Alle inzendingen van Roel van Rijswijk

Winterse hellewind waait in wankele gedachten. Waanzin als waterdruppels, zachtjes tikkend, wachtend op een einde aan de leegte. Daar wast de duivelse wezel zijn handen in maagdelijk witte onschuld. Terwijl de dronken wijven de eenzaamheid wegwuiven als ware het een vissersboot in winterse hellewind.…

Van ver ontwaart hij, ontwart hij verlangen en werkelijkheid: schoonheid; esthetische vrucht van lieflijke godenhand die, tussen huizenhoge golf en land, eb en vloed op haar wachten laat, terwijl ze tot haar knieën in het onbeweeglijk water baadt.…

Trommelaar, door zijn fanfare rechts ingehaald, drukt zijn vers aangegroeide aambeien op de koude stoeprand terwijl hij, begeleid door tromgeroffel zucht en steunt, kreunt ook, over een nodeloze leegte, een tranentrekkende echo van eenzaamheid die zijn trommel niet compenseren kan. ‘Een eenmansfanfare is geen fanfare. Het is een hellegang…

Meisje aan haar haar getrokken uitgefloten en ondersteboven weggezet, blikt terug op de dagen die nog zorgeloos waren en zegt stem, na stem, na stem gedag.…

Moederlief heeft het net geslepen trancheermes klaargelegd. Schone glazen op ongebruikt tafellinnen. Nieuwe papa komt zondag het vlees snijden.…

“De winter komt terug.” hoort hij de weerdame in rode jurk hem welhaast plagend toeroepen. En meer nog dan de zon en de eerste lentebloemen, meer ook dan de lieflijkheid van de eerste plukken groen, mist hij Jan Pelleboer die –weer of geen weer- zon, regen en sneeuw altijd in zwart-wit voorspelde.…

Dat kleine hokje, kak aan de muren, daar voelt hij zich thuis. Op afstand een kassière die als hij haar lief aankijkt -zonder om haar muts te lachen- een schone rol toiletpapier geeft. Maar daar, in stilte op de pot gezeten, is hij alleen met het geluid van dagjesmensen tot nachtburgemeesters die hun veelal onbenutte gezinsauto geconcentreerd…

Omdat je pas mist met je lief in zicht en droomt van zaken die levenloos en zonder ziel zijn gebleven -een donderwolk boven berg nog daargelaten- daarom is het op dagen als deze eigenlijk altijd makkelijk praten. Als een kop in een gratis krant, noem het metro; noem het spits, die je tijdens treinen hebt genomen je iets vraagt in de trant…

Dromen als flarden fladderen langs spoor en weg. Liefdevolle echtgenoot nog voor het eten door lust en argeloze lief bezeten. Haren plakkerig in nieuwe cabrio als hij droommeisje stelen gaat. En voor het eten met meisjelief op de vlucht slaat. Als op de drum.…

Als alle dagen, maandag tot maandag, het credo 'Dag van de Waarheid' dragen, is het beter toeven in een leugen.…

Vader verzucht, in wolkendek gelegen, hoe zijn kinderen al jaren zijn huis niet konden vinden, terwijl hij vol van vluchtige irritatie een schouwspel van treurnis, met zijn zonen een-na-een op de voorste rij, gadeslaat. Nu is het te laat.…

Kind op één been met wind verdwenen. Violen die maat aan geven, voor communistische ideeën nog voor het breken van de zomer ter dood gebracht. Het kind als oude man tranen vol weemoedig verlangen; de foto’s van zijn hinken in zijn hand. De wind in wuivende pluimen gras verscholen. Hij lacht.…

Of ze durft te springen, durft ze hem te vragen. Haar ogen op een kloof gericht, haar handen op de rotsen. Ronddraaiend zand dat wind en zon niet lijkt te vrezen. Zo leest de schepper tekens in het zand. Met ingehouden adem wacht de koning op haar springen. Als zij aan hem vraagt, Of ze durft te springen.…

Dartel, lang als lief en liever langer nog. Als de klok zijn slagen telt grijpen de seconden om zich heen in een zweem van zweet en lange benen. Weent de dromer gelaten om bloemen die de knop verlaten, water langs vazenhals, als zwanenhals, op plastic tafelkleed. Vraagt hij wat weemoedig of hij liefde heten mag. Heter nu dan toen…

Laaghangende zon steekt zich door wolkendek. De klinkers lachen, glimmen. Kussen nat, lakens nat van zweterige lichamen die zuchtend en draaiend in elkaar passen. De stralen poetsen, een voor een, de sterren uit de lucht. En als platendraaier zijn hakken licht is de eerste mus of merel al te horen. In foetushouding wederboren.…

Been aan been en dan daar, over elkaar heen geslagen, de zon die dwingend door haar haren prikt. Snikkende bomen die rij aan rij het spel van wederzijds genoegen gadeslaan. Een pad gaat als in een doolhof nergens heen. Spillebeen. En zijn hart roept vol verlangen haar naam. De echo sterft langzaam in de nacht. En dan haar prachtige ogen…

Zoals ze speels haar rode schoentjes draagt, lieflijk. Het doet een mens aan huppelen denken. Doet een mens huppelen. De haren langs haar oor, of gewoon in haar gezicht. Een streepjesblouse die dromen maakt. De manier dat zij haar water drinkt. Maar uiteindelijk steeds weer haar rode schoentjes.…

Lacht zijn tanden bloot, maar in het diepste van zijn geest gevangen is hij al evenzeer zo bang en troosteloos; zacht in niets verdwenen. Zij nam de sleutels net als de benen. Gooide daar nog haren in een tas.…

Tuinman handen in mos groene dagen dromend van geel en wit zit terneergeslagen in een boek gedoken een zachte, lieve, gedachte aan heupwiegen en bladernat. Zingt met duivelsverzen tot een ongenoemde goddelijke schoonheid die hij, vanwege tijdsverschil, niet bellen mag. Regen maakt de paden nat. De tuinman zat.…

Rode wijn met thee geschonken. Dronkenman met laag verzet. Harten die om deuren buigen. Cognac, nodeloos, koud gezet. 'Draag je mijn stukken?', hoort hij vragen. Onderwijl zijn ogen nat. Druppels langs een glas, een fles die ooit veel voller was. Dan in de verte, een waardeloos kermen, kreunen, dat met wijn en thee langs lege kelen schraapt…

Te laat verlaten. Met haar handen in mijn haar nog, kleverig als pasta. Akkoord na akkoord, aangeslagen. En terwijl ze wegsluipt, mijn hart als opbrengst welhaast onzichtbaar onder haar trui verborgen, sis ik haar zachtjes na: ‘verlaat me niet.’ Het is te laat.…

Snaren in vlammen, gratieloos met muis en muis vergaan, krullen alsof hen een laatste klank ontnomen is. Gordijnen ooit op muren, fladderen in stukjes door de lucht. Grijze wolken, van onder aangelicht, verlaten vluchtig de stad opdat de stad hen niet verlaten zal. Dan daar, tussen markt en nieuwe speelhal, naast de komma's en de punten,…

In agenda dag verloren, niet bekoren want de winter heeft de liefste al tot buit gemaakt. Sneeuw onder de wissers van een weg wuivend dronkemansrelaas. Dan een man daar die zijn dwaasheid snel erkent en, met het portier nog open, naar zijn zwaktes wijst als schuldigen van het doolhof waarin roos met doornen prikt. Bloed op het tapijt.…

Hoofd hangend tegen een licht beslagen ruit van een zwaar vertraagde trein. Geel-blauw  en denderend langs sloten en meren, tussen gras en bosland door. Mijnheer tikt met zijn pen de gaten in zijn kladblok, terwijl hij denkt aan een gebrek aan lieve woorden. Zijn pen tikt.…

Lieve stilte als lege zandloper naast een open deur gelegen. Gele deur. Zolders als parkjes, en aanrecht als matras met horloge en sokkenloos op koude tegelvloer. Vaarwel.…

Zware handen voor de ogen geslagen, beheerst in moeders schoot geworpen: Ik ben niet overleden. De weergoden aan de noodrem getrokken en de wens en hoop-cultuur naast paard en mat in de gang gezet. "Lach niet" hoor ik haar knarsetanden. Muts en kap opgeslagen met mijn kraag. Een windvlaag als streek van god toch op het ijs gezet…

Aan morgen gedacht: rivieren overgestoken en zonnestralen gestolen van een in lakens verpakte verminkte halfgod. Onder wolken geld als zegeningen tellen, wachten op de regen. Ze had nog zo gezegd: ‘Blijf verre van’, maar in het licht van de maan lijkt alles verder weg dan dichtbij. Als sterren. Stofjas in de stroom danst met vonken…

Ogen dicht, van ongevulde bloemenvaas, verknipte rozenstruik. Nog altijd dansend in mijn hoofd, met lakschoentjes en blauw jurkje. Heb ik nog niet vaak genoeg gezegd dat de maan de maan is en de zon de zon maar dat ik slecht ik kan zijn in de schaduw van jouw bloemenknop? De rimpels op het water al een poos verdwenen, maar de voeten…

Een vrouw verpakt in stilte, als cellofaan om de lendenen. Als droogbloemen in een vaas al vacuüm gezogen. “Droog je ogen.” Hét bewijs dat engelen bestaan, op lepels in tomatensoep. Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

Verzonken stad nadruppelend in de wind aan een touw van schapenwol. Heersers van steden door bloederige strijd verbonden overdenken daar hun zonden, naast die stad, in de wind. Wilgen die schudden, wiegen, draaien, bij de heersers naast die stad en in de wind. Dan dat kind dat, vrij van zonden, nog iedere steen werpen kan, plat op…