Netgedichten

netgedicht (nr. 41.175):

Lege vaas

Ogen dicht,
van ongevulde bloemenvaas,
verknipte rozenstruik.
Nog altijd dansend in mijn hoofd,
met lakschoentjes
en blauw jurkje.

Heb ik nog niet vaak genoeg gezegd
dat de maan de maan is
en de zon de zon
maar dat ik slecht ik kan zijn
in de schaduw van jouw bloemenknop?

De rimpels op het water
al een poos verdwenen,
maar de voeten nog altijd in het zand te zien.
Scheppen, emmers, schelpen
in de kofferbak geladen,
en de zee aan de oren gezet.
Zo galmt het daar,
met zoute randen,
over bloemen die hun pokon misten,
rozen die hun blad verloren,
maar die vaas,
een lege vaas,
met daarop jouw naam.