weten.. elke dag weer, wel deze dag is speciaal bedacht om daar eens bij stil te staan.. al blijft het vandaag misschien wel vier keer stil ik zal blijven gedenken mijn eigen vader hij is er al lang niet meer..…

De wereld oogt veel te druk in een wenk kan ze je verbazen bekoringen springen in 't oog laten zintuigen overuren draaien.. maar kunnen je ook zomaar verlaten ogen die zien, speuren rond en kijken om naar het hart dat langzaam weer open bloeit, de vele gelukkige jaren achter mij laten meer nog in het verschiet.…

Geluk resoneert nou eenmaal grillig haar aanschijn straalt verlangen uit.. meer ingetogen dan met vooruitziende blik schemert zij licht bij de nacht, verscheidenheid ligt besloten, in de geborgenheid van gedachten een teder begin daagt haar karakter uit warm en wild, weerbarstig als altijd haar mond zacht toegeknepen, ontembaar haar sprekende…

Borstels losjes opgetrokken, weelderig als ongeslagen touw een wereld vol met bezigheden lang verwijderd van gebleven, hij telt zijn zegeningen niet de eenzame momenten van buitengesloten zijn, van veranderingen die kwamen voor een zonderling dubbel met glazen, alléén hartstocht kent zijn geheimen die anderen hem nooit zullen vragen…

Het is rustig om mij heen alleen jij hebt zicht op meer 'k zie je ogen door glazen een beetje wazig, vind ik fijn verder door de nacht, almaar vooruit terwijl ik alleen met het verleden vrij volgen jouw wegen het nieuwe leven die ook ik zo graag bemin het is al laat, ontmoet jouw echo zij weerklinkt in mij, zal niet voor niks zijn.…

De avond verzacht onze gevoelens indrukken en beleving vinden elkaar, onbevangen kijken we omhoog.. kijk de lucht daarboven pakt samen gewikkeld in vele lagen als een Babylonische toren, een redder in nood groeit ze naar opnieuw geboren, met overgave geworpen in je schoot, het vuur in jouw ogen nog lang niet gedoofd wakkert het ritueel…

Hoopvol zoek je.. houvast, aan de buitenkant schittert het leven een verstild moment, prachtig weergegeven.. onvervuld verlangen zo transparant, een bleekroze stengel buigt omhoog vleugels ingehouden komen op adem, hebben de kracht om vrij te zijn, 'ik ben lief' van binnenuit gedragen, ogen glanzen mild, spreken geborgen pijn, je bent…

Het bestaat nog in Nederland, meeuwen die krijsen om wat is, impressies vol blijvende indrukken een vlag wordt gehesen, de wereld lonkt.. Het water dat een toevlucht neemt, bevangen lijkt door eigen spiegelbeelden, blinkt terwijl het voorbij stroomt, dan plots voor even weer verdwenen naar buitengaats haar eigen horizon.. Verslingerd…

Haar gezicht raakt aan haar blikken gewend, verweerd en allesbehalve eenkennig verzuchten de schaduwen hun daglicht, blinken tranen het roestbruin zacht. Strak gespannen, lippen vastberaden om de plooien, de netten van het ongemak in onmogelijke samenhang te steunen.. voor visvangst en eeuwenoude specerijen, proeven zij met bijna niks…