Zorgen
Gewikkeld in beweende doeken
draag ik de dagen naar de dood
en vlij ze stervend in zijn schoot
terwijl m’n ogen zorglijk zoeken
naar die ene zwakke schicht
dat ik vast zou willen grijpen
om zijn groei te laten rijpen
tot hij vlamt van levenslicht
Ik omklem met al mijn macht
het sprankje dat spontaan ontspringt
aarzelend…maar toch…’t dwingt
het duister dieper in de nacht
En ik voed, ik voed, ik voed
het telkens kleine hapjes leven
om de dagen kans te geven
te lengen in de zonnegloed
Geplaatst in de categorie: ziekte
Jij gebruikt de woorden om iemand te raken, en dat lukt je heel erg goed.
Mijn bewondering heb je.