Alle inzendingen van Sacrajewa

Je ogen gillen wanneer ik de koffers pak en van je afgewend zeg ik verslagen het is over...uit genoeg wat rest blijft zonder klagen na jouw ontstelde blik iets luider jij legt àlles bij mij neer het voelt zo overladen echt... ik heb het wel gehad maar smelt toegevend als je fluistert zal ik mijn zwarte negligé dan…

Hij schat het pad dat voor hem ligt in als klimop en richt zijn blik met vastberadenheid naar voren voetje voor voetje volgt hij eeuwenoude sporen die leiden naar het wijde zicht vanaf de top zijn wens om daar te komen stuwt hem hogerop van rust of stijgen met beleid wil hij niets horen de stenen die hem storen tuimelen verloren waar luide…

Schuil niet mijn kind want onder de deken wacht enkel nog meer duisternis wees niet bang voor wezens uit het land van de sluimer waar schemering heerser is het zijn slechts wat schimmen die vanaf het zonlicht de avond zijn binnengegleden ze trekken uit de hemel - voor hen die slapen gaan- het nachtgordijn naar beneden rust nu mijn…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

Hoe kan ik slapen als jij naar me kijkt met een blik die fascineert omdat hij ondoorgrondelijk is. Zo mysterieus... zó lokkend dat ik niet anders kan dan vol verlangen staren. Bij het besef dat deze kracht mijn wezen voedt en alle angsten zal verdringen, weet ik dat dit de reden is waarom de wolven voor je zingen.…

Oh zonnescherm, oh zonnescherm wat zijn je strepen koen ik zag je bij de buren staan met een plastieken jasje aan oh zonnescherm, oh zonnescherm ik gloeide langzaam groen oh zonnescherm, oh zonnescherm wensend dat ik jou had - omdat die hete ploert gemeen me constant in mijn bakkes scheen- oh zonnescherm, oh zonnescherm heb ik jou snel…

Dichter doe geen moeite mij met prachtige woorden gestalte te geven of te verpakken in krachtige vorm want... hoe diep je me maakt zo smal is het pad naar de hoogte waar dringen letterlijk kraakt dichter doe geen moeite mijn zinnen te sieren maak me enkel een feest van gedachten dat gasten nodigt tot vieren…

Bladeren en kreupelhout dekken het grafje dat hij vormde met zwart zand want - zo vindt mijn kleine kerel- de uit het nest gevallen merel had het koud en hadden wij z’n zusje niet ook met aarde toegedekt toen de dood het jonge leven zwarte vleugels had gegeven ik buig het hoofd diep in verdriet en hoor mijn eigen tranen huilen…

Er hangt een kleur verschoten laken aan de lijn waaruit het water zich een weg naar aarde baant -gelijk de regen druilend uit haar buien traant- denk ik spelend met het slot van dit kwatrijn de buurman buigt voorover uit het raamkozijn hij roept me toe zeg op mijn scherpe blik afgaand verdient je waskunst niet het predikaat hoogstaand mij…

Turend naar de verre einder waar het licht al avond schijnt houdt ze de ondergaande zon behoedzaam in haar handen maar als zij louter vagend zijn liefde schimmen ziet drijven koesterende stralen dovend in verkilde tranen weerloos drinkt ze stilte uit geleegde eenzaamheid voor ze als gewezen engel vleugellam verzinkt…

Er hangt een roze deken in mijn tuin waar ik naar kijk met knipperende ogen want hing daar eerder niet een kleed te drogen zo'n donkergroene gemêleerd met bruin die kostte me bij aanschaf een fortuin och ja, mijn inkomen is geen vermogen ik heb destijds gewikt en afgewogen hield bij die aankoop zelfs de beurs nog schuin maar dat is niet…

Vingers volgen liefdevol de grillig koude lijn die zonder duidelijk beginpunt nergens stopt zijn enige houvast is herinnering aan haar dat als warm bloed door marmeren aders klopt…

Als ik vraag hoe het gaat en of je al kunt wennen aan het huis waar je sinds veertien dagen nu in leeft zeg je starend uit het raam weet je dat het dak van die villa daar tweehonderd vierentachtig pannen draagt dat zijn er maar zeven meer dan het pandje naast hem heeft…

Zijn laatste stap liet indruk na bij iedereen die naast hem ging rennend blik oneindig door en door tot hij stilstaand hen passeerde naar zijn doel voorbij het spoor…

Ik kijk je aan en lees de zinnen die dieper dan je woorden gaan en zie verstand strijdende staan om het gevoel te overwinnen maar terwijl de tijd versnelt verdiepen wij ons andermaal letter voor letter in het verhaal waar liefde nimmer grenzen stelt doch bij het dagelijkse schijnen slaan we het boek zuchtende toe begerig maar niet wetend…

elke ochtend rond half achten schoof je de gordijnen open om te kijken of de zon werkelijk - zoals ik zei - op jouw lach was blijven wachten je pakte dan m’n hand en keek met diep ontzag naar het natuurlijke ontwaken van de nieuwe levensdag maar opeens was alles duister nergens scheen een helder licht de morgen zweeg mijn handen leeg…

In een houten kist op zolder vind ik weer mijn teddybeer zijn bruine ogen blikken guitig net als toen ik weet nog dat ik afscheid nam van het dierbaarst uit m’n jeugd en hoe spijt vol tranen rolde bij de laatste zoen hij sliep jarenlang vergeten in een bed van vloeipapier met rozenblaadjes geurend tussen elke laag nu knuffelzacht…

Als witte windsels uit de nacht -nat van donkere tong gegleden- bevende bomen broos bekleden met vlok geplozen wintervacht en vorst gerijpt grenzen verlegt moe van zijn kil regerend hand waarmee hij heerste in het land dat hem ijswekkend had gehecht wacht het maanlicht schijn gesust tot lentegeuren zwaar beschonken haar mysterieuze glimlach…

Ik weet dat ik niet meer aan de verwachting die jij van mij hebt voldoe maar telkens verder springen dan ik kan of steeds maar weer dezelfde hoogte halen maakt me moe ik struikel over lijnen die te strak gespannen staan en voel de latten die jij legde zijwaarts hellen de vensterloze wanden van het hokje waar ik volgens jou in pas…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

Het zachte schijnsel van de haard bloost haar wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in d’r schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren haar ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor…

Op fluwelen kousenvoetjes sluipt het schemer naderbij leg lieve knuffel aan je zij vlij je neer en doezel zoetjes van pure chocoladedromen waarin suikerbloesem bloeit en de dropstruik welig groeit langs rode limonadestromen zo klonk mijn slaaplied lief en teer maar ik vond geen woorden meer toen ik hem zachtjes hoorde vragen papa…

Op fluwelen kousenvoetjes sluipt het schemer naderbij leg lieve knuffel aan je zij vlij je neer en doezel zoetjes van pure chocoladedromen waarin suikerbloesem bloeit en de dropstruik welig groeit langs rode limonadestromen zo klonk mijn slaaplied lief en teer maar ik vond geen woorden meer toen ik hem zachtjes hoorde vragen papa…

Ik zocht akkoorden waarmee ik een melodie kon componeren klanken vragend dragend klagend vloeiend tot een waardig afscheidslied ik hoorde maar verstond het niet ik zocht naar zinnen waarmee ik tekst zou kunnen schrijven woorden klinkers letters die mijn onbegrip konden weerleggen maar ik zweeg wist niets te zeggen Ik zocht…

Een dichter is gestorven zijn leven werd ontkracht doordat het einde onverwacht z’n laatste adem heeft verworven de man nam alle woorden mee die hij door zin verheven poëzie had willen geven maar helaas het is passé de mensheid leest gerichter zijn nalatenschap; zijn werk en concludeert: dat is toch sterk van verre is hij zelfs nog dichter…

De kolenkachel straalt behaaglijk de huiskamer in zomerklimaat waar grootvader zijn uiltje knapt terwijl de kat een walnoot gapt die hij over het vloerkleed slaat kerstkoekjes in de dennenboom besneeuwd met suikervlokjes schommelen zacht aan felrood lint tussen de kaarsen; crèmegetint en tingelende tere klokjes de platenspeler krast versleten…

Schudt losse haren uit je vacht het is weer tijd om te verharen herfst meldt telkens weer de jaren waar je zelf niet eens aan dacht de vier seizoenen zijn vergaan zij zullen in ‘t verleden dringen als jij je wolvenlied laat zingen in ‘t schijnsel van je nieuwe maan en langs de jouw gelopen sporen op het gladde levenspad - gelaten... of…

Zijn ogen dof van eenzaamheid volgden een vallend eikenblad dat neerstreek op z’n wandelpad waar het zich vlijde in ’t tapijt van al gestorven loofgenoten die hem -in eeuwigheid gesust - voorgingen in de diepste rust met ’n cocon van dood omsloten de oude man sprak toen bedeesd: dat ik dit nu nog moet ervaren nooit eerder ben ik in mijn…

Waar daagt de horizon voor ogen die verloren dwalen in hun eigen zicht vroeg ze me zwijgend en ik zei: in de beelden van voorbij Wat zoeken handen in het schemer als er enkel leegte ligt was haar vraag voordat ze ging en ik zei: herinnering.…

Gewikkeld in beweende doeken draag ik de dagen naar de dood en vlij ze stervend in zijn schoot terwijl m’n ogen zorglijk zoeken naar die ene zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht…